Different wolf {the alpha 2} = voltooid ✔️

16

Even een korte mededeling.
Ik wil iedereen echt bedanken voor het lezen van dit verhaal! We zitten al bijna in de helft van dit verhaal wist je dat, over een paar hoofdstukjes ens! Het gaat zo snel allemaal.. volgens mij komt er nog wel een deel drie. En ik ben al bezig met de cover ervan.. ik kan haast niet wachten want ik heb echt duizenden ideeën..

Oké nu snel weer verder met het verhaal 😝

------

Raven trok me aan mijn hand mee achter de muren van het gebouw waar we net nog in vast gezeten zaten.
Om eerlijk te zijn had ik de buiten lucht niet erg gemist. Mijn herinneringen eraan waren niet erg prettig geweest.
Raven duwde me hard tegen de bakstenen muur en schermde me van alles af. Hij fluisterde dingen in mijn oren om me gerust te stellen en het hielp ook. Zijn vingers gleden door mijn haar en vertelde me dat ik hier moest blijven. Alleen dat ik me moest verschuilen en mezelf niet moest laten zien tot Raven weer terug kwam.

Ik knikte goedkeurend en kuste Raven recht op zijn mond voor hij me achterliet in het donkere steegje.
Ik liet mezelf op de grond neer zakken en maakte me zo klein mogelijk.
Het mes ruste nog steeds in mijn hand en ik keek ernaar. Bloed spetters waren er over verspreid en ik slikte.
Ik vroeg me af hoe mijn ouders over me dachten. Of ze dachten dat ik dood was of hier nog ergens rond liep.
De angst ruste op mijn schouders en ik begroef mijn gezicht in mijn armen.
Het geluid van schreeuwende mensen hielt me wakker en ik vroeg me af of Raven snel terug zou komen. Of hij überhaupt nog terug kwam..
ik slikte die gedachte weg en liet mijn hoofd tegen de harde bakstenen muren rustten.
En toen sloot ik mijn ogen en probeerde mezelf tot bedaren te brengen.

-----

'Luna?'

Ik opende abrupt mijn ogen en stond op met het mes nog steeds in mijn handen geklemd.

'Ik ben er weer.'

Raven zijn ogen glinsterden en er droop bloed uit zijn neus en uit een diepe snee in zijn wang.

'Oh god je bent gewond!' Piepte ik.

Ik stormde op hem af en begroef mijn gezicht in zijn hals.

'Raven!'

Ik hief mijn hoofd en keek recht in de ogen van een oudere vrouw.
Haar rode haren hingen naast haar slapen in dikke strengen en ze hielt een groot mes in haar ene hand.

'Maak je geen zorgen.' Fluisterde Raven.

'Kom op we moeten snel zijn! Er komen vast nog meer.' De vrouw wierp een snelle blik op mij en draaide zich vervolgens weer om.

Ik kon aan de vrouw haar ogen zien dat het een weerwolf was waardoor mijn hart nog sneller ging kloppen.
'Wie is dat?'

'Ik leg het je later uit Luna. Kom op volg me.'

Wacht wat?

Voor ik nog een woord kon uitbrengen trok Raven me aan mijn arm en hielp me het kleine steegje (waar ik zeker vier uur had gezeten) uit.
Ik ademde onregelmatig in en uit en volgde Raven zijn voetstappen.

Toen we aan het einde van de steeg gekomen waren werd mijn blik op het uitzicht versperd door zo een 30 tot 40 man die bebloed voor zich uit staarde en met elkaar spraken.

De rood harige vrouw staarde naar ons en knikte naar de mensen dat ze verder mochten gaan.
En toen begonnen ze te lopen.
Tot mijn verbazing trok Raven me aan mijn arm en volgde we de grote groep.
Ik wist bijna zeker dat het een roedel was. Al wist ik niet vanwaar ze kwamen. En wij volgde ze, en we sloten ons bij hun aan?

Nieuw deel.. Tumtumtum