JUAN (psychopath)

Tired.

Κόκκινα και λευκά τριαντάφυλλα κοσμούν το μνήμα της Yavona.

Ο Juan έκανε τα πάντα,

για το μέρος που είναι θαμμένη,

να είναι όμορφο.

Όπως εκείνη..

Άναψε το καντίλι και σκούπισε την σκόνη.

Έπλυνε το μάρμαρο.

Δεν το έπλυνε με νερό,

αλλά με δάκρυα.

«Πως είσαι Yavona? το παιδί μεγαλώνει;»

Ερωτήσεις δίχως απάντηση.

Απλός, κοφτός λόγος.

Βραχνή, αργή η φωνή του.

Δάκρυα στα μάτια, κόκκινη η μύτη του.

Αγκάλιασε τον τάφο και με μια ανάσα είπε:

«Δεν έχεις ιδέα πόσο μου λείπεις, πόσο πολύ θέλω να γυρίσεις πίσω, πώς δεν αντέχω μακριά σου, άραγε περνάς καλά εκεί πάνω; Σ'αγαπώ πολύ και μου λείπεις και θα μου λείπεις μέχρι να βάλω τέλος στην ζωή μου..»

Λυγμοί.

Κραυγές.

Απόγνωση.

Πήγε στον δίπλα τάφο.

Rosy Claflin, 14 Old.

«Έφυγες νωρίς και άδικα»

«Σ'αγαπώ μικρή μου αδερφούλα»

Δεύτερος τάφος.

Η αδερφή του.

Έκεινο το κορίτσι με το πλατύ χαμόγελο.

Που γελούσε ακόμη και όταν δεν ήταν καλά.

Ο Juan διαγνώστηκε με κατάθλιψη.

Τρία χρόνια τον κράτησαν στο ψυχιατρείο.

Μετά προσποιήθηκε πως ήταν καλά και τον άφησαν.

Δεν άντεχε στο θέαμα των δύο αυτών τάφων.

Και γενικά όλων των τάφων.

Απλά σε αυτούς τους δύο βρίσκονται δύο άτομα,

που αγαπάει περισσότερο και από την ζωή του.

Ευχόταν κανένας να μην έχανε αυτούς που αγαπάει.

Μα η πουτάνα η ζωή δεν παίρνει από ευχές...

Άρχισε να τρέμει.

Να χρειάζεται την δόση του.

Έβγαλε ένα τσιγάρο και το κάπνισε.

Είχε βάλει μέσα ναρκωτικό.

Οι λυγμοί και οι κραυγές ξανα έκαναν την εμφάνισή τους.

Τι να του κάνει το ναρκωτικό όταν δεν μπορεί να έχει πίσω αυτούς που αγαπά;

«Μικρή μου, το σπίτι μας σε περιμένει»

«Έφυγε το τέρας, τον σκότωσα»

«Σ'αγαπώ Rosy, να προσέχεις την Yavona»

Δεν άντεχε άλλο κλάμμα.

Μια μικρή αδύναμη λέξη βγήκε από το στόμα του.

«Κουράστηκα»

Και λιποθύμησε.