JUAN (psychopath)

Fuck this life 2.

3 Ιανουαρίου 2018

Ο Juan πήγε να δεί την Rosy στο πατρικό τους.

Άνοιξε την πόρτα χωρίς να ξέρει τι τον περιμένει.

Άκουγε φωνές από το υπνοδωμάτιο.

Ουρλιαχτά, παρακάλια βοήθειας.

Έτρεξε προς τις σκάλες.

Σκόνταψε, χτύπησε τα πλευρά του.

Αγνόησε τον πόνο και συνέχισε να τρέχει.

Έφτασε στον όροφο.

Άνοιξε την πόρτα του δωματίου και με το θέαμα που είδε μπροστά του, φρίκαρε.

Κουλουριασμένος από τον πόνο, πήδηξε πάνω στον πατέρα του και άρχισε να τον χτυπάει.

Ο πατέρας τους είχε ένα μαχαίρι στο χέρι του.

Ήταν χρόνια ναρκωμανής.

Ξαφνικά η Rosy σηκώθηκε από το πάτωμα.

Όμως πριν προλάβει να τρέξει, κάρφωσε το μαχαίρι στην κοιλιά της.

Ξανά και ξανά.

Ο Juan βρισκόταν στο πάτωμα.

Σηκώθηκε με τα αίματα και έτρεξε προς το άψυχο σώμα της αδερφής του.

Όχι κι άλλος θάνατος ρε γαμώτο...

Εκείνος στεκόταν στην γωνία του δωματίου και γελούσε.

Το μαχαίρι παρέμεινε στο πάτωμα.

Ώσπου το άρπαξε ο Juan και άρχισε να το καρφώνει με μανία στο στήθος του πατέρα του.

Ήθελε να του στερήσει την ζωή, όπως αυτός στέρησε την ζωή της κόρης του.

Τον μισούσε.

Του είχε καταστρέψει τα παιδικά του χρόνια.

Και αυτό ήθελε να του το ξεπληρώσει.

Και το ξεπλήρωσε, σκοτωνοντάς τον.

Δύο νεκρά σώματα στο πάτωμα.

Για την αδερφή του πενθούσε.

Τόσο νέα για να πεθάνει.

Τόσο καλή και αθώα.

Κτήνος, ένα κτήνος ήταν.

Δεν λεγόταν πατέρας.

Δεν ήταν πατέρας.

Ο Juan έπεσε πάνω στο άβουλο σώμα της Rosy.

Και η θλίψη του για ακόμη μια φορά, βγήκε στην επιφάνεια.

Και την θέση του βουβού πόνου, την  πήραν οι κραυγές.