Eenmaal andermaal verkocht!

1. Julie May Verstegen

“Bent u tevreden?” vraag ik aan de oude vrouw wanneer ik de bos gerbera’s op de toonbank leg. “Ja, zoals altijd.” Ik glimlach naar de vrouw. Ze komt elke donderdag een bos gerbera’s halen. Het maakt niet uit welke kleur, ze haalt ze elke week. Elke week vertelt ze me wat er op haar hart ligt, al vanaf het begin dat ik hier werk. Ze vertelt ook altijd met trots over haar kleinkinderen. Laatst had ze een kleindochter meegenomen en  had ze haar met trots laten zien. Ze rommelt in haar portemonnee om het geld te pakken. “Lieverd, heb jij nou al een leuke man? Ik snap echt niet dat een dergelijk leuke meid als jij nog geen leuke man heeft.” “Ik ben pas 22.” “Toen ik zo oud was als jij, had ik mijn liefde van mijn leven al lang gevonden.” Ze zucht verlangend en geeft me het geld. “Waar is de tijd gebleven? Het gaat zo hard. Voordat je het weet ben je alweer in de zeventig. Meisje, ik ga je niet meer van je werk afhouden. Dank je wel voor je tijd.” Ze legt haar hand even op mijn hand wanneer ik haar de gerbera’s aangeef. “Maar wacht niet te lang, voordat je het weet is het voorbij.” Ik glimlach naar haar. “Fijne dag.” “Dank je wel Julie.” zegt ze dankbaar en ze zwaait naar me. Het is zo’n lieve vrouw. Ze doet me altijd een beetje aan mijn eigen oma denken. Lief, kalm en betrouwbaar. Een geheim zal altijd bij haar veilig zijn. “Juul, kan je even helpen?” Rianne, mijn baas, staat in het magazijn te stoeien met een paar dozen met vazen en potten. Ze probeert in alle macht om ze niet te laten vallen. Ik kom naar haar toegesneld en pak een doos van haar over. “Dank je, je bent een held.” Ik grijns. “Zal ik de volgende keer mijn supermanpak aantrekken?” “Oeh, heb je die dan?” “Nee, dat niet.” Ze begint te lachen. Rianne is naast mijn baas, ook een goede vriendin geworden. “Ik ga nog even stukjes maken.” “Top. Dan ruim ik hier nog even wat op.” Rianne geeft me een klopje op mijn schouder en loopt het magazijn weer in. Ik zet de waterkoker aan en loop de winkel weer in. Ik wikkel een schort om en begin met het vullen van de potten met tuinaarde en plantjes. De winkelbel rinkelt wanneer er een klant binnenkomt. Ik kijk op van mijn werk en glimlach vriendelijk zoals ik altijd doe wanneer er iemand binnen komt. Dit keer word mijn gewone glimlach echter dan dat hij normaal is, want ik kijk in de mooiste ogen die ik ooit gezien heb. Oké Juul, even normaal doen. Ik veeg even met de buitenkant van mijn hand de haren uit mijn gezicht. Er blijft allemaal aarde aan mijn gezicht hangen. Ik zucht, handig aangepakt Juul. Ik veeg mijn handen schoon aan het schort en pak een doek om mijn gezicht aardevrij te maken.  Ik ga weer verder met mijn werk, maar kijk toch elke keer stiekem van uit mijn ooghoek naar de man. Ik schat hem een jaar of 25. Hij draagt een zwart, net pak en dat staat hem hartstikke goed. Ik zou zeggen, als ze in Nederland ooit een verplichte klederdracht in gaan voeren, dat alle mannen in pak moeten. Dat zou mijn dag helemaal goed maken. Ik loop even naar achter om verder te gaan met thee zetten. “Oh my god… wie is die knapperd in de winkel?” fluistert Rianne met grote ogen. “Ik heb geen idee, maar ik dacht dat jij al bezet was?” “Ja, ja, ben ik ook, maar kijken is niet verboden. Ik dacht, misschien kan jij wel een move maken of ik kan een move voor jou maken.” Ik kijk haar met een opgetrokken wenkbrauw aan. “Je waagt het niet.” sis ik naar haar en loop met de kop thee naar de toonbank. Ik zet mijn thee neer en ga weer verder met de potten vullen. De man is nog steeds aan het rondsnuffelen en ik laat hem zijn gang gaan. Als hij hulp nodig heeft, hoor ik het wel. “Mag ik wat vragen?” Hij kijkt me weer met die mooie, blauwe ogen aan. Alsof hij mijn gedachten kan lezen, eng dit. “Ja hoor, natuurlijk. Zeg het maar!” Oei, Juul! Misschien was dat iets te enthousiast. Hij lacht. “Ik zoek iets geschikts voor de liefste vrouw van de wereld.” Oh, hij is al bezet. Ach, laat die bloopers dan maar komen. Ik ben echt te onhandig. “Zou u me kunnen vertellen hoe ze is? Bijvoorbeeld haar lievelingskleuren. En is het voor een speciale gelegenheid?” Ik veeg mijn handen weer schoon en kijk alvast naar de bloemen die we hebben staan. “Ze is assistent op de operatie kamer en ze betekent echt alles voor me. Volgens mij houdt ze wel een beetje van iets klassieks en het mag geen roze zijn. Ze is morgen vijfentwintig jaar getrouwd.” Vijfentwintig jaar getrouwd? Dat klinkt dan niet als zijn vriendin, eerder als zijn moeder. “Het is voor mijn moeder.” “Oké, daar kan ik wel wat mee denk ik. Hoe groot moet het worden?” De man haalt zijn schouders op. “Dat laat ik aan jou over. Ik heb werkelijk geen verstand van bloemen. Geld speelt trouwens ook geen rol.” Ik knik. “Geef me een momentje.” Ik ga aan de slag met witte lelies en chrysanten. Ik kijk naar het resultaat en ik ben er behoorlijk tevreden over. Het is niet overdreven en ik denk dat elke moeder hier wel blij mee is. Dat hoop ik tenminste en ik hoop ook dat de man er tevreden mee is. “Ik denk dat het zo wel af is. Ik hoop dat je tevreden bent, anders kan ik er nog wel het een en ander aan veranderen als je dat wilt.” “Ik denk dat mijn moeder het erg mooi vindt. Ik in ieder geval wel, dank je wel.” “Wil je er ook een kaartje aan doen?” “Oh, dat is een goed idee.” Ik loop naar de toonbank en de man loopt met me mee. Hij draait het kaartenrekje een paar keer rond en pakt er dan een kaartje uit. “Doe deze er maar aan, mag ik misschien een pen?” Ik pak een pen uit het pennenbakje en geef het aan de man.

