Saved by an addict

Chapter 6: Sorry

Chapter 6: Sorry

***

Naka-confine ako ngayon sa San Pablo hospital. Nakita ko kasi ang pangalan nang hospital sa taas nang pinto. kakagising ko lang. Ang una kong nakita ay kung nasan akong kwarto. At naririnig ko ay ang pag-beep nang medical apparatus sa tabi ko. Sa totoo lang I hate that sound. Because your life is defends on what will you gonna hear from that fucking machine. Pero natutop ang ang bibig ko sa taong natutulog sa tabi ko. nakayukyok ang kanyang ulo at natutulog. Tiningnan ko ang orasan sa dingding. 3:43 am. It almost dawn. Madaling araw na. Bakit nandito parin sya?

Ang kulay dark brown at magulo nyang buhok ang malinaw kong nakikita. Logan Ford. Unti-unting nagsink in sakin ang mga nangyari at ang dahilan kung bakit ako nandito. At saka, alam na kaya nang mga magulang ko ito? Magagalit kaya sila? Nasaan sila? Bakit wala sila dito? Nainis ako sa huling tanong ko. Bakit wala sila dito. Lagi naman silang wala sa tabi ko pag nangangailangan ako nang tulong. Sa tingin ko nga hindi ko na sila kilala. Pero hindi nako nagtataka na wala sila sa tabi ko ngayon.

"Logan" bulong ko sa sarili ko. Pero nagulat ako nang gumalaw si Logan. Nagising ko ata sya. Tumingala sya sakin at pilit dumilat nang maayos para makita ako nang maayos.

"Bakit ka nandito? Bakit hindi ka pa umuuwi?" Tanong ko.

"Hinihintay ko pa kung magpapa-salamat ka sakin." Sabi nya sabay tayo sa kinuupuan nya.

"Ako? Para saan?" Nakakunot kong tanong.

"I saved you from death. You almost die, you know that? I thought you are smart. But you're not. You didn't tell to me or to our teacher that you have asthma. And yet. Your parents didn't know that too." Paliwanag nya habang inaayos ang pagkain at prutas sa lamesa.

Hindi ako nakapag- salita sa sinabi nya.

"Where are my parents?" Tanong ko. Sabay upo sa kama na hinihigaan ko.

Lumapit sya sakin na may dalang prutas at isang burger. Linagay nya ang isang maliit na table sa harap ko. Linapag nya ang pagkain at pumitas sya nang isang piraso sa ubas.

"Umalis sila hindi ko alam kung saan sila pumunta. At nakita kong gulat na gulat sila. Nagaalala sila sayo. Halos humagulgol ang Mom mo dahil akala nya patay kana. Pasalamat ka at linigtas kita." Sabi nya.

Umupo sya at kinuwa ang phone nya sa bulsa nya. Ang gwapo nya. First time nyang makipagusap sakin nang gantong katagal. Nagsimula akong pumitas nang ubas at kinain. Nakita kong may tine-text sya. Pero hindi ko na pinansin pa.

Ilang minuto ang lumipas at tapos na akong kumain. Linagay ko ang maliit na lamesa sa tabi nang kama. Madalang lang akong magpa-salamat pero this time I will change it.

"Thank you Logan, thank you for saving my life." Sabi ko and then I give my sweet smile. Ngiting madalang lang gamitin. Kahit sa sarili kong magulang ay hindi ko binibigay ang ganung uri nang ngiti. My smile is just like a prize. You need to do something that is hard before you get it.

Nakita kong medyo napatigil si Logan sa ngiti ko. At napataas ang kilay habang nakatingin sakin.

"Okay then. You're smiling huh? that's new. Siguro kailangan kong matuwa dahil ako ata ang unang nakakita at nakakuwa nang ganyang kagandang ngiti." Sabi nya sabay tayo at inayos ang damit. Ginalaw nya nang konti ang buhok at hinimas ang kanyang baba na para bang ini-inspeksyon kung may dumi sa muka.

"Aalis kana?" Tanong ko.

