JUAN (psychopath)

Memories 2.

Πουτάνα ζωή.

Τι σου έκανα και με βασανίζεις έτσι;

Γιατί την πήρες μακριά μου;

Μαζί και το αγγελούδι μας;

Γιατί;

Γιατί;

Γιατί;

Πέντε γράμματα.

Πέντε λυπηρά γράμματα.

Άλλοτε χαράς, άλλοτε πόνου.

Γαμημένη ζωή, πήγαιναν όλα τόσο όμορφα..

Γιατί τα χάλασες όλα τελευταία στιγμή;

Γιατί;

Αναπάντητα ερωτήματα,

πού δεν θα απαντηθούν

Π Ο Τ Ε.

[...]

Ποιά δάκρυα;

Ποιά βουβή θλίψη;

Εδώ μιλάμε για λυγμούς.

Μιλάμε για ανθρώπους που λυποθύμησαν μπροστά σ'αυτό το ψυχοφθόρο θέαμα.

Μιλάμε για τον Juan,

οι λυγμοί του ακούγονταν σε όλη την πόλη...

Άνθρωποι τριγύρω,

άνθρωποι γέμισαν τους δρόμους.

Για να δούν την Yavona και τον πατέρα της νεκρούς.

Ο Juan χτυπιόταν στο έδαφος.

Το γαμπριάτικο κουστούμι σχίστηκε.

Μια εικόνα απερίγραπτη..

Μια εικόνα που μακάρι να μην την δεί ανθρώπινο μάτι,

και να μην την νιώσει ανθρώπινη ψυχή..

Και η εικόνα του Juan,

να σωριάζεται στο έδαφος,

να χτυπιέται,

να βρίζει θεούς και δαίμονες,

να αιμοραγεί,

να παθαίνει κρίσεις.

Όλα αυτά στην πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής του...

Μιλήσαμε για ευτυχία;

Δεν υπάρχει παντοτινή ευτυχία.

Μερικές στιγμές μόνο,

άλλες κρατάνε πολύ,

άλλες λίγο,

άλλες καθόλου.

Δεν υπάρχουν λόγια παρηγοριάς.

Άνθρωποι πονάνε, πονάνε πολύ.

Χλώμιασε, πάνιασε.

Ότι αγαπούσε έσβησε,

ότι αγαπούσε δεν υπάρχει πια.

Έφυγε.

Έφυγε για πάντα.

Και δεν ξαναγυρίζει..

Η Yavona και το μωρό στα σπλάχνα της.

Ένα μωρό που δεν πρόλαβε να το δεί.

Ένα μωρό που δεν πρόλαβε να το αγγίξει.

Να το αγκαλιάσει.

Να το χαϊδέψει.

Να το χαρεί.

Να το μεγαλώσει.

Να το δεί να χαίρεται.

Να το δεί να κλαίει και να το παρηγορεί.

Να το στηρίζει.

Να είναι οικογένεια.

Δεν έγιναν κι ούτε θα γίνουν..

«Λυπάμαι»

Ψιθύρισε κάποιος στο αφτί του, χαϊδεύοντας του τον ώμο με συμπόνια.

Μη με λυπάσαι.

Δεν θέλω λύπηση.

Ένα λυπάμαι δεν απαλύνει τον πόνο.

Βοηθήστε με, χάνομαι.

Χάνομαι σε μιά άβυσσο.

Δίχως τελειωμό...

Το ασθενοφόρο ήρθε.

Μάζεψε τα συντρίμμια.

Έβαλαν τον Juan δίπλα.

Κράτησε το κρύο, πανιασμένο χέρι της.

Και ψιθύρισε:

«Άγγελε μου, σε χάνω. Μην μου φεύγεις, σε αγαπάω πολύ. Ξύπνα να ζήσουμε ευτυχισμένοι...»

Λυγμοί ηχούσαν στο ασθενοφόρο..

Μα χάθηκε, χάθηκε για πάντα...