Different wolf {the alpha 2} = voltooid ✔️

1

'Luna?'

'Luna?!'

'Luna? Wakker worden.'

2 sterke handen schudde me hard hard door elkaar. Ik knipperde een paar keer met mijn ogen en bekeek Raven een tikkeltje geïrriteerd.

'We moeten verder. Het is ochtend. Ik voel dat we er vandaag gaan komen.' Hij kneep zijn ogen tot spleetjes en bekeek het zelfde pad dat we al dagen volgde.

Mijn ademhaling was zwaar. Een stekende pijn trok door mijn scheen toen ik mezelf op trok en ik zakte door mijn benen.

'Rave, dat zei je gisteren ook al.' Mijn ogen glinsterde. 'Mijn been doet pijn.'

'Luna! Niet nu he! Wat is er gaande? We moeten echt door.' Hij zakte naast me neer en legde mijn been op zijn schoot.

'Ik ben moe. Kunnen we geen dag rustten?'

'Dat is te gevaarlijk. Ik beloof je dat we zullen rusten zodra we het bos verlaten luun. Maar niet nu, niet nu ik voel dat we er bijna zijn.'

Een kreun verliet mijn lippen en ik liet mijn hoofd tegen de dikke boom zakken. Ik was kapot. Ook al had ik nog geen  minuut geleden geslapen.

'Oh shit Luna!' Raven zijn ogen werden groter toen hij het stuk stof van mijn gewonde been haalde.

Hij was dik. Vreselijk dik. De drie schrammen waren amper geheeld. Slechts een deeltje. Het stof was doorweekt met wondvocht etter en bloed.
Het zag er pijnlijk ontstoken uit en meteen voelde ik de pijn weer die ik had gevoelt toen Ahren mijn been had open gekrabd. Toen we hier twee dagen in dit oneindig lange bos waren had ik het uitgeschreeuwd van de pijn. Raven had hem verzorgd en had er zelfs stukjes nagel uit moeten vissen. De tranen hadden over mijn wangen gestroomd. En ik rilde bij de gedachte.

'Ik kan hier niet op lopen. Ben je gek?' Piepte ik toen hij me overeind tilde.

'Nee. Maar dat betekend niet dat ik je niet kan dragen.' Mompelde hij waarna hij zich bukte tot hij op de perfecte hoogte met mij stond.

'Dat kun je niet menen.'

'Nou ik meen het wel.'

Mijn spieren verstrakte toen hij me vast nam en me er zelf op tilde.

Raven was serieuzer gaan doen. Ik had hem nog geen een keer zien lachen. Zijn glimlach lag achter hem verscholen. En het leek alsof hij onbereikbaar was.

Ik had het koud. Ik had het warm. Ik had pijn. Ik had honger. En ik had dorst. Maar dat was niet moeilijk aangezien ik al dagen niet gegeten had. Als je die eetbare planten uit het bos niet mee wilde tellen toch. Ze waren verschrikkelijk geweest. En het duurde Soms wel dagen voor we een beekje vonden waar we van konden drinken. Raven was zeer erg op zijn hoede. En hij leek over bezorgd te zijn. Niet dat ik het zo erg vond. Maar het werd af en toe best wel eng.

Er speelden duizenden vragen door me heen. Waarom zei Isis dat het haar speet? Waarom stond Isis daar toen de deur open ging voor ik en raven wilden vertrekken? Waarom kuste Ahren Helena? Waarom achtervolgde niemand mij en raven toen we dat hek op klommen? Waarom had ik nog niets van Ahren gehoord? Waarom.. Waarom..

Ik slikte diep. Ik bedacht me verschillende dingen van die ene dag die ik het liefste wou vergeten. Ik had mezelf ermee vast gehouden deze dagen. Er was geen een dag dat ik er niet meer aan moest denken. Ik dacht meerdere keren dat er plots iemand achter me zou staan en me vast zou grijpen. Raven had me beloofd daarom altijd achter me te lopen en tegen me te praten. Zodat ik wist dat hij er nog was.
Nu deed hij dat niet. Maar dat was volgens mij ook niet nodig aangezien hij me vast had.
Ik probeerde ervoor te zorgen dat mijn been niet tegen Raven zijn heup botste om de pijn te voorkomen. Ik grief mijn gezicht in de holtes van zijn nek en ademde zijn geur in terwijl ik wat onverstaanbaars mompelde. Raven zei me dat ik moest slapen. Maar dat wilde ik niet. Ik wilde er zijn als er plots een aanval gebeurde. Ik wilde niet de slappeling zijn.
Toen raven abrupt stil stond hief ik mijn hoofd en dacht ik iemand voor me te zien die ik liever niet wilden zien. Mijn adem stokte in mijn keel en mijn greep op Raven verstrakte.
We waren eindelijk, sinds dagen. We waren aan het einde van het bos gekomen.

Maar gek genoeg zijn we nog maar aan het begin.. 😂😂 snap je?? Alle ja deel 1 👏🏻