JUAN (psychopath)

End.

Δεν υπάρχει ζωή.

Δεν ζώ πλέον.

Είμαι ανύπαρκτος.

Είσαι ανύπαρκτη.

Μου λείπεις.

Μου λείπεις πολύ.

Σ'αγαπάω.

Όσο δεν πάει.

Άτιμη η ζωή.

Μια βελόνα στο χέρι.

Και χάπια.

Πολλά χάπια.

Σήμερα θα έρθω να σε βρώ.

Δεν ξέρω όμως αν θα έρθω στο παράδεισο.

Εσύ ήσουν άγγελος.

Εγώ δαίμονας.

Μα για χάρη σου έγινα.

Με τρώνε οι δαιμονές μου.

Και δεν αντέχω άλλο.

Πήρα μια βαθιά ανάσα και έχωσα την βελόνα στο χέρι μου.

Πήρα το κουτί με τα χάπια και τα άδειασα όλα στο στόμα μου.

Πρίν τα καταπιώ, άρπαξα ένα χαρτί μαζί με  ένα στυλό και άρχισα να αδειάζω τα συναισθηματά μου.

Έκλεισα τα μάτια μου και κατάπια.

Έπεσα στο πάτωμα και έβαλα πάνω μου το χαρτί.

Άρχισα να ζαλίζομαι, να σβήνω.

Χαμογέλασα, ήρθε η ώρα.

Yavona σου έρχομαι...

Σκοτάδι.

|...|

Ο Koll χτύπησε το κουδούνι.

Πέρασαν κάποια λεπτά στην αναμονή.

Δεν άνοιγε κανείς.

Άρπαξε τα κλειδιά από την τσέπη του και άνοιξε.

Το θέαμα μπροστά του φρικτό.

O Juan πεσμένος στο πάτωμα βγάζοντας αίμα από το στόμα.

«Juan, Juan... μ'ακούς;»

Φώναξε ενώ τον σκούνταγε.

Μάταια όμως, ο Juan είχε ήδη φύγει.

Άρχισε να κλαίει, να φωνάζει.

Άρπαξε το χαρτί και άρχισε να διαβάζει.

«Yavona,
συγνώμη αν σε στεναχώρησα με τις πράξεις μου, ξέρεις... που σκότωσα ότι σου έμοιαζε. Τίποτα δεν είναι εσύ, τίποτα δεν είναι εγώ και τίποτα δεν θα είναι αυτο που είμασταν μαζί... σ'αγαπάω και δεν αντέχω άλλο την ζωή χωρίς εσένα. Κανείς δεν κατάφερε να βρεί αυτον που σε χτύπησε, ούτε καν εγώ. Άδικο ε; Να φεύγουν οι άγγελοι και να μένουν οι δαίμονες...έτσι και εγώ θα έρθω να σε βρώ.  Koll, φίλε μου, ευχαριστώ για την βοήθεια, αλλά είμαι χαμένος χωρίς εκείνη οπότε δεν υπάρχει λόγος να είμαι εδώ... έτσι σε αφήνω να πάω μαζί της. Πρόσεχε τον εαυτό σου φίλε μου, εγώ δεν μπόρεσα, εγώ δεν μπόρεσα ούτε τον ίδιο μου τον εαυτό να προσέξω. Αν διαβάσεις αυτο το γράμμα σημαίνει ότι θα έχω φύγει. Σ'ευχαριστώ και να είσαι καλά, ίσως σε κάποιον άλλο κόσμο να ξαναβρεθούμε και να είμαστε χαρούμενοι. Ο παιδικός σου φίλος, Juan»

Κοίταξε τον Juan, τον πλέον νεκρό Juan.

Τον άβουλο και χλωμό Juan.

Ένα μείδιαμα στα χείλη του λές και χαμογελούσε που έφυγε.

Ο Koll κατάλαβε πως πλέον δεν υπήρχε επιστροφή.

Μέχρι εδώ άντεξε.

Ένα ολόκληρο βράδυ έμεινε να κλαίει πάνω απο το άψυχο σώμα του.

Κανόνισε την κηδεία του.

Και το πρωί ξημέρωσε...

|...|

18 Ιανουαρίου 2019

Η καρδιά του Juan σταμάτησε να χτυπάει.

Σταμάτησε να αναπνέει.

Να ζεί.

Ο ίδιος έκοψε το νήμα της ζωής του.

Όλοι οι φίλοι του ήταν εκεί.

Τον αγαπούσαν.

«Ήταν δυό αγαπημένα παιδιά»

Είπε ένας από αυτούς.

Πριν ο Juan φύγει οριστικά ο Koll έσκυψε και ψιθύρισε:

«Καλό ταξίδι φίλε μου, να προσέχεις την οικογένεια σου εκεί πάνω»

Με ένα φιλί στο μέτωπο ο Koll αποχαιρέτησε τον Juan.

Η κάσα έκλεισε.

Και άρχισε να κατεβαίνει.

Χώμα τον σκέπασε.

«Αντίο Juan»

Ψιθύρισε ο Koll.

Και πλέον o Juan βρισκόταν μαζί με την οικογένεια του.

|...|

Ο Koll έκατσε στο μνήμα.

Το πρώτο μνήμα της Yavona, το δεύτερο του Juan.

Ήταν μαζί.

Δίπλα- δίπλα.

Μαζί στην ζωή, μαζί και στον θάνατο.

Πριν φύγει, ένας μικρός και αδύναμος ψίθυρος βγήκε από το στόμα του Koll:

«Θα σας θυμάμαι...»

•ΤΕΛΟΣ•