MbiMb :Tied up ✔

Κεφαλαιο 3 :Back to Black

Ομορφιες μου πριν ξεκινησει το κεφαλαιακι θα ηθελα να σας ευχαριστήσω για τα καλα σας λογια και για την καλη επιτυχια. Δυστηχως νιωθω πως δεν εγραψα καλα αλλα δεν είναι και το τελος του κοσμου. Στο κατω κατω δεν μας εκατσε η Βιολογια μας εκατσε το wattpad 😂😂😂 . Που ξέρετε μπορει να εκδοσω κανενα βιβλιο αμα μεγαλώσω  λέγοντας πως μας γαμησε η Βιολογια και σιγουρα θα γινει best seller  και τοτε θα το τριψω στην μουρη του καθηγητη μου. 😂😂😂😂

Το προγραμμα ηταν πολυ τελειο. Ειχαμε πρωι πρωι με ποιον??? Ναιιι με τον Κωστα. Τον ξεχασαμε. Ευτυχώς που ο Λουις δεν ειναι στην ταξη μου και δεν εκανε καμια σκηνη. Καθησα πισω πισω και ουφ ο Παρις δεν κάθισε διπλα μου για να μην κινησουμε υποψιες. Και παλι ημουν η καινούρια μαθητρια.
"Λιλυ ελα εδω στην εδρα" ειπε ο Κωστας χαμογελαστά. Εγω σηκωθηκα απορημένη και πηγα προς το μπροστα μερος της αιθουσας. Ημουνα ακριβώς διπλα απο την εδρα λιγο απομακρα απο τον Κώστα αλλα παλι τοσο κοντα.
Αυτος επιασε τπν αγκωνα μου απαλα οπως οταν καποιος θελει να σε τοποθετησει καπου και με τράβηξε  διπλα του ακριβως. Αυτος σηκωθηκε πηγε απο πισω μου και επιασε τα μπρατσα μου 'φιλικα' και τα ετριβε και ειπε
"Παιδια η Λίλυ μας επεστρεψε και παρακαλω να της συμπεριφερθειται φιλοξενα. Καλωσοριστε την πισω"  ειπε και ολοι τον κοιταζαν περιεργα. Ειδικα ο Παρις εβγαζε καπνο απο τα αυτια και ακτίνες λέιζερ απο τα ματια. 😂😂. Όταν επιτελους τελειωσε πηγα να καθησω αλλα μου φωναξε να δω υποτίθεται το πρότζεκτ με το οποιο θα ασχοληθώ. Πηγα κοντα του και μου εδωσε μια καρεκλα να καθησω δίπλα του. Επιασα τα σχεδια που ειχε μπροστα του για να τα δω και ειπα
"Λοιπόν τι θεμα;  Θα τα συνδυασω ολα μαζι_;" ειπα για να τον προλαβω πριν πρι τιποτα αλλο.
"Έμαθα πως βρήκες τον πατερα σου"  ειπε και με κοιταζε επιμονα στα ματια
"Ειναι προσωπικο θεμα" ειπα και αυτος δεν αλλαξε υφος.
"Ειμαι το αγορι σου δικαιουμαι να ξερω τι γίνεται στην ζωη σου" τι μαλακας. Συγνώμη κιολας αλλα ειναι πολυ μαλακας.
"Κώστα δεν εισαι το αγορι μου. Χωρισαμε πολλη καιρο πριν"  ψυθιρισα φοβουμενη οτι θα μας ακούσει καποιος
"Σε παρακαλω Λίλυ μην το κάνεις αυτο"
"Να μην κανω ποιο;" τον κοιταξα τωρα θυμωμενα.
"Γιατί;  Πες μου γιατι με χωρισες" α δεν ξερει κιολας ο ανυξερος. Να του ανοιξω τα ματια τοτε.
"Ενα οταν με ειχαν απαγάγει εσυ αυτό πουέκανες ήταν να πάεις στο κλαμπ και να με απατησεις με αυτην που με είχε απαγάγει . Δύο όταν είχα μεθύσει που μου έκανες όλα αυτα τα πράγματα . Δεν είμαι μαριονετα ρε Κώστα "   ειπα και με εβλεπε στα ματια χωρις καμια ενοχη
