Σαν το καλό κρασι

...Δεν διέκοψες τίποτα...{10}

Τα πάθη ταπεινώνουν, το πάθος εξυψώνει.
Mihai Eminescu, 1850-1889, Ρουμάνος συγγραφέας & ποιητής

Τα μεγάλα πάθοι καταβροχθίζουν τα πάντα.

Είχε περάσει μία βασανιστική εβδομάδα από την παρορμητική στιγμή της Ρενέ και του Νόα.Ο Νόα ήταν χαμένος,γύριζε στο σπίτι πολύ αργά αποφεύγοντας την Ρενέ και πιο πολύ την μικρή Αλίσια κάνοντας την καρδιά της Ρενέ χίλια κομμάτια.
Εκείνη ένιωθε πολλές τύψεις για το γεγονός με τον Νόα.Ήταν άντρας της κολλητής σου που να πάρει,δεν έπρεπε να ενδώσεις.
Της υπενθύμιζε συστηματικά το υποσυνήδητο της και την έκανε να αισθάνεται πραγματικά απαίσια.Η καρδιά της και το μυαλό της αυτό το διάστημα είχε βουλιάξει,ούτε στις συνεχείς φιλοφρονίσεις και στο φλερτ του Άντριαν δεν είχε όρεξη να ανταποκριθεί,που άλλωτε την έκανε να αισθάνεται υπέροχα.
Έχει περάσει σχεδόν ένας μήνας και τα έκανες χάλια,μπράβο Ρενέ!
Δεν έπρεπε να έρθεις ποτέ εδώ...
Ενώ από την μία ήταν ευτιχισμένη που ήταν εδώ,έξω στον καθαρό αέρα,στην ύπαιθρο και έξω από την βαβούρα της Νέας Υόρκης,με ένα υπέροχο πλάσμα που της κράταγε συντροφιά.Από την άλλη ήθελε να επιστρέψει πίσω,να βάλει ένα Χ σε όλα αυτά και να τρέξει πίσω στην Νέα Υόρκη,στο μεγάλο γραφείο της,στα ακριβά περιποιημένα τακούνια της και στο επαγγελματικό στιλάκι που ένιωθε πως έχανε.Ήξερε από την πρώτη στιγμή πως δεν θα ήταν εύκολα τα πράγματα με τον Νόα γύρω της και,με ένα μικρό παιδί που ήθελε μια κάποια προσοχή αλλά δεν φανταζόταν ότι θα περιπλέκονταν τόσο τα πράγματα.Ήθελε την προσοχή του Νόα,η αλήθεια ήταν αυτή!Η Ρενέ έτρεφε κάποια συναισθήματα για εκείνον,κυρίος μία ακατανίκητη έλξη,που όταν βρισκόταν κοντά του έχανε το μυαλό και την λαλιά της,αλλά ο Νόα της είχε θυμίσει επανελημένες φορές πως δεν έμοιαζε με την Αμέλια και ποτέ δεν θα την αντικαταστούσε,ήξερε πως όλο αυτό δεν ήταν αληθινά αισθήματα αλλά στιγμή παρόρμησης λόγω της στέρησης.
«Ρενέ πέθανες;Άντε καλέ η μπάρμπι δεν νιώθει καλά,ο Κεν που την χώρισε της πλήγωσε την καρδιά,φέρε τα αντικαταθλιπτικά.»η μικρή κουνούσε τα χεράκια της πέρα δώθε για να ξυπνήσει την Ρενέ,η οποία γέλασε με το μυαλό της μικρής,που εφύβρε μία τέτοια ιστορία.
Άκου εκεί αντικαταθλιπτικά,μήπως να πέσω και εγώ σε τέτοια γιατί δεν με βλέπω καλά.
Γέλασε πικραμένα με την σκέψη της και άπλωσε το χέρι της να πάρει την μικρή τσαντούλα που είχαν πράγματα για τις κούκλες.
«Έλα πάρε!»η μικρή έπιασε το άσπρο κουτάκι «Εσύ βρε αυτά που τα ξέρεις μικρό παιδί;»η Αλίσια χαμογέλασε θλιμένα.
«Έπερνε και η γιαγιά για ένα διάστημα,την είχε πονέσει πολύ ο θάνατος της μαμάς μου.»Η Ρενέ ένιωσε το στόμα της να ανοίγει διάπλατα.
Η Σάρα;Ο πιο αλύγηστος άνθρωπος αντικαταθλιπτικά;
«Ρενέ,να σε ρωτήσω κάτι;»η Ρενέ παρατήρησε τα ματάκια της Αλίσιας πως γύαλιζαν,λες και ήταν έτοιμα να κλάψουν.Και εκείνη αυτό ήθελε να κάνει αυτή την στιγμή,θυμήθηκε τον θάνατο της μητέρας της!Η Σάρα ήταν αυτή που την είχε βοηθήσει να σταθεί στα πόδια της.Εκείνη και η Αμέλια,που στάθηκαν βράχοι κοντά της.
«Ρώτα με γλυκιά μου;»της είπε γλυκά χαιδεύοντας το κεφαλάκι της.
«Η μαμά μου είναι συννεφάκι στον ουρανό;Ξέρεις θυμάμαι τον μπαμπά να κλαίει και να φωνάζει στην γιαγιά,θυμάμαι πως έκλαιγε για την μαμά και έλεγαν για αυτή.»το στομάχι της Ρενέ συσπάστικε στην σκέψη πως ο Νόα έκλαιγε.Ένας σκληρός άντρας,με
τόσο σκληρό προσωπείο να μετατρέπεται σε μικρό παιδί που φοβάται.
«Ναι γλυκιά μου η μαμά είναι ένα συννεφάκι,σε βλέπει ξέρεις.Όποτε φοβηθείς να θυμάσαι πως είναι κοντά σου,όπως θα είμαι και εγώ καρδιά μου,δεν θα σε αφήσω.»Η μικρή άπλωσε τα χεράκια της και αγκάλιασε τρυφερά την Ρενέ.
Πόσο είχε πονέσει αυτός ο άνθρωπος;
Σίγουρα πολύ!