Different wolf {the alpha 2} = voltooid ✔️

33

En toen begon ik te rennen. Dat was alles wat in me opkwam op dat moment. Ik rende zo hard dat sommige mensen omvielen wanneer ik ertegen botste.
En voor ik het wist stonden ik en Chedar weer aan dezelfde boom van eerder en werd ik in een snelle beweging mijn normale zelf weer.

---

Ik stond happend naar adem op en keek langs de grote eiken boom. Ik sloot mijn ogen voor geen minuut toen ik zag wat er aan de gang was.
En het was niets iets waarvan ik kon zeggen of het goed was of slecht.
Maar de districten waren duidelijk aan de winnende kant.

Ik verplaatste mezelf niet maar bleef staan waar ik stond.

'Oh god.' Fluisterde ik naar niemand in het bijzonder. 'Oh god.'

'Ja. O. God.'

Dit kon niets slechter gaan als het was besefte ik me snel.
Ik draaide me om met een ruk en staarde recht in de zelfde ogen die ik had geërfd. Mijn vader staarde me vol ongeloof aan. Maar er was nog iets. Iets wat me brak.
Ik zag haat. Verschrikkelijke haat.

'Ik had niet verwacht dat er nog een kind bij me weg zou vluchten.' Fluisterde hij voor hij op me af beende.

Ik had geen idee wat ik moest zeggen.

'Nee.' Bracht ik uit. 'Ik werd ontvoerd.'

'Ja.' Fluisterde hij. 'Dat weet ik.'

'Ik ben niet bij je weg gegaan.' Zei ik snel.

'Jawel. Alleen niet op de zelfde manier als Khellam deed.' Zei hij. 'Maar je vechte wel tegen ons.'

'Hoe weet je dat?' Fluisterde ik met gesperde ogen.

'Ik wist al van het begin hoe je eruit zag hoor.' Zei hij mompelend.

'Nee. Nee dat kan niet.'

'Ik weet dat je een mannelijke wolfsgeest hebt Luna. Ik ben je vader. Zoiets kan je niet verbergen.' Zei hij. 'Het enige wat ik niet begrijp is waarom je tegen ons vecht.' Zei hij.

'Ik werd ontvoerd door Ahren..' ik herstelde me zelf snel. 'Door ace. Hij werd.. hij is.. nee. Nee ik ontsnapte samen met mijn beste vriend. Iemand waar ik meer van houd dan wie dan ook.. ik besef..' ik zweeg toen ik mijn vaders koele blik zag.

'Ik begrijp het luna.' Zei hij.

'Nee je begrijpt het niet.' Zei ik. 'Mijn leven ligt niet bij deze regels. Mijn leven ligt bij hun. Mijn leven hoort hier thuis. Niet binnen de districten. Ik haatte het daar. Oh ik haatte het zo hard.' Fluisterde ik.

'Ja.' Was alles wat hij zei voor mi eigen vader me vast nam en ik mijn hoofd stevig in zijn borst begroef.

'Het spijt me.' Fluisterde ik.

'Nee het spijt mij.' Zei hij. 'Dat ik je niet eerder had gevonden.'

'Het spijt me zo.' Herhaalde ik nog eens.

'Ja ik weet het lieverd.' Zei hij snel.

'Je weet niet hoe ik ben. Je weet niet wat er met me is gebeurd de laatste weken.. maanden. Je weet niet wie..' ik stopte en de tranen begonnen mijn vaders hemd nat te maken. 'Waar is mama?'

'Thuis.' Zei mijn vader.

'Ik mis haar. Ik mis jou.' Fluisterde ik.

'Kom dan mee.' Zei mijn vader terwijl hij door mijn klitterige haar streek.

'Ik..' zweeg..

'Jij.'

'Ik kan niet mee. Ik kan niet mee. Ik hou te veel van Raven om hem alleen te laten. Alsjeblieft..' fluisterde ik hoofd schuddend.

Mijn vaders greep om mij verstrakte. Eerst dacht ik dat het kwam door het feit wat ik juist gezet had maar dat veranderde al snel. Mijn zicht werd wazig en ik duwde mezelf zo hard mogelijk tegen mijn vader aan.

