MbiMb :Tied up ✔

Κεφαλαιο 54

"Λιλυ αυτος είναι ο Κωνσταντίνος. Φίλος μου απ το σχολείο" το ξέρω πως ειναι ο Κωνσταντίνος. Τι κανει εδω ομως. Μολις με είδε ο Κωνσταντίνος γουρλωσε τα ματια του. Γιαβνα μην υποψιαστει κάτι ο Αλεξ χαμογελασα και του εδωσα το χερι για χειραψία. Ο Αλεξ μου επιασε το χερι ετοιμος να μου το κατεβάσει αλλά ο Κωνσταντίνος ειπε
"Αφησε το ειναι εντάξει. Μια χειραψια ειναι αρκετή" επιασε το χέρι μου και καναμε χειραψία. Αν δεν θυμάστε ποιος ειναι ο Κωνσταντίνος αστε με να σας φρεσκαρω την μνήμη. Τον γνωρισα στην εταιρεία του μπαμπά στον πρώτο όροφο στον οικονομικο τομέα. Ειχε προσφερθεί να με πάρει πισω στον όροφο μου στον σχεδιαστικό τομέα. Μου φάνηκε πολύ ομορφος αλλά και μεγαλύτερος μου εκεινο τον καιρό. Τωρα ομως σε σύγκριση με τον Αλεξ δεν φαινοταν μεγάλος. Οταν λεω μεγάλος εννοώ γυρω στα 25 με 26.
"Αυτή ειναι η Νατάσα. Ειναι η δική μου μικρή. Ειμαι ο μπαμπάς της" κι αυτός ειναι μπλεγμενος σε τετοια αρρωστημενα. Δεν ηξερα τιποτα γι αυτά και ουτε ήθελα να μάθω και ποτέ δεν θα μου άρεσε να μάθω. Προσπαθησα να φερω ενα χαμόγελο στο πρόσωπο μου αλλά το αποτελεσμα ηταν ανατριχιαστικο. Η κοπέλα κρυφτηκε πίσω του και με κοιταζε ντροπαλα.
"Νατάσα δεβ θα χεραιτησεις τον θείο σου;" αυτή χαμογελασε και ηρθε μπροστά από τον Κωνσταντίνο χαιρετώντας τον χαρούμενα. Ηθελα να κανω εμετό. Αλήθεια. Ποιος μπορουσε να χαιτρεται τοσο πολύ με το που βλέπει τον Αλεξ; Καθησαμε και περιμενα την κατάλληλη ευκαιρία να μιλήσω στον Κωνσταντίνο. Αυτο δεν ηταν και ευκολο ξέρετε. Οταν επιτελους σηκώθηκε να παει τουαλέτα το βρηκα σαν ευκαιρία να του μιλήσω. Καθως εκοβε το φαγητό του επιασα με το χερι μου το δικό του χέρι και το πιεσα στο τραπέζι. Αυτός ξαφνιαστηκε με την κίνηση μου ενώ η Νατάσα κρυφτηκε πίσω απο το άλλο του χέρι
"Κωνσταντίνε, με θυμασαι ετσι; Δουλεύεις στην εταιρεία του μπαμπα μου. Πρεπει να με βοηθησεις. Με απείλησε να ρθω μαζί του. Σε παρακαλώ. Δεν αντεχω αλλο με κτυπαει . Ειναι, ειναι, τον μισώ σε παρακαλώ βοηθα με." ειπα αλλά προσεξα πως ο Αλεξ εβγαινε απο την τουαλέτα γι αυτό και καθησα πίσω στη θέση μου. Συνέχισα να τρωω το φαγητό μου σα να μην έγινε τιποτα και ο Αλεξ καθησε διπλα μου ολος χαμόγελο. Επιασε με το χέρι του το μπούτι μου και εγώ αμεσως είπα
"Θα παω τουαλετα" ο Αλεξ σηκωθηκε να με συνοδεύσει αλλά είπα
"Μόνη παρακαλώ" φανηκε να εκνευριζεται λιγο αλλα υπακουσε. Πηγα στην τουαλετα και έβαλα λίγο νερό στο πρόσωπο μου. Δεν με νοιάζει αν εφευγε το μεικαπ μου. Ανοιξα λιγάκι την πόρτα της τουαλετας για να δω αν με έβλεπε ο Αλεξ αλλά ευτυχώς καθόταν με την πλάτη στις γυναικειες τουαλετες. Βγήκα σιγα σιγά και μπήκα στην κουζίνα του εστιατορίου. Επιασα εναν μαγειρα απ το χέρι και ειπα
"Σε παρακαλώ δωσε μου να παρω ενα τηλεφωνο σε ικετεύω" βλεποντας την κατάσταση πανικού στην οποια βρισκομουν μου εδωσε το κινητό του και τον ευχαριστησα. Πληκτρολογησα το τηλεφωνο του μπαμπά. Ομως δεν απαντούσε. Γρηγορα γρηγορα επιασα τον Λουι και αυτος στο πρώτο κτυπημα απάντησε
"Παρακαλώ;" ακουγα την φωνή του. Επιτελους. Επιτελους. Ηταν βραχνη. Ηταν αρρωστος; Τι ειχε πάθει
"Λουι η Λίλυ ειμαι;" ειπα. Παύση
"Λίλυ; Που εισαι; Που σε πηρε ο ανωμαλος. Που; Πες μου να σε βοηθήσω"
"Δεν ξέρω Λουι. Δεν ξέρω δε μου λέει. Τα μωράκια μου πως είναι; Ειναι καλά; Ο Λαιονελ;" στην αναφορά των ονοματων τους δακρυα ετρεξαν στα μάγουλα μου και λιγο ελειψε απο το να καταρρευσω
"Μια χαρά είναι ο Χαντερ περπατά. Το πιστεύεις; Ο Αλεξ λέει μαμα και σε ζητάει το ιδιο και ο Χαντερ. Ο Λαιονελ έμεινε σπιτι παραιτηθηκε απ την ταινία. Γι αυτό και τον βαζουν πως πεθαίνει. Ειμαστε χαλια Λίλυ. Μεινε στα τηλέφωνο θα προσπαθησω να βρω την τοποθεσία σου. Εσύ εισαι ασφαλής τουλαχιστο; Εισαι καλα; Σε προσέχει;" χαχαχαχαχαχαχαχα.... ......
