MbiMb :Tied up ✔

Κεφάλαιο 51

Λοιπον λοιποοοον.
Οπως ξερετε ανεβασα μια καινουρια ιστοριουλα που εχει δεκαπεντε κεφαλαια. Ανεβαζω πολύ συχνά. Αμα εχετε καλή διάθεση καο εισαστε ετοιμοι για παραφυσικο και λυκανθρωπους ριξτε της μια ματια. Ονομαζεται Βαλεριανα

Εξτρα-μεγαλο κεφάλαιο για σας διότι πρεπει να επανορθωσω για το σημείο που σας αφησα.

Αα καιιι ακουστε λίγο 12ος Πιθηκος με αυτό το κεφαλαιο. Παμε σε νταρκ καταστασεις. Πιο νταρκ απο τις νταρκ που εχουνε γραφτει σε αυτό το βιβλίο. Γενικά το βιβλιο μου ειναι νταρκ.

Η λέξη κλειδί σήμερα ειναι το 'μανιωδως'. Ποσες φορες το εγραψα; Σχολιάστε

_______________________

"Παρι δωσε μου το μαχαιρακι αυτό, ξερεις το μικρό. Ωχουυ πως το λεμε. Καταλαβες. Δωσε μου το" ο Παρις του έδωσε το μικρό μαχαιρακι και φοβισμενη εσφιξα στην αγγαλια μου τον Αλεξ και τραβηξα απο το χέρι τον Χαντερ αλλά δεν μου τον άφηνε. Ο Αλεξ το άνοιξε και πλησίασε το χεράκι του Χαντερ που απεγνωσμένα κρατούσα. Οταν καταλαβα τι θα εκανε αμεσως αφησα το χερι του Χαντερ για να το αποτρέψω. Αφησε τον Αλεξ στον καναπε και πλησιασα τον Αλεξ που κρατουσε τον Χαντερ αλλά οι σωματοφύλακες του με αρπαξαν απ τα χέρια τραβώντας με προς τα πίσω. Σηκωσα το κεφάλι να δω ποιοι με κρατουσαν και απ την μια μου πλευρά αναγνωρισα τον Παρι που με σκυμμενο πρόσωπο με κρατουσε πίσω.
"ΠΑΡΙ ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΑΦΗΣΕ ΜΕ. ΘΑ ΤΟΝ ΠΕΙΡΑΞΕΙ. ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΟΧΙ ΟΧΙ ΔΩΣΕ ΜΟΥ ΤΟΝ ΠΙΣΩ δωσε μου τον πίσω" φωναζα ενω προσπαθουσα να ξεφυγω απ την λαβη τους κτυπώντας πανω κατω τα ποδια μου και τραβώντας τους ωμους μου. Οταν καταλαβαν πως δεν θα σιωπουσα και ουτε θα σταματούσα με εριξαν στον καναπέ και ενα σωμα με εγκλωβησε κλείνωντας το στωμα μου. Η όραση μου θολωσε απο τους χειμαρρους απο δακρυα που ετρεχαν και δεν κατάφερα να δω τι γινοταν με τον Χαντερ και ποιος με κρατουσε κάτω. Μια γνώριμη φωνή, γλυκιά, ζεστή, που καποτε είχα ερωτευτεί.
"Μην φοβάσαι. Δεν θα τον αφήσω να σκοτώσει κανεναν. Εγω ειμαι εδώ. Απλα συνεργασου και θα σε βοηθησω εγω να βγεις απ αυτή την κατάστασή" ειχα ερωτευτεί αυτή την φωνή, αλλά αυτα που μου ελεγαν δεν με ικανοποιηουσαν. Παρι αυτό δεν ειναι αρκετο. Παρι.. Με αφησε και ακουσα τα κλαματα των δύο μωρών μου. Σηκωθηκα αμεσως πανω. Εκτιμησα την κατάσταση και πρόσεξα ποιος ηταν πληγωμενος. Δεν ηταν οπως περίμενα τα πραγματα. Ο μικρουλης Αλεξ ηταν πληγωμενος. Στο χέρι. Ειχε μια γρατζουνια πανω απ την παλάμη στον καρπό που έτρεχε αίμα. Πλησιασα κοντά του και το επιασα πανω μου προσπαθώντας να τον καθησυχασω. Δάκρυα πάλι σχηματιστηκαν στα ματια μου και πάλι για ακόμη μια φορά θολωσε η οραση μου. Πριν προλαβω να πω κάτι ο Αλεξ επιασε τον Χαντερ και πήγαινε προς τα έξω
"Αυτος θα επιστρεψει στον μπαμπά του οταν η μαμα του ερθει μαζί μου" ειπε και παλι συνέχισε να περπαταει προς τα εξω. Πλησιασα προς το μερος του τρέχοντας αλλά οι σωνατοφυλακες με εσπρωχνα πισω. Φωναζα σαν υστερικη προσπαθώντας να πάρω το μωρό μου πίσω. Μπηκαν στο αυτοκινητο και ξεκινησαν να φυγουν. Εγω ετρεχα πίσω απ το αυτοκίνητο φωναζωντας την ψυχή μου έξω αλλά οταν τα πόδια μου πλεον δεν με κρατούσαν και το αυτοκίνητο απομακρυνθηκε τόσο πολύ που δεν το έβλεπα κατερρευσα εκει στην μέση του δρόμου. Τα μάτια μου εκλεισαν απο την κούραση και πλεον δεν ειχα αισθηση του χρονου και του χωρου. Ουτε καν του μικρουλη Αλεξ που ηταν στο σπιτι πανω στον καναπέ.