'Nee. Ze kan niet mee met jou. Omdat ze al met mij mee gaat.'
Ahren..

----

'Wat doe jij hier?' Snauwde mijn vader terwijl samen met mij een aantal stappen achterwaarts zetten.

'Luna terug halen.' Begon hij. 'En jullie uitmoorden.'

'Laat mijn dochter met rust.'

'Laat mijn mate met rust.'

En toen hapte ik naar adem en werd de greep van mijn vader om mij heen slapper.

'Wat?' Fluisterde hij.

'Het spijt me zo.' Fluisterde ik terug. Het klonk als gesnik al wilde ik niet huilen. Niet voor dit.

'Waarom heb je dat nooit verteld.' Mijn vader duwde me opzij waardoor er een steek door mijn hart liep en hij in twee scheurde.
De ene helft gemaakt uit angst. En de andere uit verdriet.

'Ik kon het niet.' Fluisterde ik.

'En ze mocht het niet.' Vertelde Ahren.

Wacht.. wat?

'Ik heb haar verteld dat ze het niet mocht. Het spijt me voor je.' Zei hij.

Ik voelde hoe Ahren grijnsde en deinsde bij hem weg.

'Ik..' begon hij.

'Heb je nog wat te zeggen of kan ik?'

Toen ik me verbaasd omdraaide werden mijn ogen van slag groter en plaatste ik mijn handen stevig om mijn mond.
Tussen Ahren zijn handen rustte een blinkend voorwerp wat wel eens door het leven ging als 'een geweer'.
Hij hief het recht naar mijn vaders hart en staarde hem fronsend aan.

'Niemand raakt mijn mate aan zonder dood te gaan.'

En met die woorden klonk er een vreselijke pijnlijk geluid.
Iets wat ik liever niet had willen horen.

Ik had niet verwacht dat ik zou zwijgen en zou toe kijken hoe mijn vader mors dood op de grond lag. Maar ik kon me zelf niet bewegen. Ik kon niet huilen. Niet schreeuwen. Ik kon alleen toekijken hoe het bloed uit zijn wond stelpte.

'Luna.' Ahren zijn stem klonk laag.

Lager dan ik me kon herinneren.
En nu pas werden mijn ogen groot en wist ik dat ik mezelf in een zeer slechte situatie bevond.

Ik deinsde achteruit en draaide mezelf met een ruk om maar werd tegen gehouden door verschillende mensen.

Oh..

Ik werd omsingeld.

Ik ging zover mogelijk van Ahren staan en juist op et moment dat Hij een stap in mijn richting zette begon ik te schreeuwen om hulp.
Eerst dacht ik aan Raven. Maar dat had me geen sterk plan geleken. Uiteindelijk had ik Milo zijn naam verschillende keren herhaald.

'Je bent een dom eigenwijs meisje wist je dat?' Ahren schudde zijn hoofd. 'Je snapt toch wel dat dit allemaal bij het plan hoorde?'

'Wat?' Ik schudde mijn hoofd.

'Natuurlijk was het de bedoeling van Raven om je hier heen te krijgen en je vervolgens door mij terug te krijgen.' Hij schudde zijn hoofd. 'Nou ja. Eerst niet.' Begon hij. 'Tot hij bezoek kreeg van jou lieve broertje en hij van gedachte veranderde.'

'Waarom ontvoerde jullie me dan niet gewoon weer,' ik geloofde hier niks van.

'Dat zou zo saai zijn vind je niet?' Hij haalde zijn schouders op. 'Maar maak je geen zorgen van Raven gaan we even geen last meer hebben,'

'Wat?' Ik sperde mijn ogen.

'Maak je geen zorgen hij is niet dood. Ik wil jullie liefde voor elkaar natuurlijk niet verpesten.' Hij schudde zijn hoofd.

Nog voor ik wat kon zeggen werd ik langs achter vast gegrepen en werd alles zwart.

Dit was het dan! Het voorlaatste hoofdstuk.. tot de epiloog xx