Different wolf {the alpha 2} = voltooid ✔️

28

Na uren daar hebben gezeten en niks meer gehoord te hebben klom ik de krappe kast uit. Ik rekte mezelf uit wat behoorlijk veel pijn deed. Ik had het gevoel dat mijn spieren over rekt waren alsof ik uren lang in een onmogelijke houding had doorgebracht. Toen ik zacht de gang op liepen en niks zag wist ik zeker dat er niemand meer te bekennen was in dit verlaten huis. Ik strompelde de trappen af en zuchtte een paar keer diep. Wat er was gebeurd was iets wat ik niet snel zou vergeten. Dit alles had me bijna een hartaanval bezorgd en ik vond het vreemd dat mijn hart niet uit mijn vel was gesprongen. Na een tijd lang te hebben na gedacht en een aantal keer tot stilstand zijn gekomen kwam ik op het gelijkvloers aan.
Ik zuchtte Diep toen ik mezelf in de gang liet rustten het was stil. Zo stil dat je de planken kon horen kraken. Ik huiverde en strompelde de gang verder door toen ik in de grote ruimte belande waar al de voorraad gestaan had.
De deur was gesloten en ik vroeg me af of hij nog open zou gaan. Maar dat was niet echt angstaanjagend aangezien je de deur ook wel zo kon door rammen.
Ik probeerde nog iets eetbaars te vinden en tot mijn verbazing lagen er nog een paar rode appels in de hoek van de kamer.

Ik vroeg me meteen af of dit Raven zijn idee was en slikte moeizaam voor ik ze opraapte en in de buidel van mijn rode trui probeerde te stoppen.

Ik bekeek de kamer nog eens maar toen ik niet veel meer zag buiten een paar oude planken liep ik op de gesloten voordeur af. Ik moest verder. Ik had lang genoeg gerust en genoeg gegeten en gedronken om verder te kunnen.

Maar toen ik de deur zonder moeite opende en erdoor liep vervloekte ik mezelf meteen.

Ik keek recht in de sluw staande ogen van Raven die tegen het muurtje van een ander huis stond geleund. Ik hapte naar adem en zette terug een stap naar achteren waardoor ik bijna achterover viel. Maar de twee stevige armen van Milo grepen me nog op tijd vast.
Hij trok me in zijn armen, maar niet op de manier zoals een knuffel zou moeten gaan. Eerder op de manier zoals politie agenten boeven vasthielden zodat ze niet meer konden vluchten.

'Sorry Luna.' Mompelde hij toen ik mezelf uit zijn greep probeerde te trekken, maar dat mislukte hard.

'Laat me los!' Siste ik tegen Milo die zijn hoofd schudde. Hij drukte me met mijn rug tegen zich aan waardoor ik Raven aan kon kijken die voor Milo nog steeds tegen het muurtje aangeleund stond.

Hij duwde zich zelf ervan af en kwam op me af gelopen.

'Heb je een leuke tijd gehad in de kast?' Mompelde hij sarcastisch.

'Waarom kwamen jullie me niet gewoon daar halen.' Snauwde ik.

'Dan zouden we je toch niet mee krijgen.' Hij leek verdrietig en staarde me zonder een gezichtsuitdrukking aan.

'Laat le los!' Piepte ik.

'We kunnen beter gaan. Het word tijd om te vertrekken de roedel is al een heel stuk verder op.' Zei Milo luid, waardoor ik naar adem hapte.

Hij gaf me hardhandig een knietje waardoor ik wel door moest lopen en hij plots een stuk gemener leek. Nu vroeg ik me af of hij in zijn vrije tijd als politie agent werkte.
Dat zou nog iets voor hem zijn ook.

'Sorry.' Mompelde Milo toen ik een kreetje slaakte.

Maar hij stopte niet en bleef door gaan met zijn knietjes tot ik wel voor moest bewegen.
Ik had geen idee wat ik moest zeggen. Ik wist niet wat ik moest doen.

