MbiMb :Tied up ✔

Κεφαλαιο 43: Υπο το φως της λαμπας

Δεν μένω εδω μέσα. Τα μωρακια μου ειναι εκει στο άλλο δωματιο. Τα θελω. Ο Λάιονελ κινδυνευει. Πηγα προς την πόρτα την ανοιξα και βγηκα απο το δωμάτιο μόνο και μόνο για να αντικρυσω τους δυο φυλακες εξω απο την πόρτα μου. Με σταμάτησαν και με εσπρωξαν προς τα μέσα
"Πρέπει να μείνετε μέσα κυρία. Εχουμε διαταγές απο τον πατέρα σας" 
Γυρισα και κοιταξα αυτον που μιλησε. Ηταν κατα πολύ πιο ψηλός και σωματωδης. Σιγουρα δεν θα μπορούσα να τον σπασω στο ξυλο και να φύγω.....  λεμε τώρα
"Τα παιδια μου ειναι απανω η νταντα σιγουρα εφυγε και ειναι πανω μονα τους. Ο Λάιονελ ειναι εξαφανισμενος και σιγουρα κατι κακό εχει συμβει και εσύ μου λες να κλειστω στο δωματιο μου περιμένωντας"  ειπα καθως πλησιαζα θυμωμενα οσο πιο κοντα του μπορουσα ενω τα χερια μου αυτοματα είχαν γινει γροθιες.
"Ναι αυτό λεω" ειπε σταυρώνοντας τα χέρια του και σηκωνοντας το ενα του φρυδι
"Πρεπει να εισαι τρελός"  ειπα και τον χτυπησα εκει που ο ηλιος δεν ανατελει.  Αυτός ξαφνιασμένος επεσε στο πάτωμα ενω ο αλλος φυλακας τον παρακολουθουσε διασκεδάζοντας το. Εγω ετρεξα και πηγα στον τριτο όροφο ανοιξα την πορτα του δωματιο των γλυκουλικων μου και τα πηρα και τα δυο μαζι μου, μαζι με καποια απαραιτητα. Επέστρεψα στο δωματιο οπου και τα εβαλα να ξαπλωνουν στο κρεβατι μου. Ο Χαντερ ειχε ξυπνήσει και εκλαιγε. Πεινασε. Του εδωσα γάλα μεχρι που κοιμηθηκε. Σημειωσα την ωρα που εφαγε και περιμενα τον Αλεξ μεχρι να πεινασει.  Αποφασισα για εκατοστη φορά να δοκιμάσω να πάρω τηλέφωνο τον Λάιονελ.
Ειχε τηλεφωνητη. Που να παρει. Ποιον να παρω;  Είναι επικίνδυνο να αφησω τα μωράκια μονα τους και να φύγω. Οχι ομως αμα τα αφησω στον Λουις. Όμως πως θα βγω; Κοιταξα μέσα στην ντουλάπα.  Να βρω κάτι. Μετά θυμήθηκα τον εξοπλισμο που πρόσφατα μας εφεραν για γρηγορη εκκενωση του σπιτιού.  Ειναι ενας εξοπλισμός που ειδες στο διαδίκτυο ο Λάιονελ και αποφάσησε να τον αγορασει σε περιπτωση εκτακτου περιστατικου. Του είπα πως είναι χασιμο χρηματων αλλά αυτος επεμενε. Εβαλε δυο σε καθε δωμάτιο. Ηθελα να τον σκοτώσω διοτι ειχε γεμισει καθε αποθηκευτικό χωρο του σπιτιου με αυτά. Ηταν κατι σαν στολή που απο μέσα έβγαζε σχοινί και το κρεμουσες απο γαντζο στον τοιχο. Δεν ειχε ομως εγκαταστήσει κάτι στον τοίχο γιαβνα μπορέσω να βαλω τον γαντζο. Τελεια. Ακριβώς κατω απο το παραθυρο ειχαμε ενα ραφι απ αυτά του ικέα αλλά χειροποίητο απο εναν ξυλουργό που εχει ξυλουργείο εδω πιο κάτω. Αμα το εβγαζα απο μεσα ειχε δυο αλουμινένια στηρίγματα τα οποια εμπαιναν μεσα σε δυο τρυπες στο ράφι για να στηρίζεται. Εβγαλα το ραφι μετά απο πολλή προσπάθεια και δοκιμασα να δω αν τα στηριγματα ηταν αρκετά δυνατα και σταθερα για να με κατεβάσουν  εμένα και τα μωράκια. Αποφασισα να βαλω και τους δυο γαντζους για να ισοκατανεμηθει η μάζα μας και στα δύο. Εβαλα την στολή αυτή με τηβ συσκευή που αφήνει σιγα-σιγα σχοινί να βγαινει απο μέσα της, πηρα την θήκη αυτή που χρησιμοποιώ για να μεταφέρω τα γλυκουλια μου και ήμουν ετοιμη να τα φτιαξω γυρω μου οταν ακουσα καποιον να προσπαθεί να ξεκκειδώσει την πόρτα του δωματίου. Αμεσως τα εβγαλα όλα απο πανω μου και τα πεταξα κατω απο το κρεβάτι. Φυσικά και οχι τα μωράκια. Ξαπλωσα στο κρεβάτι μαζί με τα μωράκια και εκανα πως επαιζα μαζί τους. Ακόμη προσπαθούσαν να ανοιξουν την πόρτα. Μάλλον δεν εβρισκαν το σωστό κλειδί. Ξαφνικά ακούστηκε το τσακ της κλειδαριας που επιβεβαιωνε την συμβατοτητα του κλειδιου και ενας αντρας ντυμένος στα μαύρα με καραφλα μπήκε μέσα.
