Different wolf {the alpha 2} = voltooid ✔️

3

Ik draaide me om en hielt mijn adem in.
Raven keek me raar aan tot hij merkte wat ik deed.

'Ik zag iets.' Fluisterde ik tegen hem zonder naar hem te kijken.

Hij knikte en we gingen meteen rug tegen rug staan. Zoals we hadden afgesproken. De angst spookte door mijn lichaam terwijl ik door de mist heen tuurde. Niks.. Helemaal niks.. Maar ik wist het wel zeker! Ik zag iets. Ik zag iets!!

'Er is niets hier Luna.' Fluisterde raven.

'Jawel! Geloof me.' Fluisterde ik.

Ik voelde dat raven knikte en het duurde zo wel vijf minuten dat we daar stonden. Uiteindelijk vonden we niets en liepen oplettend verder in stilte. Luisterend naar de vogels die zich over de oppervlakte verspreidde en de wind die huilende geluiden uit blies. Maar ik zag niets meer. Geen geluid niks. Enkel ik en raven die als twee half dode zielen door de landen rond liepen.

'Luna. Kijk.' Raven bleef staan en wees naar iets onduidelijks.

'Wat is er?' Ik kneep mijn ogen tot spleetjes en kwam naast hem staan maar ik zag niks anders dan de rondingen van bergen.

'Een pad. Er is daar een pad.' Hij trok me dichter naar 'het pad' toe. En toen zag ik het ook.

Een kronkelend pad liep langs ons heen en kronkelde over het gras.
Ik kon een glimlach niet onderdrukken en meteen kwam er een vlaag van hoop in me stromen. Het was precies hetzelfde gevoel dat ik had gehad toen we aan de rand van het bos waren geweest. Maar toen was ik uiteindelijk ook weer teleurgesteld geraakt. Dus ik mocht niet te veel hopen.

'We moeten het volgen, kom op.' Raven trok hard aan mijn arm. Hij had geen geduld. Hij wou alles vlug vlug doen. Dat merkte je wel erg hard op.

Zonder dat ik nog wat kon zeggen trok hij me mee. We liepen langs het pad heen. Raven vertelde me dat we niet op het pad mochten komen. Dat viel te veel op zei hij. Je moest subtiel zijn. In welk opzicht dan ook.

We liepen mee met de rondingen die het pad maakte en hielden allebei onze blikken op het pad en de weg voor ons. Maar nog steeds zag ik geen hulp dat ons zou kunnen helpen.

----

De avond viel. Het werd al donker en het licht van de maan hielp ons nog wat te kunnen zien.
Schokkerige pijn en verlangen trok door mijn hart telkens wanneer ik naar de vormen ervan keek.
Dan stonden mijn ogen sluw en begonnen ze te fonkelen. 'Niet kijken.' Het raven gezegd en ik had geluisterd. Maar het was moeilijk. Moeilijk om mijn wolfsgeest niet toe te laten.
Boven dien zou het geen slim idee zijn moest ik hier veranderen. Raven mocht niet weten dat ik een man had als wolfsgeest. Dat mocht niemand weten!

Ik verplaatste me zelf in stilte met mijn ogen tot spleetjes geknepen en mijn zicht bleef op de grond hangen.
Raven leek er minder moeite mee te hebben als mij. Hij staarde recht voor zich uit en knipperde slechts af en toe met zijn ogen. Ik vroeg me af of hij er op getraind had of niet.

'Het is zo moeilijk Raven.' Mompelde ik.

'Rustig Luna. Denk aan iets anders. Denk gewoon niet aan wolven of iets wat er mee te maken heeft. Alsjeblieft het kan gevaarlijk worden anders.'
Raven legde geruststellend een hand op mijn arm en leidde me verder.

Ik keek even op en merkte meteen een glimp op van iets hoekig. Eerst dacht ik dat het slechts een boom was tot ik op merkte dat het een huis was. Hoop vloeide door me heen en ik vergat meteen alles. Tot ik zag dat hij verlaten was.. Het pad langs het grote huis was bedekt met gras en de planken van de ramen waren oud doorweekt van de regen. De verf was er overal van af gebladerd en de deur was er half uit gevallen. Raven keek er even naar maar leek het niet interessant te vinden.

'Misschien kunnen we hier..' Begon ik maar hij schudde snel zijn hoofd en duwde me verder.

'Nee dat valt op.' Mompelde hij.

'Maar..'

'Nee Luna. We moeten nog maar een stukje oké? Ik zal proberen nog iets eetbaars te vinden maar ik twijfel er niet aan als we dat niet gaan vinden.'

Ik zuchtte diep en volgde Raven. Hij had gelijk. Maar we konden niet al onze energie op doen. Dat zou toch ook niet gezond zijn?

'Volgens mijn berekeningen komen we morgen bij een herberg aan.' Vertelde raven me.

'Bestaan herbergen nog dan?' Ik fronste. Bedoelde hij geen hotel?

'Ja, weinig. Zeer weinig maar er zijn er nog wel.'

'En wat bedoel je volgens jou berekeningen?' Ik fronste. Dat vroeg ik me ook echt af.

'Het is moeilijk uit te leggen.' Zei Raven die vervolgens zijn mond hielt en me geen een keer meer aanstaarde.

Ik betwijfelde of zijn 'berekeningen' ook echt zouden kloppen. En ik mocht niet hopen. Dat had ik mezelf voor gehouden. Maar ik kon het proberen. Nog 1 dag.

Nieuw deel! Ik beloof jullie dat het niet zo saai gaat blijven hoor! 😂😂❤️