JUAN (psychopath)

Paranoia 2.

Πέρασαν μήνες, χρόνια...

Συγκεκριμένα τρία χρόνια.

Τρία χρόνια θλίψης, παράνοιας, απόγνωσης...

Τρία ολόκληρα χρόνια μακριά της.

Ένα δευτερόλεπτο μόνο αρκεί.

Αρκεί για να αλλάξει ολόκληρη την ζωή σου.

|•••|

Άλλο ένα βράδυ Δευτέρας, συνηθισμένο, όπως όλα τα προηγούμενα.

Μιά ρουτίνα δίχως σταματημό.

Ο Juan άβουλος.

Έχει συνηθίσει το μαύρο, την θλίψη.

Ο Koll δίπλα του.

«Και αν ρωτήσεις πως πέρναω θα σου πώ δυό ψέματα...»

Σιγοτραγουδούσε ο Juan.

«Παλιόφιλε, προχώρα παρακάτω»

Είπε ο Koll.

«Μην λες μαλακίες, δεν έχω ζωή πλέον»

Ούρλιαξε ο Juan.

«Αντιλαμβάνεσαι την καταστασή σου;»

Φώναξε ο Koll.

«Φυσικά, το μαύρο με έχει κυριέυσει τόσο πολύ που ξέχασα τα χρώματα, ξέχασα το πως είναι να ζείς»

Ψιθύρισε ο Juan.

«Εσύ το άφησες να σε κυριεύσει»

Είπε ο Koll.

«Κουράστηκα Koll, τα πνευμόνια μου κουράστηκαν από τα ελαττώματα μου»

Απάντησε μελαγχολικά ο Juan.

«Καληνύχτα»

Συνέχισε.

Και ακολούθησε τον δρόμο του δωματίου του.

Ξάπλωσε στο παγωμένο κρεβάτι.

Έκλεισε τα μάτια.

Και ονειρεύτηκε την ζωή του, μαζί της.

"Αν, αν, αν"

Αυτό τον έφαγε...

Για ακόμα μια φορά, τα δάκρυα έκαναν την εμφάνισή τους.

Τόσο συνηθισμένο θέαμα.

Κάθε βράδυ τα ίδια.

Λυγμοί, κλάμματα, εφιάλτες.

Μισεί την νύχτα.

Ξέρει τι πρόκειται να ακολουθήσει.

Άρχισε να ουρλάζει, να χτυπιέται.

Και πάντα καταλήγει με τον Koll να τον παρηγορεί.

Ξάπλωσε ξανά στο κρεβάτι.

Περιμένοντας τον μορφέα να έρθει να τον απαλλάξει από τις χιλιάδες βασανιστικές σκέψεις του.

Έτσι και έγινε.

Όχι όμως για πολύ.

03:00 a.m

Ο ίδιος βασανιστικός εφιάλτης.

Κάθε βράδυ.

Σηκώθηκε, έβαλε τα παπούτσια του και βγήκε έξω.

Σκοτάδι παντού.

Τον τρόμαζε η νύχτα.

Γιατί την νύχτα είναι ο εαυτός του...

Και φοβόταν αυτά που έκρυβε μέσα του..

Στάματησε σε ένα παγκάκι.

Ο άνεμος φύσαγε με μανία.

Δεν τον ένοιαζε όμως.

Δεν ένιωθε.

Δεν νιώθει.

Και δεν θα νιώσει ποτέ.

Γιατί όταν σου παίρνουν τους ανθρώπους που αγαπάς, σταματάς να νιώθεις.