Geslacht

Het begin

                                                                      

Al vanaf dat ik klein was voelde ik me anders, Ik voelde me geen jongen. Als ik met met mijn moeder naar het winkelcentrum ging, trok ik haar altijd naar de meisjes kleding. Ik denk dat mijn moeder niet wist wat ze ermee aanmoest.

Ik kan me het nog goed herinneren, 16 augustus 2000. Ik had mijn moeder een week daarvoor horen bellen. Jesse, raar, meisjeskleding, oke, 16 augustus, tot dan. Ik had geen idee wat me te wachten stond. Op die dag liepen mijn moeder en ik door de gangen van het ziekenhuis, opzoek naar kamer B246. Ik zat in groep 6 dus kon al lezen en schrijven. Dokter Bronger kinderpsycholoog, stond er op het bordje naast de deur.

Ik kan me de irritante stem van dokter Bronger nog goed herinneren. Hoe hij dingen aan me vroeg zoals, wat vind je mooier, jongens -of meisjeskleren? Ik antwoorde natuurlijk meisjes kleren, maar snapte nog niet echt waar die vragen toe leiden.  

We moesten een aantal keren terug komen naar Bronger. Elke keer weer vragen. Meestal dezelfde. Hij vertelde in elk gesprek dat we hadden dat het een fase kon zijn, om dingen te ontdekken. Dat het wel zou overvliegen. Na een jaar, elke maand gesprekken te hebben gehad, alles werd opgeschreven en nagekeken werd, kwamen ze tot een conclusie. Ik was geboren in het verkeerde lichaam. Ik was transgender.

Ik wil even zeggen dat ik dit zelf niet heb meegemaakt. Ik heb echt respect voor mensen die transgender zijn. Het is namelijk niet niks.

Het was natuurlijk wel even wennen voor mijn moeder. Nu ze wist dat haar kleine jonge liever een meisje wilde zijn, wist ze niet wat ze moest doen. Ze belde Bronger weer. Hij zei dat ze er weinig aan kon doen om me als een jongen te kleeden. Het was een moeilijke keuze voor mijn moeder.

Na een aantal weken zag ik eruit als een meisje, natuurlijk had ik een piemel en kort haar, maar ik voelde me een echt meisje. De kinderen in de klas en de leraren moesten er aan wennen. Ze wilde het niet accepteren. De jongens wilde niet meer met me omgaan. Want een meisje kan niet voetballen, of soldaatje spelen. De meisjes vonden me raar en vies. Ik voelde me niet meer zo gelukkig als eerst. Mijn moeder had het hele proces gevolgd op school, ze wist dat ik gepest werd. Elke dag na school rende ik naar mijn kamer en huilde mijn kussen helemaal nat. Na een maand kon mijn moeder er niet meer tegen om mij zo te zien. Ze had met vader overlegd, dit kon zo langer neit meer. Toen we samen aan tafel zaten, vertelde ze dat we gingen verhuizen, een nieuw leven opbouwen. Zonder dat iedereen wist dat ik een jongen was

1 vote voor meer