The Unwanted (Completed)

Chapter 8

I stared on my big gold medal blankly. As expected, no one attended for me. Nag-iwan ako ng invitation sa kanila dahil ayaw naman nila ako kausapin. But those are useless though. I immediately wipe off my tears nang mahulog sila mula sa mata ko.

Kahit gaano na ako kasanay sa ganitong pangyayari, ramdam na ramdam ko pa rin ang sakit. May pag-asa pa ba talaga ako na mapalapit sa pamilya ko? I'm always exerting so much effort para mabawasan na ang kung ano man galit nila sa akin. Ginagawa ko ang lahat para magustuhan na nila ako. But still no effect. Sa tuwing ganito ang pangyayari, 'pag walang umaattend sa mga events na kailangan sila, mas lalong isinasampal sa akin ang katotohanang hindi ako mahal nang pamilya ko.

"Congrats."

Agad kong tinuyo ang luha ko saka tumingala. Bumungad sa akin ang seryosong pares nang mata ni Jaycee. Bumuntong-hininga ako saka pilit na ngumiti.

"Salamat," tipid kong sagot.

I heard him sigh saka umupo sa tabi ko. We are seating in bench here at open field. Wala masyadong tao dahil nanonood ng program. After I got my award, agad na akong umalis do'n. Maiinggit lang ako sa mga kapwa ko students na may proud na magulang o kamag-anak.

"Don't smile when you're sad. Ang pangit ng resulta eh, halatang pilit," he seriously said. Umiling ako saka ibinulsa ang medal.

"I'm not sad," pag-tanggi ko saka napapikit nang humampas ang malakas na hangin.

"Don't lie when it is obvious," mariin niyang aaad. Napanguso naman ako dahil sa sinabi niya.

"Hindi nga sabi, mas marunong ka pa sa akin." Reklamo ko saka sinamaan siya ng tingin. Sinalubong niya ang tingin ko. Our eyes locked.

"Wag ka ng tumanggi dahil alam mo naman sa sarili mong totoo ang sinabi ko," aniya. I sighed saka iniwas ang tingin.

"Okay, panalo ka na," pag-suko ko. I comb my hair using my fingers saka inipit sa likod nang tenga. I raised my brow when I saw him staring. Agad naman siyang umiwas ng tingin at seryong bumaling sa kawalan.

"Bakit ka malungkot?" Tanong niya. I smiled bitterly.

"Basta, wag mo na alamin."

"Sharing your thoughts and problems to someone will help you to feel good," he stated.

"Ayokong may makaalam pa ng problema ko. Kapag nasabi ko na ang problema ko, I'll become close to you," tugon ko. I might tell everything.

"Then that's good. Let's be friends." Agad akong umiling na ikinakunot nang noo niya.

"I don't want to be fond with anyone. They will feel you special, take you for granted then leave when they are done." I bitterly said.

"How do you say so?"

"I had my friend, best friend. Siya lang ang nakipag-kaibigan sa akin despite of my appearance..."

"Bakit, ano ba ang mali sa'yo para walang makipagkaibigan?" He curiously asked.

I shrugged." You don't need to know. And then, yun nga. S'ya ang una kong kaibigan. I treated her as a sister at akala ko gano'n rin siya sa akin. But one day, nalaman kong ginagamit lang niya ako para sa mga luho niya. Then, that's it. I was so devastated and betrayed. Takot na ako, traumatized." I shared.

"Not all are like her. Merong malilinis ang intentio--"

"I think, all are like her. Kung wala lang siyang nakitang papakinabangan sa akin or nakakuha ng interest niya, she wouldn't make me as her friend. Everyone is disgusted on me, dati. Dahil sa mag-kaibang kulay na mata ko. I'm weird on their eyes and kumalat na ampon ako. No one dared to be friend with me. Pero no'ng gumamit na ako ng contact lense, naging maganda ako sa paningin nila. And then viola, marami ang gustong makipag-kaibigan sa akin lalo na nang sumikat ako nang paunti-unti. I learned that, lalapit lang sila sa iyo dahil may kailangan sila. They are not genuine." Lintanya ko.

"So, you are using contact lense?" Tanong niya. Tumango ako bilang sagot.

"Hindi lahat tulad nila, Hatey. Meron pang mga taong maganda ang intensyon sa'yo. Yung gusto talaga makipag-kaibigan because they see you as a good friend. Hindi lahat ay may hidden agenda. Trust me, and I'm one of them. I want to be friends with you, Faye. Gusto kitang makilala. Let me enter in your world. And I promise, I wouldn't hurt you. I will never leave you." I stilled on what he said. Sincerity is evident on his voice. I felt my tear fell.

"Trisha told me that too. Promises are meant to be broken Jaycee," agad kong pinalis ang luha ko. I flinched when I felt the warm of his palm cover my hand. Napatingin ako sa kan'ya.

"I'm not her, Hatey. Please, let me remove your bitterness in life. Let me see you the other side of the world. Na hindi lahat ng nasa mundo ay negatibo. Let me be your shoulder to lean. Let me be your friend Hatey Faye Aragon." Determinado niyang saad.

NAPATIGIL ako sa pag-akyat pataas ng hagdan, nang mapansin ang maputla at mukhang problemadong si Ate Aliah. She's a famous model. Hindi na ako nabigla since maganda naman na talaga siya. And she has a body that every women want to have and men fantasize.

Naglakad ako palapit sa kanya at tumigil sa harap niya. Dapat sinigawan na niya ako paalis at sinabihan nang masasakit na salita. But she remained on her place. Tulala. Not the usual ate Aliah.

Kapansin-pansin rin ang itim sa ilalim nang mata niya. Bumagsak rin ang timbang niya kung titignan dahil ang payat niya, sobra. Where is my body conscious ate Aliah? Napansin ko ang pagbabago niya at nagsimula ito one week ago.

"Ate, may problema ba?" Tanong ko. Tila nagulat naman siya kaya sinamaan niya ako nang tingin.

"Wala kang pake. Umalis ka nga sa harap ko! Lalo kang nakakadagdag sa problema ko!" Inis niyang saad. Maga ang mga mata niya, palatandaan nang matagal na pag-iyak.

"Anong problema mo ate? You can tell me, baka matulungan kita." Nag-aalala kong saad. Pinanlisikan niya ako nang mata.

"Ano bang sinabi ko? Di 'ba sabi ko, umalis ka na!? Ano ba ang 'di mo maintindihan, ang bobo mo talaga!" Sigaw niya saka umalis at naglakad paakyat sa kwarto niya.

I sighed. I am just trying to help. Baka kailangan niya ng mapagsasabihan ng problema. But I think, she don't want me to interfere.

****

Supladdict<3