SILLY SECOND CHANCES [complete book1]

Chapter 6

[A/N:] this is for charmShees... aheha palplak ang text nung una. so i hafto upload this again.. ENJOY!^^

________________

AHH. ANO’NG iti-tweet ko? tanong ko sa isip ko.

Geez. Hindi gumagana ang utak ko. pati kadaldalan ko, hindi umaandar! Pero mali si Mon. hindi ice cream ang makakapagpatahimik sa akin.

Right now, he’s still holding my hand as we walk side by side. Sa kabilang kamay ko ay hawak ko ang cell phone ko. Kanina ko pa pinag-iisipan kung ano’ng tweet ang ipo-post ko. But my brain just doesn’t function right now. Ang lakas din ng heartbeat ko. Nonetheless… I feel good within. I think, I’m like, shaking… but not because I’m nervous whatsoever; but, overjoyed.

'Eto ang first time namin ni Monti na naghawak-kamay habang naglalakad. I can say, ANG SARAP NG FEELING! Kung alam ko lang na ganito ang pakiramdam 'pag nakikipag-HHWW, matagal ko na sanang hinihiram ang kamay ni Mon. wala nang hiya-hiya!

Hayyy… heaven…

Naramdaman ko ang bahagyang pagpisil ni Mon sa kamay ko. Napatingala ako sa kanya.

“Are you going to tweet?” tanong niya. Nakatingin siya sa cp ko.

Napatingin din tuloy ako sa LCD ng phone ko na hanggang ngayon ay blanko pa rin. Katulad ng kokote ko. B-L-A-N-K.

“Ah… Tweet? Yeah—“

Bigla niyang binitawan ang kamay ko. At parang biglang nagbago ang paligid ko. Like, POP! Where am I? What just happened? The wonderful feeling I had earlier suddenly vanished.

“Ah, Mon… Hindi ako magti-tweet,” sabi ko. Eeeh, wala na talagang hiyaan 'to! “You can hold my hand again.”

“Hindi na,” sabi niya. “Malapit naman na tayo sa bahay.”

“I don’t mind.”

Sa sinabi kong 'yon, napatunganga siya sa akin. He’s looking at me with the expression that implies: Cassie?what you just said sounds dumdums. Have some MODESTY.

Bigla tuloy akong nahiya. Pinindot ko na lang kung anong character ang mapipindot ko sa LCD ng phone ko. Tsaka ko lang na-realize na ang stupid ng t-in-weet ko nung na-post ko na 'yon.

@Cassidytakeschances19jgtpmgmwptjgm

Urgh! This isdumdums! Anong klaseng tweet 'to? Masyado yata akong nag-panic at puro wala nang sense mga ginagawa ko.

“Here we are,” narinig kong bulong ni Mon. He opens the low fence gate before we enter their yard.

Nagulat ako nang may biglang kumapit sa mga binti ko at pumigil sa pagsunod ko kay Mon. I’m feeling for sticky hands on my bare legs.

“Ate Ca-chi!”

“Ate!”

Napangiti ako samarurungis na mukha ng kambal na sila Aian at Iain, Monti’s youngest siblings… Teka. Triplets sila, eh. Nasa’n si… Napatingin ako sa direksyon ni Monti. Aain, one of the triplets, is there. Hinihila niya ang bag ko kay Mon.

Hinawakan ko ang kamay nila Aian at Iain bago kami lumapit sa kuya nila. “Hello, Aain,” nakangiting bati ko sa pinakabunso sa triplets.

Pero masama ang tingin sa akin ni Aain nang tumingala siya sa akin. “Why are you here?”

Nagulat ako nang konti. Sa bata ni Aain gano’n siya kasungit. Hayyy… mana yata sa kuya.

“Aain, don’t talk to Ate Cassie that way. Magagalit si Kuya Monmon,” saway ni Mon sa baby sis niya. Pero hindi naman galit ang tono niya.