JUAN (psychopath)

Memories.

24 Δεκεμβρίου 2014

Ημέρα γάμου και παραμονή Χριστουγέννων. 

Ό Juan ήταν ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στον κόσμο.

Παντρευόταν την γυναίκα που αγαπάει, η οποία είχε το παιδί τους στα σπλάχνα της. 

Κι ας ήταν μόνο είκοσι.

Η ηλικία δεν μετράει μπροστά στην ευτυχία. 

Άλλες δύο ώρες έμειναν μέχρι να πάει στην εκκλησία.

Η Rosy του έλεγε ότι ήθελε πολύ να γίνει νονά. 

«Να είμαι εγώ νονά όταν γεννηθεί το μικρό;»

«Μα και βέβαια!»

Απάντησε ο Juan.

Γινόταν να της αρνηθεί; 

Δεν γινόταν.

Η ώρα έφτασε.

Ο Juan, η Rosy και οι γονείς τους μπήκαν στο αμάξι.

Έβαλαν μπρός.

Έφτασαν. 

Μαζεύτηκε κόσμος. 

Είδε το αμάξι να έρχεται από μακριά. 

Ετοιμάστηκε. 

Σε λίγη ώρα θα είναι και επίσημα γυναίκα του. 

Ο δρόμος ήταν διπλής κυκλοφορίας.

Το αμάξι με την Yavona κόρναρε, 

ως ένδειξη ότι πλησιάζει η νύφη. 

Τους έπιασε φανάρι,

ξεκίνησαν για να φτάσουν στην εκκλησία, 

δέκα μέτρα απείχαν. 

Δέκα μέτρα από την ευτυχία.

Δεν έφτασαν ποτέ.

Μόλις ξεκίνησαν,

ένας μεθυσμένος έβαλε μπρός από την λωρίδα με κόκκινο φανάρι. 

Έβαλε μπρός για τον θάνατο,

τον θάνατο της Yavona

και του αγέννητου παιδιού τους.

Έπεσε πάνω στο αμάξι με ιλιγγιώδη  ταχύτητα.

Ακούστηκε ένα δυνατό, 

ΜΠΑΜ.

Και ο Juan είδε την γυναίκα του, 

να πεθαίνει μπροστά στα μάτια του.

Όλοι σοκαρίστηκαν.

Ο Juan έτρεξε προς το αμάξι.

Έπιασε στα χέρια του την Yavona. 

Το νυφικό από λευκό, έγινε κόκκινο. 

Παντού αίματα. 

Στον δρόμο, στο αμάξι, στα χέρια του.

Μια λίμνη αίματος σκέπασε το οδόστρωμα.

Ο Juan την κράταγε στην αγκαλιά του, 

όσο οι άλλοι καλούσαν το ασθενοφόρο. 

Ούρλιαζε.

Πονούσε πολύ.

Λυγμοί ξέφευγαν ανεξέλεγκτα από το στόμα του.

Η Yavona ξεψύχισε στην αγκαλιά του

και με την απειροελάχιστη δύναμη που της είχε απομείνει ψιθύρισε:

«Σ'αγαπώ»

Ένα αδύναμο και τελευταίο "σ'αγαπώ" που σήμαινε τόσα πολλά...