Different wolf {the alpha 2} = voltooid ✔️

5

Mijn benen begaven het en ik rolde me op tot een bolletje. Het piepende geluid in mijn oren negerend.

'Stil blijven! Niet panikeren! En vooral niet onder een boom gaan staan.' Fluisterde raven geruststellend in mijn oor. Hij verborg zijn hoofd onder zijn armen en ze raakte elkaar af en toe. Ik ademde zwaar en de angst ruste als een deken over me.

En toen nog een.. En nog een.. En nog een.. Meerdere volgde achter elkaar en ik wist niet eens hoelang we daar zo lagen. En toen stopte het plots. Als een snelle vingerknip. De regen was opgehouden en geen een teken van bliksem was nog te zien in de donkere avond lucht.

'Oh Luna. Het spijt me zo erg.' Raven sloeg zijn armen om me heen.

'Het.. Het is.. Het is genoeg voor vandaag. R-Raven. Alsjeblieft ik wil echt niet meer verder.' Fluisterde ik tegen hem aan.

'Ja. Ja nee we gaan niet verder meer we zullen..' Maar de rest hoorde ik al niet meer want mijn zicht werd zwart en ik had het gevoel dat ik van de wereld af werd gezogen.

----

De volgende dag ging beter voorbij. De zon scheen de helft van de dag en het regende geen een keer bovendien was het ook niet eens zo een koude nacht.
Maar de dag daarop was weer anders. Het regende niet. Nee het sneeuwde. Ik vroeg me af hoe het kwam dat de Temperatuur zo snel kon veranderen. Ik verplaatste mezelf door het besneeuwde veld dat ondertussen al voor een deel aan het smelten was. Ik en raven hingen aan elkaar vast om het warmer te krijgen en gek genoeg werkte het ook nog. Raven zijn lichaamswarmte voelde goed aan tegen mijn ijskoude huid en ik kon mijn adem in de wind zien.
Ik bibberde van top tot teen maar ik klaagde niet. Helemaal niet zelfs. Ik wist nog dat ik ooit met mijn vader en moeder net toen Khellam vertrokken was ging skiën. Ergens aan de andere kant van het district. Het was lang rijden maar het was leuk geweest. Al kon ik mijn moeder elke avond horen huilen door de dunnen muren van de hotelkamer.
Ik zette de gedachte van me af en bekeek raven die strak voor zich uit keek.

'Hoe gaat het Luna?' Vroeg hij plots.

'Nou, volgens mij weet je dat wel denk je niet? Het gaat vreselijk met me.' Mopperde ik.

'Het spijt me zo..' Mompelde hij.

'Nee, dat moet je niet zeggen! Ik ben je dankbaar dat je met met mee bent gekomen. Alleen had ik het nooit gered!' Zei ik snel.

'Luna ik..' Maar hij was al druk bezig met iets anders 'niet te geloven.'

Raven keek langs me heen en liet me los.
Toen keek ik ook en gaf ik meteen de zelfde reactie al Raven. Paarden.. Drie paarden stonden vastgemaakt aan een paal met touwen een jas van sneeuw viel op ze en ze stonden dood stil voor zich uit te staren. Ze waren sterk, en zeker niet onverzorgd nee in tegendeel het leken zeer sterke paarden te zijn. Buiten het feit dat ze bibberde van de kou.. Maar dit kon maar een ding betekenen.. Er was hier nog niet lang geleden een levend persoon geweest.

Nieuw deel.. Dit deel doet me denken aan een goede vriendin van me die mijn boeken leest.. Ik ken haar van school.. 😂 ze is geobsedeerd door paarden! Maura ik hou van je he xx