'Je zou beter mee werken luna het heeft toch geen zin. Ik laat je niet los tot je toegeeft dat je dom bezig bent.' Fluisterde Milo stevig in mijn oor.

Ik beet op mijn lip terwijl we ons traag voort bewogen en door de straten van de verlaten stad liepen.

---

Ik had me nog nooit zo dom gevoelt. Tot nu. Ik was dom. Echt heel dom.
Ik had niet zo dom moeten zijn om te geloven dat Raven me zou laten gaan. Ik was dom. Echt dom.

Milo liet me voor de rest van de reis niet meer Los. Ook niet toen we de groep vonden en ons bij hun aansloten. Vele vreemde blikken werd toen op me gericht. Maar ik besloot het te negeren. Dit was niet belangrijk op dit moment.
Ik richtte mijn blik op de grond en mijn voeten die nog steeds bloot waren. De takken en steentjes prikte in de onderkant van mijn voeten maar ik negeerde het. Het voelde als een straf. Maar har kon me niets schelen. Als dit een straf was wist ik niet wat de zweepslagen van Ahren moesten betekenen.

'Waarom laat je me niet los.' Vroeg ik voor het eerst aan Milo.

'Omdat ik het fijn vind om je vast te houden.' Fluisterde Milo.

'Oh.' Bracht ik simpelweg uit. 'Mag ik wat vragen?'

'Ja.'

'Wat is de bedoeling van dit? Waarom brengen jullie ons naar de grens?'

'We brengen jullie niet naar de grens. De moeten de zelfde weg als jullie uit.' Zei Milo fronsend.

'Oh.. naar waar gaan jullie dan?'

'Naar huis.' Milo moest glimlachen toen hij dat zei.

'Wat is thuis?' Ik fronste.

'Het ligt achter Washington. Defensie het midden van de velden. Onze plek. Verboden voor de mensen.'

'Gaat elke verstotene daar naar toe?' Ik keek Milo vragend aan.

'Ja.' Hij duwde me een beetje voor uit zodat we op gang kwamen.

'Ik dacht dat het de bedoeling was als verstotene dat je zou ronddwalen en je straf onder ogen moest zien komen.' Ik slikte.

'Dat dacht ik eerst ook. Maar als het goed is weten de districten dit niet. Het is een besluit tussen de verstotene en de mensheid.' Milo slikte. 'Dat klinkt nog al droog. Ik weet het.'

'Ik dacht.. ik dacht dat het vreselijk was hier buiten.' Ik kuchte.

'Dat is niet zo. Ik vind dit leuker dan de districten. Hier hebben we geen regels. Het is alsof we vogelvrij verklaart zijn.'

'Zoals Maarten Luther..' Ik fronste.

'Goed opgelet tijdens geschiedenis zie ik.' Milo grijnsde waardoor Ik men schouders op haalde.

'Jullie zien er allemaal erg gehecht uit.' Ik keek rond naar de menigte. Het was waar. Ze zagen er erg blij uit allemaal.

'Dat zijn we ook.' Ik merkte een glimlach op die om Milo zijn gezicht speelde.

Er was alleen een ding dat ik niet begreep.
'Hoe komt het dan dat Ahren en zijn roedel niet bij jullie wonen?'

'Er zijn wel meerdere roedels over de landen buiten de districten verspreid hoor. Net zoals dat er wel meerdere mensen in het district zitten.' Milo fronste.

'Oh.' Ik beet hard op mijn wang.

'Wat bedoel je eigenlijk met dit alles Luna? Waarom al die vragen?' Milo keek me strak aan.

'Geen idee.' En dat was waar.

Ik ben ziek! Echt vreselijk ;( maar ja dat betekend meer schrijven!!
Maar he! Dit boek is bijna afgerond.. over enkele hoofdstukken. Er komt nog uitleg over het derde boek hoor!
Ik denk dat er nog zo een zeven hoofdstukken moeten komen, maar het kan ook minder worden dis ik heb geen idee.. xx

(Ik heb dit deel niet verbeterd omdat ik geen tijd had, als er fouten inzitten laat weten dan verbeter ik ze!)