"Μια χαρα ειμαι Λουι απλά δεν με αφήνει να φύγω. Με κραταει σπίτι. Παρολαυτα με εχει στα οπα όπα. " οταν ειπα αυτό ο μαγειρας γυρισε και με ειδε με ηφος ύποπτο.
"Δεν σε κτυπαει ετσι; Εγω φταιω γαμωτο που τον ειχα φερει αναγκαστικα σπίτι. Οταν μου ελεγες πως δεν τον ηθελες σου ελεγα οχι ειναι φίλος μου θα μεινει"...... Δεν φταιει αυτός
"Να με κτυπαει; Πφφφ όχι. Δεν ειναι ικανος να κτυπησει το χέρι του στο τραπέζι και θα με κτυπησει εμένα;" πάλι λοξη ματια απο τον μάγειρα
"Δεν φταις εσύ μην κατηγορας τον εαυτο σου. Βρήκες την τοποθεσία μου;"
"Ναι κλεισε μπας και σε δει. Σε λιγοτερο απο εικοσι θα ειμαστε εκεί με αστυνομια" ουφ ανακούφιση. Εκλεισα το τηλέφωνο και τον ευχαριστησα παρα πολύ. Μου ειπε να προσέχω και να μην αφηνω οποιοκαι να με κτυπησε να με ξανακτυπήσει έτσι. Πριν γυρησω να φυγω οι πόρτες ανοιγουν διαπλατα και μέσα μπαινει ο Αλεξ
"Παιξε θέατρο" του ψυθιρισα και αυτός ενεψε καταφατικα
"Και να μην ξαναδω να μην φοράτε καπελακι μεσα στην κουζίνα! Δυο μέτρα τριχα βρηκα μεσα στο φαγητό μου.! πως μπορω εγώ να συνεχισω να..." την κουβέντα μου διέκοψε το χέρι του Αλεξ στον ώμο μου.
"Συγνωμη δεσποινις δεν θα ξανασυμβει. Θα το αναφερουμε στον υπεύθυνο" ειπε ο μαγειρας
"Γλυκιά μου τι κάνεις εδώ;" ρωτησε ο Αλεξ.
"Πηγα τουαλετα και μετα θυμηθηκα πως βρηκα τρίχα στο φαγητό και ηρθα να το αναφέρω" είπα όσο πιο πειστικα μπορούσα
"Το ξέρεις πως αυτό ειναι δουλειά μου και πως νευριαζω οταν παίρνεις πρωτοβουλίες. Για παραδειγμα την πρωτοβουλια που πηρες να μιλησεις στον Κωνσταντινο πως θες βοήθεια" ειπε σφίγγοντας τον ωμο μου σε σημείο που πονουσε
"Αλεξ ποναω" είπα αλλά δεν εδωσε σημασια
"Μην φοβασαι ο Κωνσταντίνος δεν ήθελε να σε βάλει σε μπελαδες. Μου το ειπε η Νατάσα. Ποτε δεν της χαλαω χατήρι γι αυτό και μου τα λεει όλα. Και αυτή την στιγμή ειμαι τόσο θυμωμενος που θα επιστρεψουμε σπίτι χωρις να τελειώσεις το φαγητό σου" ειπε
"Οχι σε παρακαλώ να μεινουμε ακομα λίγη ώρα. Μου αρεσει εδώ να βλεπω και τις αλλες κοπελες τοσο ωραια ντυμενες. Θέλω να ειμαι μαζί τους" αχ θεε μου κανε να πιάσει. Κανε να πιάσει
"Λίλυ θυμωσες τον μπαμπά και λεω πως πρέπει να τιμωρηθείς γι αυτό παμε τωρα σπίτι μην σε τιμωρήσω εδω" ειπε με έντονο ύφος. Ο μαγειρας πηγε να βοηθησει την κατάσταση λεγοντας
"Μα ακομη να σας αποζημειωσουμε για το πιατο με την τρίχα. Θα σας φερναμε καινούριο πιάτο" ο αλεξ ειδε με εκνευρισμενο υφος τον μαγειρα σα να ηταν το τελευταίο παράσιτο στην γη και ειπε
"Δουλειά σου εσύ. " και τοτε με τράβηξε εξω απο το μαγειριο. Με πήρε στο τραπέζι μας και ειπε
"Δυστυχώς εμεις πρέπει να φυγουμε" ο Κωνσταντίνος με κοιταξε με ύφος λυπησης βλεποντας το μαυρισμενο μου μάγουλο.
" Λοιπον μικρουλα ελα αγγαλιασε τον θείο για αντίο" ειπε ο Κωνσταντίνος. Πηγα κοντά του οσο πιο γρηγορα μπορούσα και τον εσφιξα στην αγκαλιά μου. Γρηγορα γρηγορα του ψυθιρισα
"Βοηθεια"