Different wolf {the alpha 2} = voltooid ✔️

13

'Luna?' Raven zijn stem was schor en hij draaide zich om. Zijn ogen waren tot spleetjes samen geknepen. 'Auw. Haal dat licht weg bij mijn ogen.'

Ik bekeek de zaklamp en draaide hem snel om zodat hij niet meer in zijn ogen scheen.

'Raven.' Fluisterde Ik ontzet.

'Wat is er luna?' Hij kwam recht op zitten.

'Je rug.. vanwaar.. hoe, hoe komen die striemen daar?' Piepte ze bijna.

Het was een tijdje stil voor Raven weer begon te praten. En toen hij dat deed klonk zijn stem gebroken.

'Het was niet de bedoeling dat je dat zou zien..'

'Nou, dan moest je je shirt maar niet uit doen.' Mompelde ik. 'Raven hoe. Komen die striemen daar?'

Hij aarzelde voor hij antwoorde.

'Ahren.' Mompelde hij.

'Heeft Ahren dit gedaan? Wanneer.. hoe..'

'Het is al lang geleden luna het geeft niets.'

'Van daar kwamen die schreeuwen die ik hoorde in de kelder.. was het jou..'

'Nee, ik was niet de enige. Het waren er meer.' Fluisterde Raven bijna.

'Wie? Wie Raven.'

'Iedereen die een straf verdiende.'

'Waarom.. heb je een straf gekregen?'

'Omdat ik verzwegen heb dat ik slechts half wolf ben.' Zei hij.

'Isis.' Luna haar ogen werden groot.

Raven schudde snel zijn hoofd.

'Nee. Ik heb Isis' straf op me genomen.'

'Wat deed hij?'

'Zweepslagen.'

'Hoeveel?'

'25 maar door dat ik die straf op me nam 50.'

'O mijn hemel.. o god. is hij gek geworden!' Riep Ik bijna.

'Het is al over Luna. Het geeft niet.' Raven schudde zijn hoofd.

'O mijn hemel! Dat ik dit niet wist. Ik wist wel dat ik naar die verdomde kelder moest gaan..' mompelde ik.

'Nee. Je hebt het juiste gedaan.'

'Raven het spijt me zo.'

'Je moet geen spijt hebben voor iets wat je niet hebt misdaan. Kom op. Slaap wat. Je ziet er moe uit.'

Toen draaide Raven zich weer om en liet zich terug onder de dekens zakken.
Ik deed het zelfde maar geraakte niet in slaap. Mijn gedachten werden door elkaar gegooid in mijn hoofd. En ik zou Ahren nooit vergeven. Nooit. Voor niks.

----

Ik werd wakker door een oorverdovend harde knal.
Mijn oren piepte en mijn zicht was zwak. Ik kwam met een ruk overeind en staarde voor me uit tot ik weer zo een geluid hoorde. De knal klonk als iets scherps. Iets dodelijks. Zeer dodelijks.
Ik knipperde met mijn ogen en wist dat Raven nu ook wakker was want hij keek geschokt om zich heen.

En toen nog een knal. Maar deze was anders. Lichter, en hoger. Het geluid was zo iets als wat ik eerder gehoord had. Op de dag van onze ontsnapping. Een.. geweerschot?
Ik rukte de lakens van me af en kwam recht op staan.
Nog zo een geluid van een geweerschot vulde mijn oren en Raven stond nu naast me.

Hij reikte naar de zaklamp naast me en ik zette een stap opzij om hem door te laten. Toen duwde Raven me in de hoek van de kamer. De zelfde hoek waar de scherven van mijn bord nog steeds lagen.
Ik staarde Raven aan die in een snelle beweging zijn schoenen aan trok en naast me kwam staan.

Nog een knal bulderde door mijn oren en ik zakte van angst op de grond.
Ik duwde mijn hoofd hard tegen de stenen muur net zoals de rest van mijn lichaam en probeerde er voor te zorgen dat de scherven geen schade aan zouden richten.

'Blijf hier.' Fluisterde Raven stil voor hij op de deur af liep en zijn hand op de ijzeren klink legde.

Ik keek hem aan en beet hard op mijn lip. Toen raven de klink naar beneden bewoog en de deur open schoot schrok ik op van het felle knipperende licht in de gang.

Raven legde zijn hand op het handvat van zijn geweer in de achterkant van zijn broekzak en gluurde door de spleet die hij had gecreëerd tussen de muur en de deur,

'Oh god..' mompelde hij. 'Volgens mij moeten we snel zijn voor het gebouw uit elkaar spat.'

Raven verzocht me om op te staan en wenkte me naar zich toe.
Ik slikte en bewoog zo stil mogelijk, (de scherven ontwijkend)

'Kom op. Luna.' Fluisterde Raven die een mes in mijn handen drukte en voor me op de gang ging.

De stenen muren waren leeg doordat de schilderijen die er aan hingen er af gevallen waren.
Onbewogen me in stilte en probeerde de bewegingen die Raven maakte op te volgen.
Maar ik stopte abrupt toen nog een knal mijn oren vulde en door de gang heen zoemde.
De vloer onder mijn voeten trilde toen nog een knal plaats vond en nu begon Raven met lopen. Ik sprong achter hem aan en probeerde de juiste technieken te vinden om niet om te vallen.

Na een keer bijna struikelen kwamen we aan het einde van de gang. Ik staarde Raven versuft aan die om de hoek heen keek en zich meteen terug trok.

'Lijken. Er liggen overal lijken.' Fluisterde hij naar me.

Nu keek ik ook en hij had gelijk.
Overal lagen lijken van mensen op de vloer. Sommige waren in stukken uit een gescheurd en sommige waren enkel door de borst geschoten of gestoken.
Ik huiverde bij het zien van de hoeveelheid bloed en wondvocht.
één iemand was nog half levend en kroop door zijn eigen bloed vooruit. Maar hij leek het op te geven en zakte terug neer.

'Oh god.' Fluisterde ze toen Raven de hoek om liep en recht op de lijken af liep.

Nieuw deel.. zouden ze ontsnappen of niet? Tumtumtum..