Eenmaal andermaal verkocht!

13. Moment van de waarheid

Daar staat ze dan in mijn keuken tomaten en komkommer te snijden. Ik had nog zo tegen haar gezegd dat ze ook gewoon kon gaan zitten en een wijntje drinken, maar ze bleef stug volhouden dat ze me wel even hielp. Nu sta ik tegen mijn keukeneiland aangeleund te kijken hoe ze de salade aan het maken is en te nippen van mijn wijn. In mijn hoofd zou het andersom zijn, maar Julie is gewoon een beetje eigenwijs. Ik pik een partje komkommer en steek die in mijn mond. Ze kijkt me lachend aan. “Hé vreetzak, dat is voor zo meteen.” Ik haal mijn schouders op en pak nog een partje komkommer die ik uitdagend in mijn mond stop. “Hé, dit hoort volgens mij niet… jij staat wijn te drinken en te kijken hoe ik het eten klaar maak, terwijl jij zei dat je jouw kookkunsten ging laten zien.” Ze trekt vragend haar wenkbrauw op. “Rara hoe zit dat?” gaat ze quasiverontwaardigd verder. Ik ga achter haar staan en druk mijn neus in haar haren. Mijn handen liggen op haar heupen en strelen haar zachtjes en plagend. “Jij wilde helpen.” Ze draait haar hoofd naar mijn hoofd toe en ik pak haar steviger vast. “Smoesjes.” zegt ze met haar sexy stem. Ik kan werkelijk geen genoeg krijgen van haar stem, haar lijf en eigenlijk van alles. “Je leidt me af.” zegt ze zacht. Ik wil haar loslaten, maar ze pakt mijn armen vast en legt ze terug op de plek waar ze lagen. “Jij weet ook niet wat je wilt hè.” grinnik ik. “Jou.” Ze kijkt me met haar ondeugende, blauwgrijze ogen aan. Ik geef haar een kus op haar voorhoofd. “Ik wil jou ook.” Ze glimlacht en haar ogen lachen vrolijk met haar mee. Haar zachte lippen zoeken de mijne en we zoenen elkaar uitgebreid totdat ze de zoen weer onderbreekt. “Laat jij jouw kookkunsten maar even zien dan.” Ze trekt haar wenkbrauw betekenisvol op en installeert zich dan op een kruk aan het keukeneiland met een glas wijn in haar hand. Met de andere hand ondersteunt ze haar hoofd en ze kijkt me dromerig aan. Ik ga verder waar Julie geëindigd is bij de salade en controleer hoe het met de lasagne in de oven gaat. “Ik denk dat deze toch niet nodig zijn. Het ruikt lekker.” zegt ze bijna verbaasd en ze wijst naar de folders van de Chinees en de pizzakoerier die ze net uit haar tas heeft gehaald. Ik grijns. Wie zei er dat ik niet kon koken? Die folders zijn gewoon bedoeld om vliegtuigjes van te maken, op dit moment dan. “Ik zei toch dat ik een echte keukenprins ben.” Dat ook niet helemaal, het enige wat ik kan is lasagne maken, eieren bakken en tosti’s maken, maar dat ga ik er niet bij zeggen. Eerlijk gezegd heb ik het afgelopen alleen maar kant- en klaarmaaltijden gekocht als ik tenminste at, of ik at bij mijn ouders of ik ging uit eten met Lucas. In de tijd dat Anna er was, kookte zij het meest of we kookten samen. Na afloop konden we dan ook de hele keuken schoonmaken. De herinnering van Anna die achter me aanrent met een afwasborstel of een vieze lepel, brengt een glimlach op mijn gezicht. Man, we hadden de grootste lol. Ik kijk naar Julie en zie dat ze elke beweging, die ik maak, volgt. “Je hebt echt een leuk huis. Heeft Anna het ingericht? Als je het niet over haar wilt hebben, snap ik dat ook hoor.” Ik schud mijn hoofd. “Wat wil je over haar weten? En ja ze heeft inderdaad dit huis ingericht. Anna was gek op mode en styling, ze was interieur ontwerper.” Ik ga naast haar aan het keukeneiland zitten en mijn knie raakt die van haar. “Mis je haar?” Ik knik. “Elke dag.” zeg ik eerlijk. Ze pakt mijn hand en kijkt me diep in mijn ogen aan. “Ik snap het dat je haar mist. Het is ook niet niks.” Het is zo lief wat ze zegt, ze is zo begripvol en dat is precies wat ik nodig heb. De keukenwekker verstoort ons moment door keihard te gaan rinkelen. Julie laat mijn hand los, zodat ik de lasagne uit de oven kan halen. Ik verbrand bijna mijn vingers aan de hete schaal, wanneer ik het op tafel zet. “Ga zitten. Wil je nog iets te drinken?” Julie neemt plaats aan de eettafel en knikt. “Schenk nog maar wat bij.” Ik pak de wijnfles en mijn eigen glas en schenk de glazen bij. De tafel ziet er gezellig uit, al zeg ik het zelf. Ik heb wat kaarsen neergezet en nieuwe placemats neergelegd. “Zal ik voor je opscheppen?” Ik schep voor Julie op en ze kijkt me grijnzend aan. “Het moment van de waarheid.” zegt ze voordat ze een hap neemt. Ik grijns naar haar, van spanning, omdat ik niet weet wat ik anders moet doen en omdat ik zeker weet dat het wel lekker moet zijn. Het kan bijna niet anders. Lasagne is mijn specialiteit. Ze blaast nog een keer en ik heb de neiging om die vork zelf in haar mond te stoppen. Haar ogen schitteren van pret, ze weet dondersgoed dat ze me plaagt en eindelijk stop ze die vork in haar mond. Kom op, kom op, je moet het lekker vinden. “Hm…” Dat is het enige geluid dat ze maakt, wanneer ze haar mond leegeet. Is dat een goed of een slecht teken? Vrouwen zijn daar soms zo onduidelijk in. Ze hummen altijd. Hum als in een ja, hum als in een nee, maar ook hum als in lekker en hum als in mwah dat kan beter. You never know it… Ze kijkt me mysterieus aan. Zeg het nou! “Heerlijk. Echt heel erg lekker.” zegt ze lippenlikkend en dan stopt ze snel weer een hap in haar mond. Ik glimlach. Redelijk opgelucht begin ik ook met eten. Ja, dat heb ik goed gemaakt, al zeg ik het zelf.

