Geçmişin Geleceği

92.Başarısızlık

Hiç bir şey arasında bağlantı yok gibiydi ışık anahtar herşey birer zırvalıktan ibaret sanki olan herşey mantıksız hala büyük bir korkunun içersindeyim olanların hiç olmamasını diliyorum sadece, belki bir kabustur yani umarım şuan benim için en iyi şey biraz alkol eskisi gibi boş bir hayatım varken bu kadar macera ölümler ve Ron'a olanlar tüm bu şeyler benim için fazlasıyla fazla.Herşeyin başladığı, o güne uyanmak istemediğim mekana tekrar bir içki almak için döndüm içeri girdiğimde yine bazı şeylerin aynı olmasını görmek güzel geldi aslında eğer düzgün bir hayatım olsaydı onca şeyden sonra sanırım burda olmazdım yine girişin hemen önündeki sandalyelerden birine oturdum önce bir viski aldım ve birazda buz olanları tekrar düşünmeye başladım aklıma geldikçe aniden tekrar irkiliyordum sanki iliklerime kadar işliyordu korku düşünürken olanları tekrar yaşıyor gibiydim bunca şey gerçek olamazdı değil mi ? diye geçirirken içimden viskimden bir yudum aldım bir yandan da hala aklımdan anahtar ve şu ışık zırvalıklarını düşünüyordum  herşeyi başa alabilsem o güne hiç uyanmazdım sanırım viskimin kalanını tek kerekte diktim ve aniden sandalyeden doğruldum ayağa kalktım eğer olayların başladığı yere döndüysem olayın başlangıcına da dönmeliyim diye saçma bir düşünceyle Ron'un çalıştığı yere gitmeye karar verdim mekanın kapısından çıktım yavaş yavaş yürümeye çalışırken sanki ters giden birşey vardı etrafta herşey git gide kararıyor gibiydi sanki yine aynı şey oluyordu sanırım diye düşünürken bu sefer öyle olmadığını fark ettim kararmıyordu siliniyordu sanki sokaktaki herşey ani bir karanlığın sonsuz sessizliğin içerisinde kaldığımı hissettim bir anda aklım zifiri karanlığa büründü yere yığıldım ama gözlerimi açtığımda kendimi bir laboratuvar da bulmayı planlamıyordum elim kolum tamamen bağlıydı laboratuvarın içerisi fazlasıyla kalabalıktı sanki herkes benim uyanmamı bekliyor gibi heyecanlı gözlerle bana bakıyorlardı yavaş yavaş kendime gelmeye başlıyordum gözlerim hala bu kadar parlak ışığa alışamadığı için gözlerimi açmam biraz zaman aldı o sırada hepsi kendi aralarında sessiz sessiz konuşmaya çalışsalarda fısıltılar daha doğrusu insan seslerinden nefret ettiğim için sessiz olun! diye bağırdım tüm ses birden ortadan kayboldu herşey sessiz ve sankindi sadece 2 saniyeliğine laboratuvarın girişindeki otomatik kapının açıldığını duydum hiç birşeyin ses çıkarmasını istemiyorum diye bağırıcaktım ama içeri giren kişi için tüm herkes yol verdi ve bu sefer gördüğüm karşısında sadece şaşkınlık ve korku duygusu vardı içimde Ron tekrar ve tekrar canlı bir şekilde karşımda duruyor yanıma doğru yaklaştıkça ben biraz daha korkuyordum kulağımın dibine kadar gelip yine bir başarısızlık olduğunu görüyorum kardeşim diye fısıldadı...

Ne başarısızlığı olduğu hakkında bir fikrim olmasada o an korkudan dilim tutulmuştu Ron'a bakıp sadece susuyordum Ron bir adım geri çekildi yine mi korkuyorsun dedi alaycı bir tavırla gülümseyip

-"Yine mi?"

-Testinde şuandan daha 92 başarısızlık var ve sen her defasında bunu unutmayı başarıyorsun

-Tam olarak neyi unutuyorum Ron ? Neden bahsediyorsun sen ? Sen en son defalarca kez ölmüştün

Ron gülmeye başladı yani yine simülasyonunda beni defalarca kez öldürdün ha?

Simülasyon mu ?,hadi Dean sorularını tekrar geçsek çözmen gereken bir olay ve yapmamız gereken bir sürü iş var tekrar testi denemeye ne dersin ?

Tam ne testi diye mırıldanırken Ron işte yine bir soru daha diye söylendi bir anda beni bağladıkları yerden kaldırdılar ve bir sedyeye yatırdılar üzerime bir kaç elektrot bağladılar karşı koymaya çalışsamda Ron artık testi tekrar başlatın diye bağrındı işte en son hatırladığım şey buydu o sırada uykuya dalmıştım gözlerimi açtığımda bir dejavu yaşadım sanırım etrafı temizleyen birkaç çalışan bi yerden tanıdık gelen bir gün ve her gün içki içtiğim mekan...