JUAN (psychopath)

Ghost.

Θυμάμαι όλες εκείνες τις στιγμές.

Στιγμές ξέγνοιαστες, μοναδικές.

Στιγμές που δεν ξαναγυρνούν πίσω.

Στιγμές, που τις νοσταλγείς.

Στιγμές, που τις θυμάσαι με δάκρυα στα μάτια.

Στιγμές, που τις θυμάσαι με ένα χαμόγελο στα χείλη.

Οι περισσότερες στιγμές είναι άλλοτε λύπης και άλλοτε χαράς, όπου κρατούν την ζωή σε μια ισορροπία.

Όμως όταν σε ποδοπατάει συνέχεια η ζωή, δεν μπορείς να κρατήσεις ισορροπία μέσα σου.

Άλλοι φοβούνται την ζωή, άλλοι την απολαμβάνουν.

|...|

4 Ιανουαρίου 2018

Ένα φέρετρο και παραδίπλα κόσμος.

Ο Ιερέας ψέλνει λόγια.

Λόγια ανάπαυσης.

Λόγια λυτρωρικά.

Ήταν μόνο 14 χρονών.

Δεν είχε αμαρτίες...

Ο Juan καθόταν σε μια καρέκλα.

Με ένα μπουκάλι νερό στο χέρι.

Και δάκρυα στα μάτια.

Αυτά τα γαλανά μάτια...

Γκρίζος ουρανός, γεμάτος σύννεφα..

Γεμάτα πόνο και έλλειψη αντοχής.

Κλάμματα ηχούσαν στο χώρο.

Έφυγε η Rosy.

Έφυγε, χωρίς δρόμο επιστροφής...

Ο Juan σηκώθηκε όρθιος παρόλο που τα πόδια του δεν τον κρατούσαν.

Πέταξε το μπουκάλι κάτω.

Και ούρλιαξε:

«ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΑ»

Και έπεσε στο πάτωμα.

Ο Koll έτρεξε προς το μέρος του.

«Σήκω Juan, σήκω»

Φώναξε.

Αλλά δεν σηκωνόταν.

Γιατί όποιος πέφτει βαριά στην ζωή, δεν ξανασηκώνεται...

Η ώρα πέρασε, ο Juan ακόμα ούρλιαζε.

Οι άντρες σήκωσαν το φέρετρο και κατευθύνθηκαν προς την έξοδο της εκκλησίας.

Ο Juan σερνόταν από πίσω.

Πέρασαν την πύλη του νεκροταφείου.

Ο Juan ήξερε,

σε μισή ώρα, θα την αποχαιρετούσε  οριστικά...

Η μισή ώρα έγινε δεκαπέντε λεπτά,

τα δεκαπέντε λεπτά, πέντε λεπτά,

και έκεινη η φρικτή ώρα, έφτασε.

Ο Juan έσκυψε στο φέρετρο,

έπιασε το κρύο και άβουλο μετωπό της και το χαΐδεψε.

Χαΐδεψε όλο το πρόσωπό, όπως τότε που ήταν μικρή.

Της έδωσε ένα φιλί και ψιθύρισε:

«Συγνώμη μικρή μου που δεν σε προστάτεψα, που δεν κατάφερα να τον εμποδίσω. Έφυγες ενώ ήσουν τόσο μικρή, με μια αθώα ψυχή. Έφυγες για πάντα... Ξέρεις Rosy ήσουν ένας άγγελος και οι άγγελοι δεν έχουν θέση σε αυτή την κόλαση. Έχασα την γυναίκα της ζωής μου και τώρα την αδερφή μου... σ'αγαπώ και να προσέχεις εκεί πάνω...»

Λόγια καρδίας γεμάτα λύπη.

Ένας μικρός αδύναμος χτύπος

και ο Juan έπεσε αναίσθητος στο έδαφος.

Άραγε γιατί η ζωή φέρεται έτσι;