Ο θάνατος πολλές φορές σε απομονώνει από τους άλλους,σε κάνει σκυθρωπό,απόμακρο.
Κάπως έτσι ένιωθε και ο Νόα μετά τον θάνατο της γυναίκας του και κάπως έτσι ένιωθε η Ρενέ μετά τον θάνατο της καλήτερης της φίλης.
Τώρα η Ρενέ βρισκει ένα γράμμα,το οπο...
Δεν μπορώ να σκεφτώ καμιά άλλη ανάγκη στην παιδική ηλικία τόσο δυνατή όσο η πατρική προστασία. Ζίγκμουντ Φρόυντ, 1856-1939, Αυστριακός ψυχίατρος
Τον χρειαζόταν...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Η Ρενέ κρατούσε τώρα τρυφερά στην αγκαλιά της το κορμάκι της Αλίσια,απολαμβάνοντας την ζεστασιά,αλλά και την μωρουδίστικη μυρωδιά των μαλλιών της αλλά και του δέρματος της.Η μικρή την κοιτούσε με τα τεράστια γαλανά της μάτια και επεξεργαζόταν το πρόσωπό της.Το μικρό κορίτσι φαινόταν από τα ροδοκόκκινα μαγουλάκια του πως ντρεπόταν και η Ρενέ την άφησε να επεξεργαστεί τον χώρο και εκείνη με την ησυχία της.Άλλωστε σίγουρα δεν θα θυμόταν πολλά πράγματα. Όλα καλά μέχρι εδώ,μετά όμως; Η μικρή έμοιαζε καταπληκτικά στην φίλη της και αυτό την έκανε να ανατρυχιάσει. Η Αμέλια!Μια ξαφνική σουβλιά πόνου την διαπέρασε στην σκέψη της Αμέλιας. Η ιδέα πως δεν θα ξαναέβλεπε την φίλη της-την αδερφή της,δεν θα μοιραζόταν ποτέ ξανά ένα μπουκάλι κρασί χαζολογόντας και λέγοντας ανέκδοτα μαζί της ,δημιουργώντας όμορφες αναμνήσεις και πως δεν θα διαφωνούσαν ποτέ ξανά για το ποιος από τους αδερφούς Χέμσγουρθ ήταν πιο όμορφος,την σόκαρε. Προσπάθησε να αποθήσει το κάψιμο που ένιωθε και τα δάκρυα που απειλούσαν να κυλήσουν στα μάγουλα της και έδωσε μια σιωπηλή υπόσχεση στην φίλη της. Θα προσέχω την κόρη σου Αμέλια,στο υπόσχομαι.Και θα την αγαπώ,θα την φροντίζω,θα ζω για εκείνη,θα την κρατάω ζωντανή και θα σκοτώσω όποιον τολμήσει να την πληγώσει,στο ορκίζομαι. Η μικρή την κοίταξε ερωτηματικά και της χάρησε ένα υπέροχο χαμόγελο που έκανε την καρδιά της να σκιρτίσει. Πόσο όμορφο μπορεί να είναι αυτό.. Η Ρενέ της ανταπέδωσε το χαμόγελο και την έσφηξε στην αγκαλιά της. Αυτό το παιδί είναι γεμάτο ομορφιά στην ψυχή του. «Θες να γίνουμε φίλες;»πέταξε άξαφνα η Αλίσια.Η καθαρή,γλυκιά φωνή της και οι βλεφαρίδες της που πετάριζαν την γέμισαν σκέψεις. Γιατί ένας άνθρωπος να είναι τόσο σκληρός και να μην θέλει ένα τόσο αξιολάτρευτο πλάσμα;Όσο και να πονάει,είναι παιδί του που να πάρει! «Εννοείται γλυκιά μου.Είμαι η Ρενέ χάρηκα που σε γνώρισα,είσαι πολύ όμορφη το ξέρεις;»τα μάγουλα του μικρού κοριτσιού βάφτηκαν κόκκινα. Ντροπαλή!Σίγουρα σαν χαρακτήρας δεν μοιάζει στην Αμέλια. Σκέφτηκε λυπημένα η Ρενέ στην θύμιση της καλήτερης της φίλης,την οποία την ήξερε καλήτερα και από τον εαυτό της. «Εμένα με λένε Αλίσια,Άλι βασικά με φωνάζει η γιαγιά αλλά φαντάζομαι ότι το ξέρεις.»Και πανέξυπνη! «Ναι το ξέρω,λοιπόν τι θα ήθελες να κάνουμε;Μήπως πεινάς;Μήπως θες να παίξουμε;Να δούμε τηλεώραση;Τι κάνεις συνήθως αυτές τις ώρες,θέλω να μάθω τι σου αρέσει.» «Είμαι καλά..»την διαβεβαίωσε η μικρή και της χάρησε ένα από τα πιο υπέροχα χαμόγελα που είχε αντικρίσει ποτέ στην ζωή της,αποκαλύπτωντας τα υπέροχα μαργαριταρένια δοντάκια της. «Θα κλέψεις πολλές καρδιές εσύ μικρή μου.»μουρμούρισε σχεδόν από μέσα της.
