Different wolf {the alpha 2} = voltooid ✔️

26

Toen ik de deur van Raven zijn slaapkamer deur opende was ik blij toen beide verdwenen waren. Ik sloot mezelf er in op en keek versuft naar het bed. De lakens lagen rommelig over elkaar heen en ze leken vuil en kapot aan de kanten. De draden waren eruit gerafeld merkte ik op toen ik dichter bij kwam. Ik huiverde toen ik de geur van Raven in mijn neusgaten voelde stromen en zette mezelf op het bed.

Ik keek naar mijn handen en liet mezelf achterover vallen waardoor het bed luidruchtig kraakte.
Toen ik op wou staan en de kamer wou verlaten hoorde ik het bulderende geluid van de lach van een meisje.

Ik hoopte maar dat het niet die Stella was samen met Raven want dan ging ik flippen. Ik keek op en kneep mijn ogen tot spleetjes.
Mijn hartslag ging zo snel dat ik dacht dat er elk moment een bom in zou kunnen ontploffen. Toen ik de deur open zag gaan sperde ik mijn ogen wagen weid en beet mijn lip haast open. Ik hapte naar adem toen Raven de kamer deur open zwaaide en me verstrakt aankeek. Stella stond naast hem en keek met opgetrokken wenkbrauwen van mij naar Raven.

'Luna. We gaan wel.' Zei Raven snel voor hij zich om wou draaien. Maar ik hielt hem tegen.

'Raven.' Mijn stem klonk zo schor dat het pijn deed.

Raven draaide zich weer om en staarde me aan. Hij staarde gewoon. Niets meer, geen enkele emotie of andere.

'Stella. Kun je even weg gaan..' fluisterde Raven.

Ik wist niet of het de bedoeling was dat alleen zij het hoorde maar dat was dan wel mislukt moest dat het geval zijn.

'Prima.' De blondine snoof luidruchtig en beende de kamer uit.
Ik gaf haar niet veel aandacht want ik was te druk bezig met het lezen van Raven zijn gezichtsuitdrukking.

'Luna..' zei Raven weer.

'Heb je een goede nacht gehad?' Dat had ik niet willen zeggen. Ik had het aardig en rustig willen opbouwen maar dat was mislukt.

'Wat?' Racen fronste.

'Met Stella.' Ik spuugde de naam Stella zo uit dat hij kon zien dat ik haar verschrikkelijk vond.

'Oh.' Hij beet op zijn lip en zette een stap in mijn richting. 'Nee, eigenlijk..'

'Wat?' Nu was ik de gene die verbaasd leek.

'Het was vreselijk.'

'Oh.' Ik stond op en voelde me meteen zo klein dat ik weer ging zitten. Ik mocht me niet klein voelen. Ik moest groot en sterk zijn. 'Wat hebben jullie gedaan?'

'Geslapen.' Zei hij simpel.

'Niets meer?' Ik fronste.

'Nee. Luna, het doet pijn dat je dat denkt.' Hij deinsde een stukje achteruit en schudde zijn hoofd. 'Je weet dat ik zoiets nooit zou doen!'

'Maar..' begon ik. 'Ik dacht..'

'Nee ben je gek! Natuurlijk niet.' Hij schudde nogmaals zijn hoofd. 'Ik kan je niet zomaar vergeten luna. Het is moeilijker dan ik dacht.' Hij leek gebroken. 'Ik dacht dat dit het beter zou maken. Door met andere meisjes om te gaan. Maar dat is niet zo. Nu krijg ik Stella niet meer van me af. Luna alsjeblieft denk niet zo over me.'

Dit was de Raven die ik kende. Mijn raven.

'Maar je haat me.. ik dacht dat je het deed om me te kwetsen en te laten zien dat ik je niet verdien.' Ik slikte.

'Luna! Ik haat je niet godverdomme! Denk dat niet. Nooit, ik zal je nooit kunnen haatten. Zelfs niet als ik het probeer. Ik houd van je Luna.' Hij zette terug een stap in mijn richting.

'Maar je werd boos.. je wou me vergeten. Je wou me niet. Waarom doe je dit? Zo afwisselend? Waarom? Ik hou van je en je gelooft me niet! Je liet me vallen! Alweer.' Ik voelde de tranen op komen maar liet ze terug weg zakken. Ik mocht niet huilen!

'Luna. Alsjeblieft. Je weet hoe moeilijk dit voor me is, Ahren.. alles.'

'Je moeder.' Ik slikte.

'Wat?' Hij fronste.

'Waarom zei je niet dat Isabel je moeder was?' Ik slikte nogmaals.

'Oh..' Raven hapte naar adem en haalde een hand door zijn warrige haar.

'Waarom kunnen we niet bij elkaar zijn?' Vroeg ik om het onderwerp snel weer te veranderden.

'Dat weet je luna.' Fluisterde hij.

'Dat betekend niet dat we geen beste vrienden kunnen zijn.' Ik beet op de binnenkant van mijn wang.

'Dat is waar. Maar het is te riskant. Dat gaat niet helpen en dat weten we beide.'

'Waarom doe je dit toch!' Zei ik gefrustreerd. 'Waarom laat je, je niet van mij zijn! Waarom kan ik je niet hebben! Je iedere dag kussen! Je iedere dag tonen hoeveel ik van je hou! Raven alsjeblieft.'

Raven zweeg.

'Alsjeblieft! Raven doe dit nu niet!' Ik wou op hem aflopen maar hij hief zijn hand.

'Ik hou van je.'

Dat was alles voor hij me achterliet in de stinkende en oude kamer.

Ik beet op mijn lip en hapte naar adem.
Ik wist niet hoelang ik verloren naar de deur zat te kijken. Maar ik voelde de pijn. Alsof er iets gebroken was. En ik kon het niet aan. Ik kon dit alles niet aan. Ik wou Raven hebben. Ik wou hem hebben en niemand anders zou hem krijgen! Niemand! Ik zou er voor zorgen dat Ahren me zou vergeten, me zou haten. Ik zou er voor zorgen dat we niet langer mates waren!

Ik heb ondertussen zo dit boek al lang uitgeschreven xp echt hoor ik ben er echt blij mee maar goed.. tot het volgende deel x