Ik hang op de bank en ze ligt met haar overheerlijke lijf tegen me aan. Haar hoofd ligt op mijn borst en ik streel haar door haar haren. “Man, ik heb echt veels te veel gegeten.” Ze aait voor de grap over haar dunne buik. “Oh, dus dan kan ik die chocoladefondue wel achterwege laten?” Ze draait haar hoofd naar achter en kijkt me met haar grote ogen aan. Haar hoofd is nu ondersteboven waardoor het er grappig uit ziet. “Nooit! We kunnen die straks eten, dan heb ik vast wel weer honger. Chocolade past er altijd wel in.” zegt ze grinnikend. “Pas maar op, straks wordt je nog dik.” Ik prik haar in haar zij, waardoor ze begint te giechelen. “Oh hier zit je zwakke plek. Ik dacht al, je bent te perfect.” Ik prik nog een keer in haar zij en Julie begint wild om zich heen te meppen. “Juu-liaan! Niet doe-hoen!” De tranen van het lachen rollen over haar wangen. Ik stop met kietelen en veeg de tranen met mijn duimen weg. Julie draait zich om en geeft me een kus. Ik trek haar nog wat verder op me en ik zoek het randje van haar shirt om haar rug te strelen. Hoe meer ik haar huid aanraak, des te beter het is. Er verschijnt kippenvel op haar rug en armen. “Heb je het koud?” vraag ik tussen het zoenen door. Ze schudt gehaast haar hoofd en gaat verder met het onderzoeken van mijn mond.  “Weet je,” begint Julie na een tijdje, “ik denk dat ik nu wel trek heb in chocoladefondue.” Ze kruipt van me af en gaat in de kleermakerszit naast me zitten. Mijn hand zet ik aan mijn hoofd en ik salueer naar haar. “Tot u diens mevrouw.” Mijn serieuze gezicht verdwijnt als sneeuw voor de zon, wanneer ze begint te lachen. Ik loop richting de keuken om de chocoladefondue klaar te maken. “Ik hoef niet te helpen toch?” Julie hangt lui op de bank en steekt haar tong naar me uit. “Blijf maar lekker liggen, lieffie.” zeg ik en steek ook mijn tong naar haar uit. Moet je ons eens zien, net twee vierjarige kleuters.

We zitten op de grond aan de salontafel en leunen tegen de bank aan. Ik doop een aardbei in de chocola en houdt hem voor Julie’s neus. Ze opent haar mond en neemt een hapje. “Dit is zo lekker.” zegt ze met haar ogen dicht van genot. Ze pakt mijn pols vast en ik stop de rest van de aardbei in haar mond. Haar tong raakt mijn vinger en ze likt het restje chocola weg. Nu is het de beurt aan haar. Ze doopt een stuk appel in de chocolade en brengt hem naar mijn mond. Ik open mijn mond en verwacht dat ze het stukje appel in mijn mond gaat stoppen, maar in plaats daarvan eet ze hem zelf op. Oh, dat is gemeen! Ik doop mijn vinger in de chocolade en zet een stip op haar neus. “Julian!” Ze volgt mijn voorbeeld en doopt haar vinger in de chocolade, daarna zet ze ook een stip op mijn neus. We eindigen in een chocoladegevecht en even later zit ze bovenop me. “Ha! Nu kan je geen kant op.” Ik wiebel met mijn wenkbrauw en begin te lachen. “Moet jij eens opletten!” Ik begin haar weer te kietelen, maar ze geeft niet mee. “Juul stop!” gilt ze en ze laat zich bovenop me vallen. Ik stop voor een moment. “Oké ik stop als jij… vanavond bij mij blijft slapen.” Ze ligt met haar kin op mijn borst en kijkt me aan. “Ik dacht dat je het nooit ging vragen.” Ze kust mijn neus en doopt een aardbei in de chocolade, die ze dit keer wèl deels in mijn mond stopt. De andere kant heeft ze zelf in haar eigen mond gestopt. Uiteindelijk is de aardbei-met-chocolade-eetactie in een heerlijke zoen overgegaan. “Ik vind je lief.” zegt Julie met een klein kinderstemmetje en ze prikt in mijn wang. “Ik jou ook.” We schieten in de lach en dopen nog meer stukjes fruit en marshmallows in de warme chocolade, die we daarna samen opeten.