Saved by an addict

Chapter 15: Dying

Chapter 15: Dying

***

Nakatingin lang ako sa salamin. Pinagmamasdan ko ang sarili ko habang inaayusan ako nang stylish. She made a messy bund in my hair. And sometimes, there was a lose strands framing my face.She put some make up in my pale face.

And here it is again. I saw again a somewhat look like a innocent face which is not true. A face like it never feels hurt. Never fail. A perfect girl. But I wish I could be that girl.

Natapos akong ayusan nang babae at tumayo ako nang deretcho at humarap sa salamin. I wear a navy blue almost black gown. Its has a lacey strands and look like downfall.

Its a sunday after all. Kaya ngayong araw ay pupunta kami sa Barrett mansion. Because we have a business party. At ito ang pinakaayaw ko. Ayokong sumasama sa mga ganitong okasyon dahil gagawin na naman akong instrumento nang aking mga magulang para mas lalo silang hangaan at tingalaain. And I'm so tired for being a toy. I'm tired to display. I'm tired for being decoration.

Lumabas ako sa kwarto ko at bahagyang tumigil. Nakita ko ang aking magulang na nagaayos din. Tahimik kong pinagmasdan ang taong minsan ay pinadama sa akin ang kawalan. Inalis ko ang tingin ko sa kanila at bumaba na nang hagdan.

I need to adjust my every move to avoid out of balance. Masyadong mahirap gumalaw dahil sa laki nang gown ko. Pagkababa ko ay naglakad na ako nang deretcho papunta sa pintuan namin. I don't want to waste my time in my parents. But shivers down my spine when I heard something.

"...their son was found missing" sabi ni Mom sa mahina at maingat na boses. Bahagya akong tumigil para mapakinggan nang maayos ang pinaguusapan nila Dad and Mom.

Alam kong hindi maganda ang makinig sa usapan nang may usapan. But I feel bad with their topic.

"Ang sabi nya bago daw umalis ang anak nila ay nagpaalam na magbabakasyon muna daw"

"Ngunit alam nating lahat na mula bata ay hindi umaalis ang Fords son. At hindi mahilig magsaya" sabi ni Dad.

"Baka nagrerebelde—"

"Vhea?" Halos mapatalon ako sa gulat nang makita nilang kinakabahan ako. Humarap ako sa kanila nang walang emosyong makikita sa muka ko.

"What?" Tanong ko.

"Nakikinig kaba sa usapan namin?" Tanong ni Mom habang si Dad ay seryosong tinignan ako nang deretcho sa mata.

"Hindi ako nakikinig" sagot ko sabay talikod sa kanila.

Hindi ko na kailangan pang magpaliwanag sa kanila. Ayos na ang isang salita. Nasasakanila kung pahahabain pa nila ang usapan.

Lumabas ako nang bahay namin at dumeretcho sa van namin. Kailangan kong bagalan ang lakad ko dahil kung hindi ay baka mawalan ako nang balanse at bumagsak sa sahig.

Bumuntong hininga ako at binuksan ang van saka pumasok. Bago ko isara ang pinto ay tumingin muna ako sa mga magulang ko na naguusap parin. Ngunit may napansin ako, something flicker in my moms eyes. Just like she is worried about their topic.

Tuluyan kong sinara ang van at isinandal ang ulo ko sa headlap nang van. Pumikit ako at pilit kinalimutan ang sakit na nadarama ko sa tuwing haharap ako sa magulang ko ay wala silang pake. Para lamang akong hangin na dumadaan sa harap nila.

Bawat desisyon nila ay sinusunod ko. Kahit labag ito sa akin ay pilit kong pinapakita ang respeto ko. Pero sila? Never nilang tinanong na ayos lang ba ako. Kung gusto ko ba ang desisyon nila.

Vhea, calm down. Just cut the bullshit.

Ilang sandali ay bigla akong nakadama nang matinding takot at the same time ay saya. Para bang babala na may mangyayari. Pumasok sa isipan ko si Logan ngunit inalis ko sya sa isipan ko dahil ayoko isipin ang maaring mangyari.