JUAN (psychopath)

Unfair life.

26 Δεκεμβρίου 2014.

Η κηδεία της Yavona,

και του αγέννητου παιδιού τους.

Ο θεός αποφάσισε να παίξει μαζί της,

να την βγάλει έξω απ'το παιχνίδι που λέγεται ζωή.

Η ζωή είναι μια λέξη με τρία γράμματα.

Μικρή λέξη.

Με τόση μεγάλη αξία.

Μια λέξη που ο καθένας την γράφει όπως θέλει.

Με τον δικό του γραφικό χαρακτήρα.

Συμβαίνει όμως και στην πραγματικότητα;

Μπορεί ο καθένας μας να γράψει την ζωή του με τον δικό του γραφικό χαρακτήρα;

Κι άν μπορεί, γιατί τότε υπάρχουν άνθρωποι που δεν την έγραψαν;

Είτε επειδή δεν πρόλαβαν, είτε επειδή δεν θέλησαν.

Υπάρχει άνθρωπος που δεν έχει την θέληση να φτιάξει την ζωή του όπως θέλει;

Μάλλον όχι.

Όμως στην ζωή τίποτα δεν είναι σταθερό.

Οι περισσότεροι άνθρωποι,

δεν πρόλαβαν να καθορίσουν την μοίρα τους.

Να ζήσουν τα όνειρα τους.

Κι αυτό είναι λυπηρό.

Γιατί η ζωή είναι ένα δώρο

και ο καθένας έχει το δικαίωμα να ζήσει.

Έτσι, στην πρώτη περίπτωση είναι το αγέννητο παιδί του Juan.

Δεν πρόλαβε να καθορίσει την μοίρα του.

Να ζήσει.

|•••|

Αμέτρητο πλήθος ανθρώπων.

Μαζεμένοι γύρω από τον τάφο.

Ένα τάφο που θάφτηκαν μέσα δυό νέες ζωές.

Δυό νέες ζωές που έχουν το δικαίωμα να ζήσουν.

Κι ας είναι πλέον νεκροί.

Η ζωή δεν σταματάει μέχρι να βρεθείς κάτω από το χώμα.

Αλλά να βρεθείς φυσιολογικά.

Να έχεις ζήσει την ζωή σου.

Να γεράσεις.

Η Θλίψη και ο πόνος επικρατούσε στα βλέμματα των ανθρώπων.

Ένα σιωπηλό πλήθος.

Που έκλαιγε για δύο νέες ψυχές.

Και για μια, που δεν γνώρισε ποτέ αυτό τον κόσμο.

Ο Juan έκανε φασαρία.

Φασαρία πόνου και θυμού.

Λυγμοί.

Δεν έχεις ιδέα τι πάει να πει λυγμός.

Δεν έχεις ιδέα πως είναι να ουρλιάζεις.

Να πέφτεις στο έδαφος και να ουρλιάζεις, να χτυπιέσαι.

Ησύχασε καλέ μου, κοιμούνται..

Θα σε αγαπούν από εκεί πάνω.

Η ώρα έφτασε.

Αυτή η οδυνηρή ώρα.

Η ώρα της ταφής.

Η ώρα που οι άνθρωποι που αγαπάς θάβονται στο χώμα και δεν ξεθάβονται ποτέ...

Η ώρα που ποτέ δεν θα τους ξαναδείς.

Ποτέ δεν θα τους ξαναγγίξεις.

Λυποθυμίες.

Κραυγές.

Ερωτήματα που αιωρούνται στον αέρα.

Μην ψάχνεις.

Δεν θα απαντηθούν ποτέ...

Οι νεκροθάφτες αρπάζουν το σκέπασμα του φέρετρου.

Σηματοδοτούν ότι πρέπει να τους αποχαιρετήσουν για πάντα.

ΜΑ ΠΩΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΑΥΤΟ;

ΠΩΣ ΝΑ ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΗΣΕΙΣ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΟΥ ΑΓΑΠΑΣ;

ΠΩΣ;;

Ο Juan πλησιάζει πιο κοντά στο φέρετρο.

Σκύβει από πάνω του.

Αφήνει ένα κόκκινο τριαντάφυλλο μέσα.

Κόκκινο όπως ο πόθος τους.

Και ψιθυρίζει:

«Να προσέχεις εκεί πάνω, σ'αγαπώ πολύ μάτια μου»

Δίνοντας ένα φιλί στα ερμητικά κλειστά χείλη της.

Έπειτα, ψιθυρίζει στον κομμένο σορό του παιδιού του:

«Εσύ μικρέ μου άγγελε κάποια μέρα να ξέρεις ότι θα έρθω να σας βρώ. Σ'αγαπώ πολύ»

Τα λόγια του γεμάτα πόνο.

Με δάκρυα στα μάτια, ο άβουλος Juan έκανε ένα βήμα πίσω.

Με τον δικό του τρόπο αποχαιρέτησε την οικογένεια του.

Το φέρετρο έκλεισε.

Και άρχισε να κατεβαίνει στα βάθη της γής.