Tired 2.

376 70 0
                                    

Το φώς της ημέρας άρχισε να τον ενοχλεί.

Έπρεπε να ανοίξει τα μάτια του.

Αυτά τα κόκκινα μάτια, τα πονεμένα..

Με αργές κινήσεις άνοιξε τα μάτια του.

Του πήρε δευτερόλεπτα να συνειδητοποιήσει,

πως είναι ακόμα στο νεκροταφείο.

Ένιωσε ωραία.

Ένιωσε πως κοιμήθηκε μαζί τους.

Γλυκός ύπνος. 

Σηκώθηκε από το έδαφος.

Έκλαψε, μονολόγησε και ήρθε η ώρα να φύγει.

Όχι επειδή το ήθελε αυτός,

επειδή έπρεπε να γυρίσει πριν ξυπνήσει ο Koll.

Ο δρόμος της επιστροφής μακρύς.

Πόσο μάλλον ο δρόμος της ευτυχίας.

Χιλιάδες σκέψεις βασάνιζαν το μυαλό του.

Χιλιάδες αναμνήσεις.

Που δεν θα υποθούν ποτέ ξανά.

Έφτασε στο σπίτι.

Έβαλε το κλειδί αλλά με το ζόρι γύρισε μια φορά.

«Κωλοκλειδαριά»

Φώναξε νευριασμένος.

«Θες λάδωμα..»

Ξαφνικά η πόρτα άνοιξε.

Ο Koll.

«Ναι, όντως θέλει λάδωμα»

Ο Juan ξαφνιάστηκε.

Άραγε να κατάλαβε ο Koll την απουσία του;

«Που ήσουν;»

Απαίτησε να μάθει ο Koll.

«Αναφορά θα σου δώσω;»

Απάντησε νευριασμένος ο Juan.

«Όχι, απλά ανησυχώ.»

Ψιθύρισε με απογοήτευση.

«Ευχαριστώ που νοιάζεσαι, ευχαριστώ που είσαι δίπλα μου»

Είπε και έπεσε στην αγκαλιά του.

«Μαλάκα μου»

Ανταπάντησε με χαμόγελο.

«Στο νεκροταφείο ήμουν»

Είπε με τρεμάμενη φωνή χωρίς να βγεί απ'την αγκαλιά του.

«Θα μπορούσε να σε καταλάβει κάποιος..»

Ψιθύρισε με ανησυχία στο αφτί του Juan.

«Δεν με κατάλαβε κανείς»

«Ευτυχώς»

Ξεφύσηξε ανακουφισμένος.

«Koll..»

«Πες μου»

«Μου λείπουν, είμαι καταδικασμένος να ζώ στην δυστυχία μου... κουράστηκα..»

Και είναι δύσκολο και βαρύ να ζείς δυστυχισμένος, κουράζεσαι εύκολα και κάποια στιγμή σβήνεις...

JUAN (psychopath) Where stories live. Discover now