Saved by an addict

Chapter 16: Back to back

Chapter 16: Back to back

***

Isang linggo. Isang linggo na ang lumipas mula noong naganap sa Barrett Mansion. Isang linggo nadin akong wala sa sarili.

Dahil pagkatapos kong manggaling sa eskwelahan ay dederetcho agad ako sa Montonya hospital. Nakaprivate ang room nya at isang linggo nadin syang walang malay dahil kasalukuyan syang nagpapagamot.

Its a sunday again after all. Kay bilis lumipas nang panahon. At nandito ako ngayon nakatayo sa harap nang Montonya hospital. Pinagmamasdan ko ang mala-hotel nitong hitsura.

Hindi ko na din nasasamahan nang maayos ang mga kaibigan ko dahil sa pagaalala ko kay Logan. I wonder kung galit ba sila o nagtatampo lang. Madalang na din kasi kaming magkausap at magsabay sa lunch. Bukod sa malapit na ang exam ay busy na ako sa ginagawa kong project.

I admit. I really miss Matt. I miss his annoying grin. His playful smirk. His jokes. His carrying. Madalang ko na syang makita mula noong martes. Sana hindi lumayo ang agwat namin.

Hindi ako makapasok sa ospital dahil nanduon ang kanyang mga magulang sa dahilan na nagising na ito mula sa mahabang pagtulog.

Malungkot ako dahil hindi ko makikita si Logan ngunit masaya ako dahil muling bumalik sa dati ang lahat.

"Vhea" tawag sakin nang kunsinumang tao na nasa paligid ko.

Tinignan ko ang babaeng na nasa harap ko at seryosong nakatingin sakin.

"Mia? Anong ginagawa mo—"

"Anong ginawa mo kay Matt?" Putol nya sakin.

Medyo naguluhan ako sa kinikilos ni Mia. Sa tuwing makikita ko sya ay lagi syang nakangiti at masaya. Pero may kakaiba. Napapansin ko yun sa pagtingin nya.

"What?" I asked hesitantly

"Bakit? Anong ginawa mo kay Matt? Ikaw ang dahilan kung bakit sya tumino pero bakit mo sya... bakit mo sya binalik sa dati at malala pa?" Sa bawat bigkas nya ay alam kong nasasaktan sya. Pero wala akong maisip na sagot dahil hindi ko alam ang tinutukoy nya.

"I don't know what your saying" Sagot ko.

"Oh! C'mon! Vhea alam mo bang nasasaktan ako dahil ikaw ang nakakuwa nang aking minimithi? Tapos sasaktan mo lang sya?!"

"Hindi ko alam ang sinasabi mo!" Sigaw ko.

Natahimik sya at nagulat dahil sakin. Hindi ko na napigilan ang sarili ko. Hindi ako nakapagtimpi dahil hindi ko talaga alam ang sinasabi nya.

"I-I'm sorry" sagot nya na para bang nahimasmasan sa pinag-gagawa nya.

"I have to go" mabilis nyang dugtong at tila hindi makatingin nang deretcho sa mata ko. Sinundan ko sya hangang sa mawala sya paningin ko.

Naiwan akong parang tanga na hindi alam kung ano ang gagawin.

---

"Good morning Vhea!" Bati sakin ni Aubrey.

Nandito kami ngayon sa loob nang library. Laking pasalamat ko at hindi ako linayuan ni Aubrey. Kung wala sya malamang marami na naman akong nabiktima nang ugali ko.

She tried to wave her hand in front of my face like she is trying to get my attention.

"Its monday Vhea. Bakit parang lutang ka?" Tanong nya.

Napatingin ako sa kanya at tinaasan ko nang kilay. Nagiinsulto ata to e.

"Siguro hindi mo pa alam" sya sabay tingin sakin na para bang pinaglalaruan ako.

