JUAN (psychopath)

Memories 3.

Πόσο στοιχίζει μια ευτυχία;

Πόσο στοιχίζει να είσαι καλά;

Ψυχικά υγιείς.

Να ζείς με αυτούς που αγαπάς;

Πως είναι να χάνεις ότι πολυτιμότερο έχεις;

Γιατί να κλαίς;

Να πονάς;

Να πάψεις να ζείς;

Γιατί;

Αναρωτιέσαι για την ζωή σου;

Για τα πράγματα που νομίζεις πως σε θλίβουν.

Υπάρχουν άνθρωποι που η ζωή τους άφησε στο περιθώριο.

Υπάρχουν άνθρωποι όπως ο Juan.

Έχεις την αίσθηση ότι τρελαίνεσαι.

Ότι δεν έχει νόημα να ζείς πια.

Ότι έχεις χάσει το νόημα της ζωής εδώ και καιρό.

Ή έτσι νομίζεις.

Αυτά τα μικρά πράγματα που σε κάνουν χαρούμενο.

Που ζείς,

αναπνέεις γι'αυτά.

Αυτά που η ζωή σε κάποιους ανθρώπους τα στερεί.

Με ποιά δικαιολογία μου παίρνεις τα πράγματα που αγαπώ;

Που εμπιστεύομαι.

Που με κάνουν χαρούμενο.

Απαντησέ μου.

Χα, ειρωνεία.

Δεν μπορείς, δεν μπορείς να απαντήσεις.

Και ξέρεις γιατί;

Γιατί έχεις μάθει να κλέβεις ανθρώπους.

Ανθρώπους που όταν τους παίρνεις μένουν πίσω εκείνοι που τους αγαπούν.

|•••|

«Θα κανονίσουμε την τελετή της κηδείας. Θέλετε το κουτί με το παιδί να είναι στον ίδιο τάφο με της γυναίκας σας;»

Τον ρώτησε ο γιατρός.

Τα λόγια του, μαχαίρια στην καρδιά.

Ξέρεις τι θέλω;

Θέλω να γυρίσουν πίσω, να είναι εδώ.

Τίποτα άλλο.

Μόνο εδώ.

«ΓΙΑΤΙ;»

Ούρλιαξε.

Και έπεσε στο πάτωμα χτυπώντας το.

Έχασε ότι πολυτιμότερο είχε.

Δεν το είχε συνειδητοποίησει ακόμα.

Μόνο ένα λεπτό αρκεί για να αλλάξει την ζωή σου.

Ένα οδυνηρό λεπτό.

Και αυτό είναι τόσο άδικο...