Eenmaal andermaal verkocht!

18. Cupido of stupido?

Verdoofd zit ik aan de keukentafel de zoveelste kop koffie te drinken. Ik kan niet slapen, maar ik ben zo ontzettend moe dat ik maar koffie blijf drinken. Wat moet ik anders? Ik bekijk mijn telefoon of ze al teruggebeld heeft, maar nee. Nog steeds niet. Eigenlijk zou ik vandaag moeten werken, maar ik heb me ziek gemeld. Ik kon het niet opbrengen om me naar mijn werk te slepen en daar te doen alsof er niks gebeurd is. Waarschijnlijk zou er toch niks van werken komen. Lucas en Ina zouden binnen de kortste keren erachter komen dat het niet goed met me gaat en dan gaan ze zeuren, hun kennende. Ze gaan net zo lang zeuren totdat ik hen vertel wat er aan de hand is en dat wil ik niet. Ik heb daar geen zin in. Klaar. Ik sta op om mijn lege kop koffie op het aanrecht te zetten en loop door naar de badkamer. Ik trek mijn kleren uit en gooi ze richting de wasmand. Er belandt een sok aan de lamp en mijn T-shirt hangt half in de wasbak. Ik kijk naar mezelf in de spiegel en ik moet zeggen, ik herken mezelf niet meer. In een halve dag ben ik veranderd van een blije, verliefde tiener in een gebroken man. Ik grijp naar mijn gezicht en de baardstoppels prikken in mijn vingers. Het lijkt wel een déjà vu. Liefde maakt kapot. Zie mij hier nou staan. Ik kan werkelijk niks! Ik kan niet eens een relatie onderhouden. Mijn eerste vriendin gaat dood en de volgende gaat er opeens vandoor. Boos pak ik het zeeppompje en smijt het tegen de muur. Het valt kapot op de grond en voor een moment lucht het op. Ik stap onder de douche en zet hem aan. De koude stralen glijden over mijn lichaam en ik begin te trillen. Koppig blijf ik onder de koude douche staan. "Verdomme!" schreeuw ik en het echoot na in de kleine ruimte. Ik zak op de grond met mijn rug tegen de muur en de eerste tranen beginnen te vallen. Al die tijd heb ik nog niet gehuild. Ik kon het gewoon niet. Het lukte niet, hoe graag ik misschien ook wilde. Ze waren op. Ze waren allemaal al op gehuild bij Anna. Ik draai de kraan naar de warme kant en het koude water wordt vervangen voor warm water. Langzaam word ik rustiger en ik leg mijn hoofd tegen de muur, totdat de telefoon gaat. Ik spring op en stoot mijn hoofd tegen de kraan. Auw. Ik grijp naar mijn hoofd en wil weer op de grond gaan zitten. Wanneer ik de telefoon weer hoor, kom ik weer terug op aarde. Dit keer sta ik rustig op en ontwijk ik de kraan. Ik zet de douche uit en pak snel een handdoek die ik om mijn middel sla. Ik race de badkamer uit naar mijn telefoon die nog op de eettafel ligt. Hijgend sta ik naast de eettafel en ik neem snel de telefoon op. “Met Julian.” “Hoi met Florian. Je kent me niet, maar ik ben een vriend van Julie. Ik wil niet weten waar je precies mee bezig denkt te zijn, maar Julie is helemaal kapot. Ze houdt echt van je man en je weet niet wat je weggegooid hebt. Dus als ik jou was, wist ik wel wat me te doen stond.” De waterdruppels kriebelen mijn huid en ik veeg ze van me af. Ik ben eerlijk gezegd nogal beduusd door dit alles. “Eh... Ja, ik weet niet wat er precies gebeurd is, opeens was ze weg en ik had geen kans meer om maar iets uit te leggen. Alhoewel ik niet weet wat ik dan uit zou moeten leggen.” Ik leun tegen de tafel en zie dat ik een heel waterspoor heb achtergelaten. “Wil je dat het goed komt?” “Ja, ik zou er alles voor overhebben.” “Oké, dan weet ik wat je kan doen. Haal haar vanavond op van het station en vertel haar dat je van haar houdt. Vraag haar om een kans, maar als je haar weer pijn doet, heb je een probleem met mij. Begrepen?” Ik knik. “Ja, dank je wel, Florian. Hoe laat?” “Graag gedaan. Ze zit nu in de trein. Ik denk dat ze rond zeven uur op het station staat. Succes.” “Dank je.” Ik leg mijn telefoon op de tafel en ik kan wel springen van geluk en huppelen van blijdschap. Volgens mij is die Florian wel een toffe gast. Een hele toffe gast, zelfs. Ik kan die gast wel zoenen, niet letterlijk dan. Bedenkelijk kijk ik naar het spoor op de grond. Misschien moet ik dat even opruimen. Ik gooi mijn handdoek op de grond en dweil het meeste op. De rest droogt vanzelf wel. Naakt loop ik terug naar de badkamer en gooi de handdoek naast de wasmand en het kapotte zeeppompje. Mijn kleding gooi ik in de wasmand. Ik pak het zeeppompje op en gooi het in de prullenbak. De zeepresten ruim ik op met de handdoek en gooi het in de wasmand. Ik kijk weer in de spiegel. Hm, je mag je best wel eens scheren, meneertje.