Gefeliciteerd met jullie 25-jarige jubileum! x Julian

Hij geeft me de pen terug en geeft me dan ook het kaartje. Ik maak het vast aan het boeket en maak de prijs op. Dus hij heet Julian. Julie en Julian. Dat klinkt leuk. Juul, geen gekke dingen in je hoofd halen. Hij is veels te knap voor me. “Wilt u nog wat anders?” “Nee, dank je wel.” “Dat is dan €25,- alsjeblieft.” Hij pakt zijn pinpas tevoorschijn en ik laat hem pinnen. Ik neem ondertussen een slokje van mijn onderhand koud geworden thee. Bah. Ik trek een vies gezicht en zet mijn thee weer op de toonbank. “Dank je wel.” zegt Julian wanneer hij het boeket van mij overneemt. “Tot ziens.” “Tot ziens.” zegt hij terug en hij lacht. Ik glimlach terug. “Zo en ben je wijzer geworden?” Rianne komt weer uit het magazijn tevoorschijn. “Waarover?” vraag ik luchtig. “Nou, over dat lekkere hapje.” Ik schiet in de lach. “Lekkere hapje. Gek!” “Niet dan?” “Ik ben totaal niet geïnteresseerd.” Rianne trekt een wenkbrauw op. “Nee echt! Ik ben helemaal niet op zoek. Ik ben helemaal klaar met de liefde.” “Meid je weet niet wat je mist.” Ik pak een bezem en begin de ruimte achter de toonbank te vegen. “Dat weet ik wel en dat is veel kans op pijn.”

Max komt me tegemoet rennen, wanneer ik de oprijlaan kom op rijden. “Ha vriend.” begroet ik de Duitse Herder. Ik zet mijn fiets in de garage en loop de woonkeuken in waar mijn schoonzus Lana al aan het koken is. “Hé Laan, ruikt lekker.” “Lekker gewerkt?” “Ja, hoor. Waar is de kleine spruit?” “In de box.” Ik leg mijn sleutels op tafel en hang mijn jas en tas over de stoel. Ik loop verder naar de huiskamer en loop naar mijn kleine nichtje toe. Ze begint te kraaien wanneer ze me ziet. “Hé Joy! Grote meid van me.” Ik til haar op en knuffel met haar. Ze is echt een perfect kind. Ze slaapt ’s nachts gewoon heerlijk door, dus dat betekent dat ik ook gewoon door kan slapen. Wat best fijn is. Ik ben mijn broer en schoonzus echt hartstikke dankbaar dat ik bij hen mag wonen, in ruil daarvoor pas ik af en toe op mijn kleine nichtje. Dan kunnen zij een keer even weg of uitslapen. Ik loop met haar naar de keuken en ga aan de keukentafel zitten. Ik sla mijn benen over elkaar en leg haar op mijn schoot met mijn handen onder haar kleine hoofdje. Lana en ik zitten gezellig te kletsen totdat Jesse binnenkomt. “Hallo, dames.” Hij kietelt Joy en ze kraait van pret. “Zo lieve schat, jij hebt je plekje wel weer gevonden bij je tante. Bofkont.” Hij loopt naar Lana toe en geeft haar een kus. Ze zijn zo’n perfect stel. Ik hoop dat ik ook ooit iemand zal vinden waar ik de rest van mijn leven mee kan delen.