Birazda olsa kendimizi toparladık. Allâh razı olsun Dylan 'ın annesi ve babası da çok yardım etti. Annem yemekten sonra hava alıcam diye dışarı çıktı inşallah kendine zarar vermez ama yapmaz öyle bir şey ya Ben annemi tanıyorum.
İki gün sonra unutur. Ben ve ece kahvaltımızı yaptık ve ben evleri topladım ece de televizyon izliyordu sonra merdivende odama çıkarken kapı çaldı.
Aşağıya inip kapıyı açtım ki karşımda annem gelmişti ama nedense yüzü gülüyordu beni şaşırttı ama gülsün tâbi ya gülsün hava iyi geldi herhalde diye söylene söylene odama çıktım. Ece ile benim canım bişeyler istiyordu cips falan
neyse ben bi aşağıya inip gelicem ece sen burada bekle.
aşağıya indim annem odada telefonla konuşurken" tamam Aşkım" kelimesini duydum ve direk içeriye girdim, anne! kimle konuşuyorsun? Sen Diye bağırdım ve hemen telefonu kapatı. Anne sendemi,sendemi..
Kapıyı çarpıp dışarıya çıktım ve koşmaya başladım. Hava kararmaya başlamıştı. Ve baya bi sinirlenmiştim artık yaşamama gerek yoktu. yerlerde altın gibi parlayan cam kırığı vardı elimle yerde aldım. bi köşeye geçtim. kollarımı kesmeye başladım.
Canım acisada yine aklıma koydum kesicem. Ölücem, yok olucam derken bir ışık vuruyordu gözlerime.
polis sesleri geliyordu. görmesinler diye koluma aniden hızlı bir şekilde cam kılığıyla çektim bir anda bayılmıştım ve kendimi hastane yatağında buldum uyandığımda yanımda Dylan ile annemi gördüm. Kolumda biraz acı hissediyordum Dylan ağlıyordu bana baktı ve bir elimden tutu sımsıkı hiç bırakmadı annem de koltuktan kalkarak yanıma geldi" kızım" dedi ve kafamı öbür tarafa çevirdim. annem kafasını yere eğdi ve dışarı çıktı.
Artık bundan sonra benim Annem yok.! Daha doğrusu benim için hiç kimse yok..yok.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Aşk -ı Bela 💫🌟📚 📖
General FictionSoğuk bir kış günüydü. camdan yavaş, yavaş eriyip. kayan karları izlerken kapı çaldı. Kapıyı açtım ve küçük bir kağıt "da. "cama bak güzelim" yazılıydı koşa , koşa camı açtım.ve birde ne göreyim. kalpler içerisinde bir çok gül ve seni seviyorum "...