"Δεν σε απατησα. Ηλικρινα δεν σε απατησα. Και αυτα που καναμε τα ηθελες και εσυ. Δεν τα εκανα μονος μου" δεν τον πιστευα. Ηθελα να τον σκοτώσω.  Βασικα ηθελα να κλαψω. Τα ματια μου ειχαν γεμισει αλλα κοιταξα πανω για να τα σταματησω απο το να τρεξουν. Δυστυχώς ενα δακρυ ξεφυγε και έτσι αμεσως σηκωθηκα πανω και πηγα στην θεση μου. Δεν με ξαναπλησιασε για το υπολοιπο του μαθήματος. Το διάλειμμα πηγα στο παγκακι εξω απο την αιθουσα της φυσικης και εκατσα. Αυτο το παγκακι ήταν το παγκακι που καποιος πήγαινε οταν ηθελε να μεινει μονος . Οταν θελεις να σκεφτεις και δεν θες να σε ενοχλησει κανενας. Προσωπικά δεν ειχα κατι να σκεφτω αλλα ηθελα βα απομακρυνθω απο τους υπολοιπους. Αυτη η μερα υποτιθεται θα ηταν μερα συμφιλιωσης αλλα μεχρι τωρα μονο ατομικες βόμβες δεν μου ριξανε.  Εκατσα ησυχη στο παγκακι μου μεχρι που καποιος ηρθε και εκατσε στην αλλη ακρη. Γυρισα μα δω ποιος ηταν. Ήταν ο ΠΑΡΙΣ. Ολοκληρος.  Χωρις φανέλα. Με βρεγμενα μαλλια. Και χαμογελο στα χειλη. Και εγώ ημουν ακομα ζωντανη. Οκ. Οκ. Οκ. Επιβιωνω. Γυρισα και τον ειδα στα ματια διοτι επρεπε να αποσπασω τα ματια μου απο το σωμα του. Ειχε γινει πιο γυμνασμενος από την τελευταία φορα που τον ειδα πριν ενα μηνα. Αυτος φανηκε να χαίρεται που δεν μπορουσα να παρω τα ματια μου απο παμω του.  Εγω ξεροκαταπια και ειπα
"Εεε που ειναι η φανελα σου;"  ειπα και περιμενα μια εξυπνοβλακιστικη απάντηση αλλα το μονο που ειπε ηταν
"Κωστας. Ναι μου εριξε 'καταλαθως' το βαζακι με το νερο για τις μπογιες."  ειπε και με επιασε αγγαλια και με εφερε πιο κοντα του. Εγω εβαλα το κεφαλι μου στο στηθος του και εκλεισα τα ματια μου. Αυτος μου εδωσε ενα φιλι στα μαλλια και γυρισα πανω να τον δω.
"Σε πεθημησα τοσο πολυ" ειπε και αυτος χαμογελασε αλλα μετα πρεπει κατι να σκεφτηκε και σοβαρεψε ενω ειπε
"Νομιζα πως δεν θα σε ξαναεβλεπα ποτε"  τα ματια του εδειχναν μια θλιψη που πολυ θα ηθελα να την κανω να φυγει. Αυτο που έκανα ομως ηταν να του δωσω ενα φιλι στο στωμα. Ενα μεγαλης διαρκειας με την ελπιδα πως κανενας δεν θα μας εβλεπε εδω στην κρυψωνα μας. Όταν απομακρυνθηκαμε ο ενας απο τον αλλο μου εδωσε ακομη ενα φιλι στο μετωπο και με ξαναεβαλε στην αγγαλια του πιο σφιχτα απο πριν σα να με ηθελαμε  να με κολλησει εκει για πάντα.  Ηταν το καλύτερο μερος αυτη την στιγμη. Ηθελα να χαθω μεσα στα γαλανα ματια του. Ηθελα να ξεχασω ολο το παρελθον μας και να συνεχίσουμε. Μειναμε ετσι για πολλη ωρα μεχρι που η φωνη καποιου μας διέκοψε. Ηταν αντρικη φωνη. Τι γυρευε αυτος εδω ρε γαμωτο;

Α/Ν
Επιτελους εβαλα!! Ειναι μικρο. Το επομενο θα προσπαθησω να το κανω λιγο ενισχυμενο!!  Ποιος νομοζεται οτι ηταν;;  Μην ειστε προβλεψιμοι. Σκεφτειτε καλα!!  Και πες τε μου!!  Επισης θα μου εφτιαχνε την μερα αμα πατουσατε πανω σε αυτο το αστερακι. By the way μας εφερε τα διαγωνισματα της Βιολογίας. Τα πηγα σκατα. Πηρα 15. Να δουμε τι θα μου βάλει στο τετραμηνο