The Unwanted (Completed)

Chapter 1

Ano nga ba ang pakiramdam na mahalin? 'Yung pakiramdam na pinapahalagan ka. 'Yung pakiramdam na masaya sila kapag kasama ka. 'Yung pakiramdam na isa kang napaka-gandang nilikha nang D'yos na natanggap nila.

Siguro napakasaya ang pakiramdam na iyon. I'd read that the best feelings in this world is to love and to be loved. I already done the first, but the second? How I wish.

All that feelings are what I wish for but I never felt from anyone. No one loves me. No one values me. I feel so rejected and neglected. Parang isang tuta na walang nais mag-alaga. Mag-aruga. At mag-pahalaga.

Minsan naitanong ko sa sarili ko, is this life is worth living for? Is it worth to continue? Lalo na at wala naman ang nakakakita sa akin bilang isang tao na dapat pahalagahan at bigyan ng pansin. But I'm always ending up to the answer 'Yes! I'll try again. Maybe this time, mapansin na nila ako'.

At lagi kong itinatatak sa isipan na, it's worth it. And I have a purpose. Siguro hindi pa ngayon, ngunit darating din ang panahon na malalaman ko. Na mararanasan ko ang matagal ko ng hinihiling.

Lagi kong ginagawa ang lahat para matutunan nila akong mahalin, but it is always useless. I always do my best and all the efforts that I can do, mapansin lamang nila. But as always, I feel like I am a trash. My Mom and Dad na dapat ay ang pinaka-unang mga tao na dapat magmamahal sa akin at magpahalaga ay hindi iyon magawa. I'm God's gift to them. Pero they didn't notice me. Never in my existence.

I have two sisters and one brother. And being the youngest, katulad sa mga nababasa at napapanood ko, katulad sa mga kaklase ko, aasahan nang marami na spoiled ako. But I'm far of being spoiled. Near on being invisible siguro. Pwede pa. And they never treat me as one of them. Na labis kong kinatatakha, and the same time sobra-sobrang sakit ang hatid nito.

"See this? Kuya bought me this. Bilang bunso nila, alam mo naman spoiled," I heard one of my classmate happily shared to her friends. Samantalang ako, tahimik na pinagmamasdan ang kislap nang mata niya habang masaya niyang kine-kwento sa mga kaibigan ang regalo sa kanya nang Kuya niya.

Sa isip ko, naiinggit ako sa kan'ya. Si Kuya ko kasi, hindi pa ako nabibigyan ng regalo kahit kailan. Ni-hindi nga niya ako pinapansin at nginingitian. Naiinggit rin ako sa kan'ya sa tuwing kinakarga siya ng kuya niya. Ako, gustong-gusto ko maranasan iyon. Kahit maranasan lang na halikan niya ako sa noo at protektahan mula sa mga bully.

'Yun kapag may nagpapapansin sa iyo ay sila ang unang kikilatis. Yun bang para akong prinsesa. Mararanasan ko pa ba iyon? Sana.

One of my classmate also shared about the make up kit, kahit grade five palang kami na ini-regalo sa kanya ng ate niya.

"We also do shoppings and girls bonding, you know," she giggled.

I sighed at agad tinuyo ang nagbabadyang luha na gustong kumawala sa mata ko. I must immune the feelings. Dapat sanay na ako, pero paulit-ulit pa ring kumakawala ang luha na simbolo ng sakit at pangungulila ko sa pagmamahal.

Dalawa silang ate ko, pero kahit kailan hindi ko naranasan iyan. 'Yung sister bonding. 'Yung sama-sama kaming magsa-shopping. Kahit walang materyal na bagay, basta presensya at saya lamang kapag kasama nila ako. Okay na okay na.

"Mom, know what? I got the perfect score! At ako lang ang nakakuha." Ate Alyna proudly said.

Inilapag ni Mommy ang kubyertos saka matamis na ngumiti. Ate Alyna is really smart. Lagi siyang nagdadala ng mga academic achievements. That's why our parents are really proud of her. She's older than me. We have 4 years gap.

"Oh, I'm really proud of you darling." Aniya. Napatingin naman ako kay Ate Aliah when she snapped her finger. May matamis na ngiti ito sa labi at puno ng pagmamalaki ang ekspresyon.

"Ako ang representative for incoming Miss Intramurals Mom," she proudly informed.

And she's the beauty of our family. Lagi siyang pinanlalaban sa mga pageants. She's not as smart as ate Alyna. Sakto lang ang talino niya. She is the oldest among us, girls. 6 years ang gap namin.

Talagang maganda si Ate. Itim ang kan'yang mata at buhok. Maputi rin siya, matangos na ilong at pinkish na labi. Halos namana niya ang features ni Daddy. Kaya tuwang-tuwa rin ang mga kamag-anak namin na nasa side ni Daddy. Of course she's one of their pride and assets.

"Oh, really sweety? Then we will ready your gown. You will win. We are sure," Daddy said while smiling sweetly at them. Siya rin kasi ang pinaka-malapit kay Daddy. She's a Daddy's girl, kaya spoiled rin siya. Nasusunod ang lahat ng gusto niya.

Magsasalita sana ako nang sumingit si kuya Alec.

"Huh! Akala niyo kayo lang? I'm the MVP again. And also, I think I'll graduate with the highest honor," nakangisi niyang saad. Siya ang pinaka-matanda sa aming magkakapatid. At 7 naman ang taon nang pagitan namin.

He have this look and brain. Magaling pa siya sa basketball. Gwapo, matalino at mayaman kaya hindi na nakakapag-takang maraming babae ang naghahabol sa kan'ya. Hati naman ang namana niya. His eyes are slightly chinky at itim na itim gaya ng kay Daddy. At ang kulay ng buhok na light brown ay kay Mommy.

"I'm really thankful that God gave me children like you. You're making us proud," madamdaming saad ni Mommy na bagay na tinanguan ni Daddy. I felt my heart beat fast because of so much delight. So my parents are proud of me too.

I open my mouth to speak but I was cut off.

"Really Mom, eh paano si Hatey? Proud ka rin sa kanya?" Taas kilay na tanong ni Ate Alyna. You noticed my name, I'm Hatey Faye Aragon. Halata naman siguro sa pangalan pa lang na ayaw na nila sa'kin.

Bumaling sa akin sila Mommy kaya kinabahan ako sa isasagot niya. I'm hoping that this time, kasama na ako sa tinatawag nilang anak. Please God.

"I said children right? And she doesn't belong," aniya na nagpaguho sa mundo ko.

At muli, sa batang edad naranasan ko ang wasakin na naman ang puso. I gulped hard and heaved a sigh para pigilan ang mga luhang gustong umalpas. Yumuko ako saka kumain na lamang. It hurts, but I would not ever give up. Maybe because someday, they will learn to accept me.

Accept me that I'm one of them. And accept the fact that I will always be with them.

*****

4/07/20

Inaayos ko na po 'to. Pero hindi ko binago ang narration kasi gusto ko pa rin makita kung paano ako magsulat noong 15 years old ako hahaha. Inayos ko lang ang ilang grammatical error.

Supladdict<3