Pero this time hindi na nya ako sinagot. Para syang may time limit. Limitado lang ang salitang ibibigay nya sayo. Limitado din ang time nya na itutuon sayo. Dumeretcho sya sa pinto at walang pasabing binuksan ito. Hindi man lang sya tumingin sakin. Derederetcho lang sya. Pagkalabas nya ay sinara nya ang pinto. At ngayon ay magisa na lang ako dito sa kwarto.

Ilang sandali ay muling bumukas ang pinto. Tumingin agad ako at inaasahan na si Logan ang makikita ko pero ang mga magulang ko lang ang nakita ko.

Nakadamit parin sila pang trabaho. pagkapasok nila Mom and Dad ay linapag ang kani-kanilang bag sa lamesa. Hihiga na sana ako pero yinakap ako ni Mom. Naramdaman ko na hinigpitan pa nya. I feel that there is something on how she hug. Just like longing and pain.

Umalis sya sa pagkakayakap sakin bago magsalita.

"I'm so so sorry Vhea. I'm sorry if we're no-good-parent. Hindi namin alam na may hika ka. at halos mamatay ka nang wala sa tabi namin. I'm sorry my daughter." Sabi ni Mom

"Vhea bakit hindi mo sinabi na may hika ka? ano ba ang tingin mo samin? Bakit ka naglilihim samin? Ganon ba kami kasama sayo para paglihiman mo kami?" Tanong ni Daddy sa low voice.

Medyo na-guilt ako sa tanong ni Dad. Pero kasalanan nila yon. Hindi nga nila matanong kung kamusta na ba ako. Kung may sakit ba ako. Sa tanong nayon ay umupo muli ako sa kama.

"Because its all your fault. You spend all your time just to earn money. You never ask me about my health. About my likes. About me. You just pushing me in my own good without asking if I'm okay. If I like it. You never ask about my opinion. sometimes I asking my self if I still know my parents. If I still care about in you. I'm afraid that I'm gonna lose another important person if I care about myself first." Sabi ko sa seryosong muka.

Nakita kong tumulo ang luha ni Dad pero umiwas sya nang tingin at pinunasan nang mabilis. Natahimik sila sa sagot ko. I'm expecting that he will snap me again if I said what I want to Say. He will shout at me again. I think I missing my parent even they are here by my side.

"I'm sorry Vhea. We just want the best for you. We don't want to forsake you. We do the best hard work just for your sake. I'm sorry Vhea. After all of our best we almost lost our only daughter." Sabi ni Dad sabay yakap sakin.

Tumulo ang luha ko, pinunasan ko agad pero sunodsunod na ang daloy nang luha ko. Just like a waterfall in my face. A tears slowly rolling on my cheeks. Tears means missing, pain, hate.

I found my self slowly moving my hand to do the same thing. But I never let myself hug them. I hate them. Because after all this scene, tomorrow we will go back in the same routine until we go again in this scene.

Inalis ni Daddy ang pagkakayakap nya sakin. Ngumiti sya at ginulo ang buhok ko.

"Go back to sleep. Buti na lang at Friday ngayon. You still have two days to rest. Just remember that we love you" sabi nya.

Ngayon ko lang napansin na may kama sa kabila nang kwarto. Dumeretcho duon si Mom and Dad. Mukang duon sila matutulog. Yinakap ni Dad si Mommy. Parang inaalo sa lungkot.

Humiga ako. Medyo napangiti ako. Pero binawi ko agad. Masyado nang matigas ang puso ko pagdating sa kanila. Dahil sa competitive na binigay nila sakin ay naging ganto ako. Loner, mataray, maldita, maarte masungit, tahimik at sometimes bitch.

Nagkumot ako at pinatay ang lampshade ko. Naalala ko si Logan. Nasaan na kaya sya? Ano kaya ang ginagawa nya ngayon? Nakita ko kanina paglabas ni Logan ay may sumalubong sa kanya na lalaki. Nakadamit din ito na pang trabaho katulad nang kay Daddy. Pero hindi ko nakita nang maayos. Sinara kasi agad ni Logan ang pinto at isa pa ay nakaharang sya.

Pumikit ako. gusto ko nang matulog. I let my self fall in a deep slumber. And then I feel the command of sleep that overpowered me.

***

Author's note - sorry ah? Masyadong maikli ang chapter natin for today. Keep on reading!