Ο θάνατος πολλές φορές σε απομονώνει από τους άλλους,σε κάνει σκυθρωπό,απόμακρο.
Κάπως έτσι ένιωθε και ο Νόα μετά τον θάνατο της γυναίκας του και κάπως έτσι ένιωθε η Ρενέ μετά τον θάνατο της καλήτερης της φίλης.
Τώρα η Ρενέ βρισκει ένα γράμμα,το οπο...
Ο μεγάλος εραστής μπορεί να σε συνεπάρει και όταν σε φιλά στο μέτωπο ή όταν σε κοιτά χαμογελαστά στα μάτια ή όταν κοιτάει απλά στο κενό. Marilyn Monroe, 1926-1962, Αμερικανίδα ηθοποιός
Oops! Questa immagine non segue le nostre linee guida sui contenuti. Per continuare la pubblicazione, provare a rimuoverlo o caricare un altro.
«Χαίρομαι τόσο πολύ που είσαι πίσω Ρενέ.»η Αλίσια καθόταν στο νωπό γρασίδι και έφτιαχνε με μεγάλη προσύλωση τα μαλλιά της σε μία όμορφη πλεξούδα.Η Ρενέ παρατηρούσε την Αλίσια και ένιωθε την καρδιά της να γεμίζει αγάπη.Χαιρόταν τόσο που την έβλεπε!Είχε μεγαλώσει είχε γίνει μία πανέμορφη δεσποινής.Το κοριτσάκι που είχε αφήσει πίσω της είχε μεταμορφωθεί σε μία υπέροχη κοπελίτσα και ώφειλε να παραδεχτεί πως ο Νόα την μεγάλωσε με τον καλύτερο τρόπο.Στην σκέψη του ένιωσε τις τύψεις να βαραίνουν το στήθος της.Είχε μετανιώσει που έφυγε,που έχασε τον άντρα που ερωτεύτικε,την Αλίσια και όλους τους ανθρώπους που την αγαπούσαν πραγματικά.Αν μπορούσε να γυρίσει τον χρόνο πίσω σίγουρα θα έμενε στην Αδελαίδα για πάντα. «Θα μείνεις;»άκουσε την Αλίσια να ρωτάει δειλά και ένιωσε σαν κάποιος να της είχε δώσει μία γροθία στο στομάχι. Θα έμενε;Αυτό ήταν το ερώτημα. Όχι,φυσικά και δεν μπορούσε να μείνει,η ζωή της πλέον ήταν στην Νέα Υόρκη. «Δεν ξέρω Αλίσια μου.»απάντησε με σκυφτό το κεφάλι.Το μικρό κορίτσι κούνησε το κεφάλι της και χαμογέλασε,όμως η Ρενέ μπορούσε να διακρίνει την λύπη στα μάτια της. «Μπορείς όμως να έρχεσαι όποτε θες στην Νέα Υόρκη.Ας πούμε το καλοκαίρι όταν τελειώσει το σχολείο μπορείς να έρθεις να μείνεις μαζί μας.Ακόμα και να φύγω σου υπόσχομαι πως δεν θα φύγω ποτέ ξανά από την ζωή σου,ήμουν απαράδεχτη όταν εξαφανίστικα έτσι απλά μπήκαν στην μέση κάποια πράγματα που δεν μπορώ να στα εξηγήσω αυτή την στιγμή.»είπε με μια ανάσα και έπειτα κοίταξε την Αλίσια ανύσηχα. Η Αλίσια πήγε να μιλήσει μα μία φωνή που μπήκε Τρίτη στην συζήτηση την σταμάτησε. «Ρενέ.»η Ρενέ σήκωσε το κεφάλι της και μαρμάρωσε μόλις τον είδε. Ήταν πιο όμορφος από ποτέ,πιο όμορφος από οτι θυμόταν αν και φαινόταν εξαντλημένος κάτι που την ανυσηχούσε.Το λαδί πουκάμισο που φορούσε ταίριαζε απίστευτα με τα γαλαζοπράσινα μάτια του και τσίτωνε σε όλα τα σωστά σημεία κάνοντας ορατούς τους μυς που κρύβονταν κάτω από αυτό. Αισθανόταν λες και τον έβλεπε για πρώτη φορά!Εκείνη την φορά που η Αμέλια ήθελε να της τον γνωρίσει και είχαν κανονίσει να βγούνε και εκείνος είχε έρθει με μισή ώρα καθυστέρηση.Η Ρενέ τότε είχε θυμώσει υπερβολικά και σκεφτόταν αν ήταν πραγματικά αυτός ο άντρας για την καλύτερη της φίλη,όμως όταν τον είδε να μπαίνει στο μαγαζί ο χρόνος είχε σταματήσει...τίποτα πλέον δεν προχωρούσε,παραμόνο ο ένας κοιτούσε τον άλλον όπως και τώρα. «Μπορώ να σου μιλήσω;»την ρώτησε γεμάτος ελπίδα σπάζοντας την πολύωρη σιωπή.Μπορεί να είχαν περάσει μόνο μερικά λεπτά μα σε εκείνη είχε φανεί αιώνας. «Ν-ναι»απάντησε και μούτζωσε νοητά τον εαυτό της."Ωραία ξέχασα να μιλάω τώρα" Ο Νόα έπιασε από το χέρι την Ρενέ πριν προλάβει να φέρει αντίρρηση την έπιασε από το χέρι και την τράβηξε μέχρι το αμάξι. «Πάμε κάπου πιο ήσυχα να μιλήσουμε;» «Μπορούμε να περπατήσουμε;»χρειαζόταν επειγόντως καθαρό αέρα και λίγο χώρο.Βρισκόταν τόσο κοντά του και το γλυκό άρωμα του τρέλενε τις αισθήσεις της πράγμα όχι και τόσο καλό στην κατάσταση που βρισκόντουσαν.
