Eenmaal andermaal verkocht!

4. Popcorn hier, popcorn in je haar

Ik stap samen met Margot uit de auto van Jan, zodat hij even een plekje kan zoeken en wij de  filmkaartjes kunnen regelen. We worden meteen omhelsd door een paar vriendinnen en vrienden als we bij de bioscoop aan komen lopen. “Hé Juultje!” Ik draai me om en kijk in de ogen van mijn beste vriend. Ik ren naar hem toe en spring bijna in zijn armen. Hij is de enige die me ‘Juultje” noemt, voor de rest noemt iedereen me ‘Juul’. Hij studeert in Groningen, dus ik zie hem niet zo vaak. Het is dan ook echt een verrassing dat hij opeens voor mijn neus staat. Hij vangt me op en kust me op mijn wang. “Flo! Wat doe jij nou hier!” zeg ik tegen Florian. Hij is al sinds de kleuterschool mijn beste vriend. Ik speelde toen veel liever met de jongens dan met de meisjes. Het is niet zo dat ik geen vriendinnen had, maar Florian vond ik toen veel leuker. Als vriend, ik zou nooit verliefd op hem kunnen worden. Florian en ik waren onafscheidelijk en het was de afgelopen jaren nogal wennen om zonder Florian te zijn. Ik heb hem dan ook enorm gemist. Margot komt ook naar Florian toe gerend en geeft hem ook een knuffel. “Flootje! Wat een verrassing! Kon je het niet meer uithouden in Groningenland?” “Ik dacht laat ik mijn beste vriendinnen even opzoeken. Man, ik heb jullie echt gemist en de rest natuurlijk ook.” “Kom, laten we naar binnen gaan, anders missen we de film nog.” Margot trekt me mee aan mijn arm en slaat dan haar arm om Jan heen, die net aan komt lopen. “Waar blijf jij vanavond slapen?” Florian slaat zijn arm om mij heen en ik ruik zijn vertrouwde geurtje. “Ik dacht dat ik wel bij jou terecht kon.” Ik sta bijna te stuiteren van blijdschap. “Natuurlijk. Wat denk jij dan! Je kan altijd bij mij terecht. Er is vast nog wel een plekje tussen de koeien.” Florian begint me te kietelen. “Durf dat nog eens te zeggen, smurf!” “Er is vast nog wel een plekje tussen de koehoeien.” zeg ik hikkend van het lachen, waardoor het woord ‘koeien’ er een beetje vreemd uitkomt. Florian tilt me op en ik hang over zijn sterke, brede schouder. Ik trappel wild met mijn benen. “Flo! Zet me neer, idioot!” schreeuw ik in zijn oren. “Wat zeg je dan?” “Alsjeblieft?” Ik stop even met trappelen en maaien met mijn armen. “Ja?” “Aller allerliefste Florian, wil je me alsjeblieft op de grond neerzetten?” “En?” Ik weet zeker dat hij nu een grijns op zijn gezicht heeft. “Je hoeft niet tussen de koeien te slapen.” “Daar doe ik het voor.” Hij geeft me een tikje op mijn kont en zet me dan neer. “Dank je.” Ik strijk mijn kleding weer recht en loop dan naar Margot toe die de filmkaartjes aan het regelen is. “Ik heb ze hoor!” Ze komt met acht filmkaartjes aanlopen en we gaan met zijn allen naar binnen. “Ik ga even wat te eten scoren. Jij ook?” meldt Florian. Ik schud mijn hoofd. “Ik heb zelf meegenomen.” zeg ik wijzend naar mijn tas. Hij pakt zijn portemonnee uit zijn kontzak en gaat in de rij staan. Ook Jan en een paar anderen halen wat te drinken en te eten. “Ik moet naar de wc toe. Ga je mee?” vraag ik aan Margot. Margot geeft Jan een kus en loopt dan met me mee naar de wc. “Ben je je knapperd nog tegengekomen?” “Mijn wat?” “Je knapperd.” zegt ze nog een keer doodserieus, terwijl ze haar handen staat te wassen en haar haren fatsoeneert. “Ja, ik zag hem nog in de supermarkt, maar verder wil ik het er niet over hebben.” Margot kijkt me met grote ogen aan. “Oh, ja, dat is natuurlijk doodnormaal.” zegt ze sarcastisch en ze rolt met haar ogen. “Ik wil straks alles weten, jonge dame!” Ik grinnik. “Ja, mam.”

