Իմ ինքնասպանությունից 50 օր առաջ

Օր 8

Այս առավոտը լուսավոր է և տաք, լռություն է, դեռ չի արթնացել աշխարհը, այդ լռությանը խառնվել է խոհանոցի ափսեների ձայնը այստեղ ես չեմ վախենում բացեմ աչքերս, այստեղ ես ինձ անվտանգ եմ զգում, չեմ ուզում մտածել ծնողներիս մասին, անգամ չեմ ուզում հիշել նրանց չար դեմքերը: Այս օրերը պետք է շատ հանգիստ անցնեն:

Ես հագնում եմ կապույտ բլուզ և շալվար, ես ինձ հետ քիչ իրեր եմ վերցրել, 2 շալվար, 4 շապիկ, սվիտեր և այս բլուզը: Իհարկե նաև վերցրել եմ օրագիրս, չէ որ դա իմ մի մասն է, ես այն չէի կարող թողնել: Մտնում եմ խոհանոց, տատիկս կանգնած է ջեռոցի մոտ, Ադամը նստած է սեղանի կողքին և ինչ որ բանի մասին է խոսում:

-Բարի լույս բոլորին:

-Բարի լույս աղջիկս-ասաց տատիկը:

-Բարի լույս-ասաց Ադամը:

-Կարող ես բլիթներ ուտել, կամ էլ ես քո սիրած նախաճաշն եմ պատրաստել:

-Չէ, չեմ ուղում:

-Ո՞նց թե, ամբողջ օրը դպրոցում ես լինելու, պետք է ուտես:

-Ես ճաշարանում կուտեմ, հիմա ախորժակ չունեմ:

-Լավ, բայց ես քեզ հետ խնձոր, և մի քանի բլիթներ կդնեմ:

Տատիկը գնում է մյուս սենյակ, ես մնում եմ Ադամի հետ: -Նա այնքան հոգատար է -ասաց Ադամը:

-Ես նրան պաշտում եմ, այսօրվա համար ի՞նչ պլաններ ունես:

-Աշխատանք ու տուն պետք է գտնեմ:

Խոհանոց է գալիս տատիկս և ընդհատում մեր խոսակցությունը:

-Տու՞ն ես փնտրում: Ինձ համար դու թոռնիկի պես ես, չէ որ դու և Գլորիան ամբողջ մանկությունը միասին եք անցկացրել, մնա այստեղ ինչքան կուզես:

-Շնորհակալություն, միսս Մալբռես:

Այ քեզ բան նա հիշում է տատիկիս ազգանունը:

-Կոչիր ինձ ուղղակի Կոռնելիա-տատիկը և Ադամը ժպտում են-Գլորիա Մաքսը քեզ կտանի դպրոց, հավաքվիր:

Այսօր դպրոցի վերջին օրն է, իսկ վաղը ես կհիանամ Փարիզի գեղեցկությամբ ինքսել չեմ հավատում, բայց ինձ մոտ կարծես թե ամեն ինչ լավ է:Ես արագ հավաքում եմ պայուսակս, այսօր հեշտ առարկաներ են, բացի քիմիայից, երեկ ես եկել էի կիսախմած և ուժերս չհերիքեցին սովորելու պարագրաֆը: Հենց մոտենում եմ դռանը, լսում եմ տատկի ձայնը:

-Գլորիա:

-Հա տատիկ:

-Գուցե զանգե՞ս մորդ:

-Ինչու՞:

-Գուցե անհանգստանում է:

-Նա չի անհանգստանում, ես վստահ եմ, նրան այս վերջին ժամանակներում անհանգստացնում է միայն այն, որ խմիչք լինի: