"Pegasus, fantastisch vliegend paard, onze opdracht is volbracht. Breng mij naar het paleis van koning Lobates, waar ik onze overwinning kan verkondigen!"
Lobates was de gelukkigste man op aarde toen hij gehoord had wat Bellerophon had aangericht. Iedereen was verheugd en men wenste de jonge prins geluk, men feliciteerde hem met zijn dappere daad. Koning Lobates liet een feestmaal bereiden om het te vieren; het gehele land vierde drie dagen en drie nachten feest ter ere van Bellerophon en zijn overwinning.
Bellerophon kreeg de dochter van Lobates ten huwelijk en hij werd erfgenaam van het koninkrijk. En als hij even alleen was, weg van alle eer en glorie, bereed hij Pegasus. Bellerophon leefde nog lang en gelukkig.
Dit had het einde van het verhaal moeten zijn. Maar neen, zo is deze historie niet geëindigd. Je weet al dat de prins nogal hooghartig en edelmoedig was. Het feit dat hij een vreselijk monster had verslagen en dat de dappersten aller krijgers daarin gefaald hadden, kwam zijn gemoed niet ten goede.
(Het stuk dat nu volgt, heb ik zelf toegevoegd aan het oorspronkelijke verhaal.)
Bellerophon werd arrogant: hij snauwde iedereen af, bewonderde zichzelf uren in de spiegel, verheerlijkte zichzelf voortdurend, spendeerde uren met Pegasus, liet zijn heerschappij verwateren. Op een avond beklom Bellerophon de heuvel en hij richtte zich tot de goden en hij zei:
"Machtige goden, Zeus de oppergod,
tot u spreekt de sterveling Bellerophon,
erfgenaam van het koninkrijk Lycië, zoon van Lobates.
Ik heb het monster Chimaera gedood.
Mij is door de onderdanen van alle rijken eer toegekend.
Mijn dapperheid, wilskracht en moed zijn beloond met schatten,
maar er is één ding dat ik mis:
deze aarde is mij niet langer waardig.
Ik smeek u, machtige goden, laat mij aan uw tafel aanzitten."
De goden hadden het bericht gehoord, maar waren niet gediend van zijn aanzoek. Ze verweten hem hooghartigheid, dat hij zich zijn gedaante als mens teboven kwam. Slechts de goden zelf waren waardig om te oordelen wie gelijk was aan henzelf!
De goden gaven Bellerophon een teken van hun woede. De lucht werd donker, wolken verschenen aan de hemel, alles werd zwart. Hevige regenbuien en onweders doemden aan de horizon op. En alsof dat nog niet genoeg was, liet Jupiter, de almachtige oppergod, zelf een teken van zijn ongenoegen zien: twee gigantische, verblindende bliksemschichten schoten vanuit de hemel neer en ze kruisten elkaar in een wolk die de vorm van een paard bezat.
Zo had je kunnen zien dat hij ook echt grootheidswaan had gekregen: hij legde het goddelijk teken uit alsof hij pas echt uitverkoren was; de goden hadden hem uitgedaagd hen te gaan zoeken op de berg Olympus.