Het is al donker wanneer ik bij het station aan kom. Ik zet mijn fiets in de fietsenstalling en loop naar een bankje toe waar ik ga zitten. Het is koud buiten, maar ik gloei van binnen. Straks zie ik haar eindelijk weer. Ik kan werkelijk waar niet wachten om haar weer in mijn armen te kunnen sluiten. Haar heerlijke geur te kunnen ruiken, haar stralende ogen te kunnen zien en haar zachte lippen te kunnen proeven. De trein van zeven uur mindert haar vaart en stopt recht voor me. Mijn ogen schieten over het perron op zoek naar Julie. Ongeduldig sta ik op en kijk over de mensen heen naar de deuren van de treinen. Rustig, ga gewoon weer zitten, je ziet haar snel genoeg. Ik ga weer op het bankje zitten en er lopen allemaal benen voorbij. Korte benen, lange benen, rechte benen, kromme benen, vrouwenbenen, mannenbenen. Allemaal benen, maar geen benenpaar van Julie te bekennen. Zou die Florian een grap met me uitgehaald hebben? Als dat zo is, vind ik het niet meer zo’n toffe peer. Kom op, Julie, waar ben je? “Julian?” Een geschrokken en bekende stem spreekt me aan. Ik kijk omhoog en zie haar staan. Moe, make-uploos en met een vage glimlach op haar gezicht. “Julie.” Ik sta op en voel me ongemakkelijk. Oké, wat ga ik nu doen. Haar knuffelen of niet? Ik open mijn armen en loop een stukje naar haar toe. “Sorry.” zeggen we dan tegelijk. Ik neem haar in mijn armen en ze duwt zich tegen me aan. Haar neus prikt in mijn schouder en ik leg mijn hoofd tegen haar hoofd. “Sorry, Julie. Al heb ik eigenlijk geen idee wat ik misdaan heb. Sorry dat ik je misschien pijn heb gedaan.” Haar schouders beginnen te schokken en een zacht gesnik volgt. Ik maak sussende geluiden om haar te kalmeren, maar ook deels om mezelf te kalmeren. “Nee, ik moet sorry zeggen.” zegt ze wanneer ze uitgesnikt is en ze kijkt me aan. “Ik had niet zo snel een oordeel mogen vellen.” Ik veeg de tranen onder haar weg. “Waarover?” Ergens heb ik wel een vermoede, maar je weet het maar nooit. Ik kan geen gedachte lezen. Helaas of misschien wel gelukkig, want ik zou helemaal gek worden. “Over die meid in de kroeg.” zegt ze beschaamd. “Ik dacht dat ze met je stond te flirten en jij met haar. Ik was bang dat ik niks voor je betekende, dat ik alleen een tussendoortje was.” fluistert ze. Ze heeft moeite om me in mijn ogen aan te kijken, maar ze zet toch dapper door. Ik veeg een verdwaalde lok haar uit haar gezicht en druk dan een kus op haar voorhoofd. “Julie, je moest eens weten hoeveel je voor me betekent en ik meen het als ik zeg dat ik van je houd, want ik houd echt enorm veel van je. Echt enorm veel van je. Wil je dat alsjeblieft in dat mooie hoofdje van je opslaan? Wil je dat niet meer vergeten?” Ze glimlacht naar me. “Sorry. Ik ben gewoon af en toe nogal onzeker, zeker na Jens.” zegt ze met schorre stem. Haar ogen spuwen vuur wanneer ze over haar ex begint. “Lieverd, dat is