Ik zak onderuit en graai naar de cola van Florian. “Mag dat?” vraagt Florian, wanneer ik een slokje neem. “Ja, hoor.” “Ja, van jou mag dat altijd, wijsneus.” “Niet zeuren en anders ga je maar een nieuwe halen, het is toch pauze.” Margot en Jan zitten uitgebreid te lebberen, want dat is het, lebberen. Niets kussen of knuffelen, puur lebberen. Ik vraag me af of ze überhaupt wel iets van de film hebben meegekregen. Ik voel wat tegen mijn hoofd aankomen en ik haal een hand door mijn haar. Popcorn, jemig wat kinderachtig is dat zeg. Ik gooi het popcorntje op de grond en ga weer verder met kletsen. Een paar seconde later voel ik weer wat in mijn haar. Geërgerd haal ik de popcorn weer uit mijn haar. “Wat loop je nou heel de tijd uit je haar te vissen?” vraagt Florian, wanneer ik weer wat popcorn op de grond gooi. “Popcorn. Er zitten hier een paar kleuters die met popcorn zitten te gooien.” Florian kijkt achter zich. “Niet kijken.” sis ik. “Dat vinden ze alleen maar leuk.” Weer voel ik wat in mijn haar vallen. “Nou ik vind er geen reet aan.” Hij kijkt dit keer geërgerd achter zich. “Julie!” wordt er van achter me geroepen. Ik draai me om en kijk in de lachende ogen van de vriend van Julian, die een paar rijen achter ons zit. Dat verklaart een heleboel. Die vriend zit als een enthousiaste idioot naar me te zwaaien. Naast hem zit een ingedoken, rode Julian. Het lijkt wel alsof hij in zijn stoel wil verdwijnen en nooit meer tevoorschijn wil komen. Bij het zien van Julian voel ik dat ik ook langzaam rood word. “Wie is dat?” fluistert Florian. “Niemand.” De pauze is afgelopen en ik draai me weer terug naar de film. Waarom kom ik hem iedere keer tegen? Zeg me alsjeblieft waarom. Waarom gebeuren mij in vredesnaam van die gênante dingen? Het kan ook nooit eens normaal gaan. De rest van de film heb ik niet echt meer meegekregen. Ik speelde mijn eigen film in mijn hoofd af en je kan wel raden waarover. Precies ja, Julian. Tot  voorkort kende ik hem niet eens, wist ik niets van zijn bestaan af en van het een op het andere moment kom ik hem overal tegen. En waarom? Als iemand me dat nou kon vertellen, maar nee, het is één groot mysterie. De lampen springen aan en de aftiteling verschijnt op het grote scherm. Gelukkig, deze hel is afgelopen, snel weg hier. Ik sta snel op en kan het niet laten om nog even achter me te kijken. Weer kijk ik in die mooie, sprekende ogen van Julian. “Juultje, je tas.” Ik stop met lopen en draai me naar Florian. Hoe kan ik nou zo stom zijn om mijn tas te vergeten? “Dank je Flo, wat zou ik toch zonder jou zijn?” Ik pak mijn tas aan en geef hem een knuffel. “Ja, dat zou het einde van de wereld betekenen, denk ik zo.” Ik geef hem een tikje op zijn wang. “Zo geweldig ben je nou ook weer niet hoor.” Florian wiebelt met zijn wenkbrauw. Oh oh, dat kan niet veel goeds betekenen. “Maar ik houd wel van je hoor.” zeg ik snel om te voorkomen dat Florian me weer over zijn schouder gooit en dat Julian dat dan ziet. Straks denkt hij nog dat ik iets met Florian heb. Niet dat het wat zou uitmaken, want Julian zou me toch nooit zien staan. Hij heeft vast een superleuke, knappe vriendin, daar kan ik toch nooit tegenop. Florian grijnst. “Goh, wat kwam dat er spontaan uit zeg.” zegt hij lachend. “Ik ben een en al spontaniteit.” Florian begint nog harder te lachen en ik sla hem zachtjes met mijn tas. Ik loop naar de rest toe en kijk nog een keer vluchtig opzij, maar Julian is verdwenen. Voor een moment ben ik teleurgesteld, maar zoals mijn oma altijd zegt: ‘Accepteer het en geef het een plekje.’. Dat is mijn oma’s spreuk. Ik zou eigenlijk nog een keertje bij haar langs moeten.