"What—"

Hindi ko natapos abg sasabihin ko dahil biglang lumabas sa kung saan si Matt. Madami syang hawak na libro at para bang lasing. Parang walang tulog. At namumula ang mata nya.

"Hi Matt" bati sa kanya ni Aubrey.

Pero hindi sya pinansin ni Matt. Deretcho syang nakatingin sa papel na hawak ko. Kumunot ang noo ko at tiningnan ang tinitingnan nya.

Bigla kong tinago ang papel dahil hindi ko namalayan na nakasulat pala dito ang pangalan ni Logan sa cursive style.

"Hayaan mong malaman ni Vhea ang sasabihin mo sa paraang sya lang makakaalam."

Malamig ang pagsalita nya. Tila walang emosyon. Nakakakilabot ang bawat tindig nya at pagtingin sa bawat makita nya.

"Whats wrong Matt?" Tanong ko sa kanya pero isang ngisi lang ang natanggap ko sa kanya bago sya tumalikod para maglakad. May binunggo pa nga syang lalake na tahimik na kumukuwa nang libro.

Tumingin ako kay Aubrey na nagtataka. Nakatingin din sya sakin na para bang walang alam sa nakita. Hindi kaya bumalik na ang lahat sa dati?

"Ano nga pala yung sasabihin mo?" Tanong ko para maiba ang usapan.

"Ah. Nothing. Dont mind it" sya sabay tingin kay Matt na ngayon ay nasa labas nang library. I can see a small splash of worry in her eyes.

"Nagugutom na ako. Tara kain tayo?" Pagaaya ko. Sa totoo lang hindi ako nakakakain nang maayos nitong nakaraang araw. Ewan ko kung napapansin yun nang mga nasa paligid ko.

Lumabas kami nang library. We walk trough the hall way. But I noticed something. Most of them was talking. Talking so silent. Like they have a massive topic. I even heard Logans name in few of them. I wonder kung tungkol ba dito ang gustong sabihin sakin ni Aubrey.

Halos malapit na kami sa mini resto pero I saw him. I saw him again. Standing in front of baseball field.

His lean and brown hair. His pointy nose. His red lips. His jawline. His everything. Logan.

I miss you. I really miss you boy.

Halos lahat nang estudyante ay nakatingin sa kanya. Sino ba namang hindi mapapatingin sa kanya. He has an aura that can take every single of your notice.

Pero hindi ko sya nilapitan. Hindi ko alam kung bakit. Pag ba lumapit ako sa kanya ay kakausapin nya ako? Babatiin nya ba ako? He is Logan. After all. He is Logan.

Lumayo ako sa kanya. Hinila ko si Aubrey papuntang mini resto. Sometimes you need to let go. Letting go is hard but its for your sake. Para hindi ka masaktan.

Pumasok kami sa mini resto. Lumipas ang halis isang oras ay natapos kaming kumain. Naguusap lang kami. Tungkol sa banda na plano naming gawin pero hindi na pwede. Malapit nang matapos ang school year. And yet. Hindi pwede. Ewan ko kung bakit.

Matapos naming kumain ay pumunta na kami sa kanya kanya naming room. Kinakabahan ako pero at the same time natutuwa. Kasi kaklase ko si Logan. But it took one month nang muli ko syang makita. Pero kahit anong mangyari ay hindi magbabago ang pagtrato nya sakin.

Dont assume Vhea. Masakit umasa lalo na at alam mo ang katotohanan.

I walk inside our room. All of them was shipping a small look in Logan which is sleeping. He's back. He finally back. At sana hindi na maulit ang nangyari.

So, its back to back then.

***

Author's note

Hi guys! We are nearer to epilogue! So again, paalala lang. Its a short story. And yet Im bringing your patience and understanding. It took long since I updated again. And thank you for your understanding in my mistakes out there and wrong grammar. Im uh... Im an amateur in this kind of generation. And oh! It will take 4 chapter or more then epilogue.

Till next update!
@Mhelizza0528