"Πω πω τι ωραίο θέαμα. Κριμα που δεν θα το απολαύσει" 
"Ποιός είσαι;"  ειπα άγρια και απότομα
"Κάποιος που ο αντρουλης σου χρωστάει χρήματα"  τιιιιιιι τιτιτιτιτι
"Σίγουρα κάνετε καποιο λάθος" 
"Λαιονελ Φογκ δεν ειναι;" ενεψα καταφατικά. Επικράτησε σιωπή στο δωμάτιο.  Οταν γυρισα να τον δω αυτός με κοιτουσε με λυπηση. Σαν κατι να σκεφτοταν. Εμενα εντονεταξυ με ειχε πιάσει ταχυπαλμία. Ας με έπαιρνε εμένα και ας αφηνε ησυχα τα μωράκια μου
"Μιας και εσεις θα πληρώσετε δικαιουσε να ξερεις για πιο πραγνα πληρώνεις. Ο αντρας σου πριν δέκα χρόνια μπηκε εγγυητής σε ενα μικρό δανειουλη που έκανε ο πρώην φίλος του φαντάζομαι. Ο φιλος του δεν πληρωσε και τον καθαρίσαμε. Τωρα μενει ο εγγυητης. Ξερεις ο τοκος για δεκα χρόνια ειναι πολλης. Το ποσο εχει φτασει πέραν το ενα εκατομμύριο. Και γιαυτό θα σας καθαρισοθμε εσας για να μας πληρώσει. Αν μεχρι αυριο της εφτά το απόγευμα δεν πληρώσει θα σας καθαρισουμε. Αν πληρώσει φευγουμε και σας αφήνουμε στην ησυχία σας."  πολλές σκεψεις περνούσαν απο το μυαλό μου και καμιά δεν ήταν θετική. Το ένστικτο μου ελεγε τρεχα αλλά δεν ειχα χωρο να τρέξω.  Ο πιθανοτατα τοκογλυφος έφυγε απο το δωμάτιο και μετρουσα τις πιθανοτητες να βρίσκεται κατω στην αυλή ή στην είσοδό. Παρατηρουσα απο το παραθυρο και ειδα φωτα στην μπροστινή εισοδο και ενα αυτοκινητο να βγαινει απο το σπίτι. Εντομεταξυ εβγαλα τον εξοπλισμό μου απο το κατω μερος του κρεβατιου και τον ξαναφορεσα. Έβαλα την θήκη των μωρων μου γυρω μου και τα εβαλα μέσα. Ανησυχουσα μπας και μου γλυστρισουν ετσι ερπαξα ενα σεντονι και το τυλιξα γυρω μου και πανω στα μωρά κανοντας ενα κομπο. Με αυτό τον τρόπο ηταβ απολυτα ασφαλής. Το μεγάλο ερώτημα ομως ειναι αν θα μας κρατούσαν τα στηρίγματα. Ζυγισα τις εναλλακτικες λυσεις και οι υπολοιπες ειχαν πάντα εμας χαμενους και ετσι ειπα καλυτερα τραυματισμενοι παρα πεθαμένοι. Τοποθετησα τους γατζους και ανεβηκα στο παράθυρο.  Γονατισα και λυγισα τα ποδια μου. Προσευχηθηκα τα μωράκια να μην κλάψουν και αρχισα να σπρωχνω προς τα κατω αφου ακουμπουσα τα ποδια μου και τα χερια μου προς τα κατω. Δεν ήξερα πως να την χρησιμοποιησ ετσι ερχισα να σπρωχνω με στηριγνα τον τοιχο με τα χέρια μου προς τα κάτω. Αρχισα να προχωραω αργά οταν ξαφνικά ενιωσα μιαν μικρή απότομη πτώση. Ωχ οχι ο γαντζος. Ο ενας γαντζος ειχε βγει και τώρα στηριζόμασταν πανω στον ενα. Οσο πιο γρήγορα μπορούσα έκανα προς τα κατω και ειχα φτάσει σχεδον κάτω όταν και το άλλο στήριγμα μας άφησε και προσπαθησα να πέσω με την πλάτη για να μην χτυπήσουν τα μωράκια. Ειχα κανει κατι ριψοκινδυνο αλλά επρεπε να το κάνω. Ήταν ανάγκη. Η πλατη μου πονουσε αφορητα. Σηκωθηκα γρηγορα γρηγορα και χωρίς να κανω θορυβο εβγαλα την στολη και ξαναδεσα τα μωράκια πανω μου βάζοντας πάλι το σεντόνι γύρω μου. Αρχισα να τρέχω οσο πιο αθόρυβα μπορουσα ενω τα μωράκια αρχισαν να κλαίνε. Ετρεξα οσο πιο γρήγορα μπορούσα. Καλεσα ενα ταξί με το κινητο μου και πηγα στο σπιτι του μπαμπά οπου θα του άφηνα τα μωράκια να τα προστατεύει. Μολις φτασαμε και περνουσαμε απο μπροστά ειδα ενα αμαξι σταματημενο και απο μεσα εβγαινε ο τυπος με τηβ καραφλα
Αμεσως ειπα στον ταξιτζι να φυγει και του είπα να μας παρει στην Βασιλίνα. Φτάσαμε τον πληρωσα και τους κτυπησα το κουδουνι. Τους είχα ξυπνήσει σίγουρα αλλά ηταν επειγουσα η ανάγκη. Μπηκαμε μεσα αυτοί ετριβαν τα ματια τους απο τον υπνο ενω εγω αντιθετα ημουν στην τσίτα πολύ ενεργητική. Καθήσαμε στον καναπέ και τους ειπα οσα έγιναν
Τοτε η Βασιλίνα με απολογητικό υφος είπε
"Συγνωμη Λίλυ εισαι αδερφή μου αλλά τώρα έχω παιδί και δεν διακινδυνευω να το βαλω σε κίνδυνο με την παρουσία σου εδώ"  δεν το περιμενα αυτό
"Μα έχετε φυλακες και δεν εχω καπου αλλού να πάω. Σε παρακαλώ Βασιλίνα" 
Την παρακαλεσα. Δεν πιστευα ποτε πως θα το κανω αυτό αλλα για τα παιδιά μου θα το εκανα ενα εκατομμυριο φορές
"Συγνώμη Λιλυ δεν μπορώ" επανελαβε
"Μα σε παρακαλω που να παω;;"  ειπα απεγνωσμένη
"Θα με αναγκασεις να σε διωξω με την βία και δεν το θέλω. Ηλικρινά συγνώμη"  φωναξε στους φυλακές οι οποιοι με επιασαν απο τα μπρατσα και με εσπρωχναν προς τα έξω
"Βασιλινα να μου το θυμηθείς θα το μετανιώσεις αυτό"  η Βασιλίνα κάθονταβ μουγγοι στον καναπε και με εβλεπαν να παλευω με τους φυλακες. Νε εβγαλαν εξω και βρεθηκα να περπαταω σε δρόμους που δεν ηξερα. Εφτασα σε ενα δρομο που στην ακρη στο πεζοδρόμιο ειχε ενα παγκακι με μια λάμπα που ποτε ποτε αναβε και ποτε ποτε εσβηνε. Καθησα στο παγκάκι προσπαθώντας να σκεφτώ τι να κάνω.........

Α/Ν
Αιντεεε τι καληηηηη ανεβασαααα
Ναι ναι εδωσα ελληνικα και μαθηματικα. Μου μενουν Φυσική και Βιολογία . Ευχηθειτε μου καλή επιτυχία!!!
Παρακαλώ ψηφίστε μου δίνει κινητρο να γράφω (επωφελει και εσας και εμένα 😉😉😉)