Eenmaal andermaal verkocht!

2. Julian Tim Hofman

Ik sta samen met mijn beste vriend Lucas in de sportschool. Na tijden zeuren heeft hij me weer zover gekregen om een avondje mee te gaan. “Waar gaan we beginnen?” Lucas neemt me mee naar de loopbanden met overzicht op de hele sportzaal. We hadden er ook voor kunnen kiezen om naar buiten te kijken, maar Lucas wil uiteraard weer naar de vrouwen kijken. Ik ben na Anna helemaal klaar met de liefde. Anna was de liefste, knapste, slimste en leukste vrouw op de hele wereld. Ze was alles voor me. We waren zelfs verloofd en we woonden samen in een leuk appartement. Ons leven zag er rooskleurig uit, totdat ze een auto-ongeluk kreeg en daaraan overleed. Kapot was ik, helemaal kapot. Ik was uit mijn doen en ik heb me vol op mijn werk gestort. Ik heb zo hard gewerkt dat ik er op gegeven moment bijna aan onderdoor ging, maar daar waren mijn ouders en die hadden me verboden om nog te werken. Ik moest er even tussenuit. Lucas heeft me meegenomen naar Ibiza. Naar het huis en restaurant van zijn tante en oom. We zijn daar anderhalve maand gebleven en hebben daar gewerkt in een bar. We kregen aandacht voor tien. We moesten de meiden bijna van ons afslaan. Lucas en ik vonden dat totaal niet erg, we hadden denk ik elke dag een ander. Misschien wel meerdere. We hebben wat afgefeest en gewipt. Klootzakken waren we eigenlijk. We behandelden de vrouwen als oud vuil. Na die tijd in Ibiza heb ik geen vrouw meer aangeraakt. Ik kon ze toch niet geven wat ze zochten. Nog steeds niet. Ik wil niet opnieuw iemand kwijt raken waarvan ik houd. Ik wil mezelf niet opnieuw bij elkaar rapen. Niet weer. Ik heb mezelf net weer een beetje op de rit. Ik werk weer en maak weer plezier met mijn vrienden. Die heb ik een tijd behoorlijk verwaarloosd, maar zo zie je wel wie je echte vrienden zijn. “Zeg, huistijger. Waar zit jij met je gedachte?” Ik kijk Lucas hijgend aan. “Mijn conditie is echt niets. Helemaal niets. Dank je man dat je me meegesleurd hebt.” “Het was meer voor mijn eigen bestwil.” Ik kijk Lucas vragend aan. “Anders jaag jij alle vrouwen weg, wanneer jij niks blijft doen met je luie reet, word je dik. Snap ie?” “Egoïst.” Ik geef Lucas een stomp op zijn schouder. Lucas grijnst. “Sorry man. Het is ook beter voor jezelf. Anders blijf je zo’n oude piemeltrekker, dan krijg je nooit een vriendin.” Van je beste vriend moet je het hebben. “Dank je man.” Lucas grinnikt. “Graag gedaan.” Hij drukt op een paar knopjes op mijn loopband en de band begint sneller te rollen. Ik geef Lucas een boze blik, maar kan dan niks anders dan mijn snelheid vergroten. “Zo, dat ziet er goed uit.” Lucas fluit tussen zijn tanden. Ik kijk om en val bijna om. Misschien kan ik beter niet twee dingen tegelijk doen. “Kom.” Lucas is gestopt met lopen en drukt bij mij op een paar knopjes, waardoor ook ik stop met lopen. “Wij gaan eens even kijken wat voor vlees hier rond loopt.” “Lucas, jij bent echt erg. We zijn niet bij de keurslager.” Ik geef Lucas weer een duw. “Wat is daar nou mis mee?” Lucas haalt zijn schouders op. Sukkel. “Niks.” “Als we nou met de gewichten gaan, kunnen we even wat bekijks regelen en dan kan ik misschien iemand voor jou fiksen.” “Luc, je laat het! Ik heb gewoon geen zin in een nieuwe liefde.” Lucas pakt ondertussen een gewicht en geeft het aan mij. “Wie heeft het over liefde?” “Lul.” Lucas begint met gewichtheffen en hij is zo te zien helemaal in zijn element. Binnen de kortste keren staat er een zwerm vrouwen