Μετα απο τρεις μήνες "Οχι βρε Λάιονελ. Που θα πας. Θα με αφήσεις μόνη. Για ποσες μέρες;" θα με εφηνε μόνη τώρα. Στην πιο κρίσιμη στιγμή "Μια βδομαδα θα είναι. Θα έρχονται ο Λουις και η Βασιλίνα. Θα είσαι εντάξει. Μην φοβάσαι." οχι ρε γαμώτο "Δεν φοβάμαι. Εσένα θέλω." ειπα και με αγγάλιασε φιλώντας το μετωπο μου. Επεστρεψα πίσω στην δουλειά πακεταροντας μερικά κουστούμια και ρούχα. Οταν τελειώσαμε ο Λάιονελ φίλησε τα ζουζουνακια μας τα οποία είχαν μολις αποκοιμηθει. Μου εδωσε και μένα ένα φιλί και έφυγε. Ημουν μονη σε ενα σπιτι με τρια πατώματα. Αποφάσισα να φύγω. Καλεσα τον σοφέρ. Εφτιαξα τα μωρακια μου τα ετοιμασα για βολτουλα και πήγαμε στο σπίτι του μπαμπά μου. Ηταν λίγο διαδικασία να τα βγαζω και να τα βαζω στο καροτσάκι και τα δυο μόνη μου. Αλλά τα καταφερνα μια χαρά. Κτυπησα το κουδούνι και ο Λούις άνοιξε την πόρτα. Αμέσως χαμογελασε πλατια και είπε "Τα ζουζουνια ειναι εδωωω. Να κρατήσω τον ένα; Οποιο να ναι. Τα ιδια ειναι εξαλλου. Ειτε τον Χαντερ ειτε τον Αλεξ το ίδιο μου κανει" ειχαμε αποφασησει για ονοματα. Δεν μπορούσαμε να βγαλουμε ελληνικό αφου τα μωράκια μας θα ήταν καθολικα. Φυσικά μπορεί να αλλαξουμε γνωμη μεχρι την αλλη βδομαδα για τα ονοματα. Αχ και μου ειχε αρεσει πολύ το Κωνσταντίνος οπως και το Φοιβος. Τελος πάντων. Δεν τα βαφτισαμε κιόλας. Αμα αποφασίσουμε αλλιως αλλαζουμε (Α/Ν απο εδω καταλαβαινουμε πως ειμαι ζυγος και αυριο θα μετανιωσω τα ονοματα) "Θα τα κρατήσεις και τα δύο μόλις μπούμε μεσα" του είπα και τον φιλησα στο μαγουλο καθως τον αγγαλιασα με το ένα μου χέρι. Ο Λούις είχε ενθουσιαστεί πολύ τα κρατουσε συνέχεια πανω του και εκανε πως επαιζε μαζί τους παρόλο που ήταν πολύ μικρά για παιχνιδι
¡Ay! Esta imagen no sigue nuestras pautas de contenido. Para continuar la publicación, intente quitarla o subir otra.
Ναι έπρεπε να κανουμε βάφτιση.... Τριων μηνων είναι μεγάλα. Και θα τα βαφτίσουμε σε δύο βδομαδες μαζί με το κοριτσάκι την Βανέσα της Βασιλινας. Τα μωράκια μου είχαν τα πιο γαλαζια ματια που είδα ποτέ. Ασε που ήταν λιγο χοντρουτσικα για την ηλικία τους. Επρεπε να το προσέξω αυτό. Γι αυτό φαίνονται πιο μεγάλα (Α/Ν οχι πως απλά δεν εβρισκα πιο κιουτικα μωρακια σε μικροτερη ηλικια 😂😂)
Σε κάποια στιγμή η Βασιλίνα ήρθε κατω. Ηρθε με αγγάλιασε και καθησε μαζι μας. Χαιδεψε λιγακι τα ζουζουνια και εξουθενωμενη ακουμπησε την πλάτη της στον καναπέ. Ειχε χτυπήσει την πλατη της όταν η Βανέσα στα μαύρα μεσανυχτα αρχισε να κλαιει. Απο το αποτομα ξυπνημα της η Βασιλινα επεσε απο το κρεβάτι και απο εκεινη την μέρα εχει φρικτους πόνους στην πλάτη
"Νομίζω πρέπει να φερω και γω την μικρή μου να παιξουνε" ειπε. Ηταν πολύ μικρά αλλά η γνωριμία παντα ήταν ωραια αναμεταξυ τους. Φαντάζομαι και τα τρια μεγάλα στην ηλικία μας και ευχομαι τα χρόνια να περαοσυν τόσο γρήγορα και να τα δω όμορφα να παιρνουν τις δικές τους αποφάσεις.
Η Βασιλίνα πηγε να σηκωθει αλλά η μεση της δεν της το επετρεπε. Γι αυτό και προσφερθηκα να παω εγω. Την είχανε στο δωμάτιο τους. Πηγα πανω στο δωμάτιό κοντά στην κούνια της Βανέσα και απαλά την επιασα στα χερια μου. Την εφερα κοντά στο στήθος μου και την χαιδεψα λίγο στα μαλλιά. Ήταν πολυ ήσυχο μωράκι. Ξαφνικά η πορτα του μπανιου ανοιγει και απο μέσα βγαίνει ο Παρις με μια πετσέτα γυρω απο την μεση του η οποία έπεφτε χαμηλά. Αμέσω γύρισα απο την αλλη και αυτός είπε "Τι κανεις εδώ;" "Ήρθα να παω την Βανεσα κάτω να είναι με τον Χαντερ και τον Αλεξ" ήρθε κοντά μου και απαλά την επιασε απο τα χέρια μου και την ακούμπησε στπ στηθος του. Απαλά την φιλησε στο μικρό ομορφο κεφαλάκι της και γύρισε πανω και με είδε "Το πιστεύεις; Ειναι δική μου. Ενα μικρό πλασματάκι δικό μου" δεν ήξερα τι να απαντήσω γι αυτο απλα σταθηκα εκεί αβολα. Αυτός ξεφυσυξε άβολα και είπε "Φυσικα και το καταλαβαινεις. Εχεις δυο ολοδικα σου αγοράκια που αν δεν ήμουν τόσο χαζος θα ήταν δική μου ευλογία" νομιζα πως για μια φορά θα μου μιλουσε σοβαρά αλλά έκανα λαθος. "Παρι δωσε μου ταλην Βανεσα θα πάω κατω" είπα βιαστικά εντελώς απογοητευμενη απο την στροφή που πήρε η συζήτηση. Μόλις μου την εδωσε πήγα να βγω απο το δωματιο αλλα με σταματησε πιάνοντας με απο τον αγκώνα "Λιλυ ενα πράγμα θέλω να ξέρεις. Σε αγαπάω ακόμη" "Ειναι πολύ αργά Πάρι" ειπα και ήθελα να κλάψω. Ηλικρινά "Θα σου το αποδειξω αυτή την βδομαδα που λείπει ο Λάιονελ" γυρισα τον είδα στα ματια με τη θλιψη να κατακλυζει το προσωπο μου και ειπα "Μακάρι να μπορουσες να το αποδείξεις πιο πριν" γυρισα το κεφάλι μου μπροστά και εφυγα απο το δωματιο
Α/Ν Ακομη ενα κεφαλαιο εφτασε στο τελος του. Πως νιώθετε; Εγω τελεια Πιστεύετε θα γίνει κατι μεταξύ τους; Αν ναι τι;;;
