Forever Yours

-ang daming pagkain parang pang limang tao na to.

"Kumain kalang ng kumain. Ihahatid kita mamaya sa inyo para makapag bihis ka. Iintayin narin kita papasok sa company."

-dump founded ako ngayon. Kinikilig ako enebe... Biglang sumakit ang ulo ko at may nag flashback na scenes. Yung sa rooftop kahapon.

"Teka. Iniligtas mo ko kahapon diba?"

-hindi sya umiimik.

"Ikaw yun diba? Nahulog ako mula sa rooftop at ikaw ang nagligtas sakin"

"Naka shabu kaba? Anong rooftop? "

"Wag kanang mag maang maangan. Nahulog ako kahapon at ikaw ang sumagip sakin"

"Sa tingin ko kailangan mona talaga ng psychiatrist"

-ibinagsak ko sa table ang chopsticks ko at napatigil sya sa pagkain.

"Wag mo nga kong lokohin. Hindi ako nakikipag biruan sayo. Alam kong ikaw yun!"

-tiningnan nya ko.

"Sa rooftop kita dinampot kagabi pero hindi ka nahulog. Nakatulog ka sa gitna non siguro dahil sa sobrang pagod"

-Ano? Sigurado ako na itinulak ako dun ni Ryuzaki.

"Sinungaling"

"Fine! If you wont believe me then its fine."

-sigurado ko. Hindi ako nananaginip nung nangyari yon. Niyakap nya ko at may pagaspas pakong marinig... T-t-teka... Pagaspas? Ibig sabihin pak pak? Sya ba yung lalaki sa panaginip ko? Haist!!  Sa tingin ko nga nababaliw nako.
.
.
.
.
.
.
.

"Ate sino yan boyfriend mo? "

"Bakit andito kapa sa bahay. May pasok ka diba? "

"Mamaya pakong eight. Hindi naman ako malalate kung sakaling umalis ako ng seven diba? Boyfriend moba yan"

"Hindi! Sya si manager park ng Lee sale's company"

-tiningnan ko si Castiel at pinapasok sa bahay.

"Maupo ka muna dyan. Sya nga pala si dean. Kapatid ko"

-umakyat nako sa kwarto ko para maligo. Napakapa ako sa bulsa ko dahil dinediretso ko ang damit ko sa laundry baka mamaya may masamang mahalagang bagay. Nakapkap ko yung feather and I take it out.

"Hindi kaya feather nya to? Nung pakpak ni castiel? Sya kaya yung tao sa panaginip ko? T-teka.. Sya din ba yung lalaking nagligtas sakin sa bangin? "

-naguguluhan nako kaya naman nag shower nalang ako habang nag bubuhol buhol na ang utak ko kakaisip. Bakit ba ayaw nya pang sabihin na nahulog ako at sya ang nagligtas sakin?! May mawawala ba? Papasalamatan kopa nga sya eh.

(Castiel's POV)

-umupo ako sa couch kasama si dean.

"Mukang tahimik ata rito sa bahay nyo ah."

"Kami lang kasi ni ate ang nakatira rito"

"Bakit? Asan ang magulang nyo? "

"Nasa amin sa Incheon. Humiwalay kami ng bahay dahil mas gusto nilang matuto kaming maging independent ni ate"

"Ahh.. Ganon ba"

-iginala ko ang paningin ko sa bahay nila. Malaki to para sa dalawang tao lang. Sa nakikita ko mukang may kaya sina andrea.

"Boyfriend kaba ni ate? "

-i smiled at him.

''Hindi"