Een warme, rokerige lucht komt me tegemoet, wanneer ik samen met Florian, Margot, Jan en de rest een kroeg ik kom. We gaan aan het tafeltje bij het raam zitten en ik hang mijn jas over de stoel. Maurits en Rob halen voor iedereen wat te drinken, terwijl Sofie en Lotte even naar de wc toe zijn. Maurits en Lotte hebben een relatie. Lotte en ik zaten bij elkaar in de klas en ze volgt net als Margot de opleiding psychologie. Ook Sofie en Rob hebben en relatie. Ik ken ze allebei van softbal en ik zit bij Sofie in het team. Al vanaf het begin draaiden ze om elkaar heen, totdat ik ze een keer op een date heb gezet. Ik was helemaal klaar met dat om elkaar heen draaien. Maurits en Rob zijn beide vrienden van Jan en dat maakt het tot ons vriendengroepje. Ik ben eigenlijk de enige in ons groepje die geen relatie heeft, voor de rest hebben ze allemaal een relatie in ons groepje. Misschien niet de enige… Florian heeft ook geen relatie voor zover ik weet. “Zeg, Flo. Heb jij niet een leuk wijffie in Groningen gevonden?” Ik kijk hem recht in zijn ogen aan en hij wordt langzaam rood. “Vertel maar hoor. Ik kan het wel aan dat ik de enige single ben.” Ik ondersteun mijn hoofd met mijn handen en kijk hem nieuwsgierig aan. “Ik vind wel iemand leuk…” begint Florian. “Oh, ik wist het!” jubel ik. “Wie is het?” vraagt Margot die ook wat van het gesprek heeft meegekregen. Ze kijkt Florian al net zo nieuwsgierig aan als ik, waardoor Florian nog roder wordt. “Maar ik weet niet of ze mij ook leuk vindt.” Ik kijk naar de rode Florian, ik ken het gevoel. Ik geloof dat ik verliefd ben op Julian, maar ik weet niet of hij mij ook leuk vindt. “Ach wat schattig!” roept Margot enthousiast. “Wat is schattig?” vraagt Lotte, terwijl ze tegenover me aan de tafel komt zitten. Sofie komt naast me zitten en zet haar tas op tafel. “Florian is verliefd!” “Margot!” zegt Florian waarschuwend. “Dat hoeft toch niet iedereen te weten? Anders had ik het net zo goed op twitter kunnen zetten.” Ik grinnik. Margot is een echte flapuit, maar als iets echt geheim moet blijven, dan houdt ze het voor zich. “Ah wat leuk Florian, wie is het?” vraagt Sofie. Ik kijk Florian weer nieuwsgierig aan. Ik zou ook wel willen weten wie hij leuk vindt. “Jullie kennen haar toch niet.” zegt Florian ontwijkend. “Waar blijven Maurits en Rob met het drinken?” Ik trek mijn wenkbrauw  op. “Flo! Niet van onderwerp veranderen!” Florian staat op om naar de bar toe te lopen waar Maurits en Rob staan te praten met een paar jongens die ze kennen. Er  moet een reden zijn waarom Florian niks kwijt wil. Maar wat?