verleden tijd. Ik ben er nu voor je, als je dat wilt natuurlijk. Kunnen we samen verder?” Ze kijkt me weer met haar zachte ogen en die lieve glimlach op haar gezicht aan. “Dolgraag en ik houd ook superveel van jou. Ik houd zoveel van je dat het pijn doet wanneer ik niet bij je ben. Ik heb je echt gemist.” Ze slaat haar armen om mijn nek en geeft me een kus. Ik leg mijn handen om haar billen en til haar op. Haar benen slaan om mijn middel heen, het lijkt automatisch te gaan. “Ik voel me zo stom dat ik aan ons twijfelde of eerder aan mezelf twijfelde.” Ik leg mijn vinger op haar zachte, warme lippen. “Sst… het is niet stom. Het zou stom zijn als onze relatie zo zou eindigen, maar dat is het niet. Het is allemaal net pas begonnen.” Ik kijk haar glimlachend aan en plant mijn lippen weer op de hare. “Ik houd van je.” Ze zegt het tussen neus en lippen door, letterlijk en figuurlijk. Het past perfect, onze lippen op elkaar. Het is perfect. “Julie, ik heb nog wat voor je.” zeg ik na een tijdje zoenen. Ik zet haar neer op de grond en graai in mijn broekzak. Ik open het doosje en haal het zilveren kettinkje eruit. Eigenlijk wilde ik het gister al geven, maar door sommige omstandigheden, ging het niet door. Haar mond valt open en haar ogen beginnen te glimmen. “Wat mooi.” Voorzichtig open ik haar jas en hang de ketting om haar nek. “Samen één Juul.” leest ze op. “Echt heel lief.” Ze drukt een kus op mijn mond en vliegt dan weer in mijn armen.

We zitten op de fiets, op weg naar mijn appartement. Julie heeft haar handen om mijn middel geslagen en ze ligt met haar hoofd tegen mijn rug aan. Ik houd haar handen vast en speel met haar vingers. “Hoe wist je eigenlijk dat ik op het station zou zijn?” Ik begin te lachen. Nieuwsgierig aagje. “Ik heb een geheime tip van cupido gekregen.” Ze prikt me in mijn zij en ik begin te slingeren. Ze begint te gillen. “Kijk even uit, idioot.” Ik slinger nog een extra keertje, alleen dit keer expres. “Maar wie heeft het je verteld?” zegt ze wanneer ze uitgegild is. “Cupido.” Ze lacht haar prachtige lach. “Je gaat het me niet vertellen hè.” Ik schud mijn hoofd. “Klopt. Ik zwijg als het graf.” Ze legt haar hoofd weer tegen mijn rug aan. “Dat is gemeen. Was het Margot?” Ik schud mijn hoofd. “Was het Rianne?” raadt ze nog een keer. Weer schud ik mijn hoofd. “Oké, driemaal is scheepsrecht. Was het Florian?” Ja, het was Florian. Dit keer duurt het wat langer totdat ik mijn hoofd schud. “Was het Florian?” vraagt ze nog een keer. “Ja.” Ze begint wat te mompelen en beweegt wild, waardoor de fiets weer begint te slingeren. “Wat zeg je?” “Van hem had ik het zo niet verwacht. Eerder van Rian of Margot.” zegt ze verbouwereerd. Ik grinnik. “Hé, dat is niet grappig, maar ik vind het wel lief van Flo.” Haar koude handen glijden plagend onder mijn jas over mijn buik. Pestkop is het toch ook. Wel een heel lekkere pestkop.