om hem heen. Jong en oud. Hoe hij het doet, ik heb geen idee, maar hij doet het gewoon. Dat is typisch Luc, hij doet het gewoon. Ik sta een beetje met verbazing te kijken. Er worden hem flesjes water en handdoeken aangeboden. Hij negeert de aandacht zo’n beetje en doet alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Wat het waarschijnlijk voor hem ook is. Ik begin ook met gewichtheffen, maar niemand is echt geïnteresseerd. Ze hebben alleen maar oog voor Lucas. Mijn armspieren zijn dan natuurlijk niet zo getraind als die van Lucas, maar die van mij mogen er ook wel zijn al zeg ik het zelf. Het kan me eigenlijk ook niet zoveel schelen dat ik niet zo opval. Het gaat me om mezelf en dat ik me lekker voel, niet dat andere mensen me lekker vinden. Alhoewel dat ook niet erg is, alleen is dat niet mijn hoofddoel. Na een kwartier ben ik wel klaar met die gewichten, dus ik leg ze weer weg. Wat ga ik nu doen? Ik kijk de zaal rond en zie dat er een plekje vrij is bij de fietsen. Ik laat Lucas lekker zijn ding doen met de vrouwen. Eenmaal bij de fiets, wordt ik geholpen door een jonge vrouw met afstellen van mijn fiets. Normaal gesproken zou ik dat zelf doen, maar ik laat haar lekker haar gang gaan. Als zij daar gelukkig van wordt, vind ik het ook helemaal prima. Ik ga toch niet iemand anders zijn ‘pleziertje’ afpakken? Ze praat flirterig met me, maar ik reageer koeltjes op haar. Laat me nou maar gewoon. Ik heb zin om haar af te snauwen, maar daar maak je geen vrienden mee. Gewoon lachen en jaknikken, zou mijn zusje zeggen. Ik gooi een handdoek over het stuur en zet een bidon met water in een standaard, daarna sluit ik me af met mijn muziek, zoals ik wel vaker doe. Oortjes in en gaan. Ik fiets alsof mijn leven ervan af hangt, maar dat komt grotendeels door het lekkere ritme van de muziek. Er wordt een hand op mijn schouder gelegd en ik schrik, ik zat zo in mijn eigen wereldje dat ik niets of niemand opmerkte. Ik doe mijn oortjes uit en verlaag het tempo. “Ga je zo nog even wat mee drinken? Met mij en deze dames?” Ik haal mijn schouders op. “Ik heb niet zo’n zin.” “Het was geen vraag. Kom, snel even douchen en dan gaan wij even wat leuks scoren en natuurlijk een biertje drinken.” Ik zucht en laat me mee trekken door Lucas. “Luc, ik heb echt geen zin.” “Niet zeuren, straks verleer je het nog om met vrouwen om te gaan. Misschien ben je dat zelfs al verleerd. Waar is de oude jij, man?” “Met Anna mee het graf ingegaan.” Lucas weet even niet wat hij moet zeggen. Dat zou ik ook niet weten als iemand dat zo zou zeggen. Ik loop naar de kleedkamers en haal mijn shampoo uit mijn kluisje. Mijn sportkleren gooi ik terug het kluisje in en ik loop naar de gezamenlijke douche, waar het verrassend rustig is. Ik doe de douche aan en laat de warme stralen over mijn lichaam stromen. Ik word weer wat rustiger en bedenk me dat het misschien wel een goed idee is om een keer wat te gaan drinken met Luc en die vrouwen. Hij heeft misschien wel gelijk. Ik trek me veels te veel terug, ik moet opener worden, er weer voor durven gaan. Misschien wordt het vanavond nog niet meteen wat, maar de juiste vind ik heus ooit wel eens een keertje op een dag. Oké, dat klinkt overtuigd, maar niet heus. Lucas komt de doucheruimte in lopen en komt naast me onder de douche staan. “Sorry Juul, dat ik soms zo door loop te drammen, maar…” Ik open mijn mond om iets te zeggen, maar Lucas steekt zijn vinger op als teken dat ik mijn mond moet houden.  “ik kan er gewoon niet tegen dat jij je in je schulp trekt, terwijl je zulke lekkere wijven kan krijgen en je hebt dat niet eens in de gaten. Tenminste je negeert het gewoon volkomen. Wat er met Anna is gebeurd, is verschrikkelijk kut, maar dat betekent niet dat het met elke vrouw, die jij geweldig vindt, gebeurt. Dan blijven er weinig vrouwen over. Ik begrijp het dat je haar mist en ik mis haar ook, als een vriendin, maar Anna had ook niet gewild dat jij niet leeft dat zou ze zonde vinden. Nog een weggegooid leven. Dus vriend, wat ga je nu doen?” “Een leven zoeken?” “Nee, met je beste vriend een biertje drinken en daarna verder gaan met het leven dat je had verder te leven. Snap ie?” “Luc, ik snap niet dat je het zolang met me hebt uitgehouden, sorry daarvoor.” “Ach, het is ongeveer hetzelfde als leven met een chagrijnige vrouw, alleen heb jij een extra stukkie vlees tussen je benen hangen.” Ik schiet in de lach. “Serieus Luc, dank je wel dat je onze vriendschap niet hebt weggegooid zoals vele andere dat wel gedaan hebben.” “Graag gedaan, maar anders was ik ook mijn beste vriend kwijt geweest en dan had ik geen bierdrinkmaatje.” Het is dat we allebei naakt onder een gezamenlijke douche staan, anders had ik hem geknuffeld. "Pikkie." Ik pak mijn shampoo van de witte tegelvloer en was mijn haar. De ruimte vult zich met de geur van mijn shampoo en vervangt de zweetlucht die er eerst hing. Ik spoel me af en zet de douche uit. Het laatste water stroomt langs mijn lichaam naar beneden samen met nog wat witte shampooresten. Ik pak een witte handdoek van de stapel en droog me af. De handdoek knoop ik om mijn middel en ik pak een kleinere handdoek om mijn haar te drogen. Mijn haar drogend loop ik naar de kluisjesruimte waar ik in het kluisje graai voor mijn kleren. "Margot! Schiet nou eens op. Ik heb niet de hele dag de tijd, hoor." Een brunette komt de kleedkamer ingestormd. Ik kijk haar vragend aan. Haar gezicht verstrakt en het is net alsof ze een spook gezien heeft. “Eh…”  Zo erg ben ik toch niet? Ze pakt de deurklink vast. “Oh shit. Sorry, ik dacht dat dit de vrouwenkleedkamer was.” Haar gezicht wordt knalrood en ze weet niet waar ze naar moet kijken, dus wriemelt ze aan haar haren. Ik ken haar ergens van. Mijn hersens maken op dit moment overuren. Ik heb haar eerder gezien, maar waar? Lucas komt de kluisjesruimte ingelopen en ratelt wat over een lekker wijf dat hij straks mee naar huis gaat meenemen. Lucas volgt mijn blik naar de brunette. “Hoi. Ik ben Lucas.” Hij steekt zijn hand uit om zich voor te stellen. Gênant! Kan hij nou nooit eens normaal doen? De brunette staat stokstijf en kijkt geschokt. Ik volg haar blik en ik zie dat Lucas naakt staat met zijn handdoek die over zijn schouder hang. Awkward! “Ik… ga…” stamelt de brunette en ze wijst naar buiten. Ze draait zich om en snelt de kleedkamer uit. Lucas begint te lachen. “Dat gezi-hicht.” hikt Lucas van het lachen en ik begin mee te lachen. “Dat was de bloemist die me vanmiddag geholpen heeft met het boeket van mijn moeder. Ik dacht al, ik ken haar ergens van.” zeg ik als ik uitgelachen ben. “Nou, die heeft vast veel verstand van bloemetjes en de bijtjes.” Ik begin weer te lachen om de droge opmerking van Lucas, dat is dus ook weer typisch Lucas. Hij komt met de meest geniale opmerkingen op de meest rare en gênante momenten, wat de boel wel weer luchtig en grappig maakt. “Luc, je bent een held!” “Dank je.” Hij werpt me een handkusje toe en ik trek een vies gezicht. “No thanks.”