Eenmaal andermaal verkocht!

27. Weg

Ik leg mijn hoofd op zijn schouder en zucht. “Nogmaals sorry,” zeg ik en ik kijk hem in zijn ogen aan. Hij streelt mijn wang en bekijkt mijn gezicht. Ik streel zijn blote borst en kijk hem hoopvol aan. We liggen op zijn bed, allebei naakt. Dat zeg genoeg, niet waar? “Het is oké, Julie. We hebben erover gepraat en zijn tot de conclusie gekomen dat we allebei weleens stomme dingen doen. Als het aan mij ligt, laten we alles achter ons en beginnen we opnieuw. Desnoods gaan we verder waar we gebleven waren, alleen dan op een langzamer tempo. Zand erover, oké?” zegt hij rustig. Ik knik. “Graag,” antwoord ik glimlachend. Hij trekt me nog wat dichter zich aan en drukt een kus op mijn voorhoofd. “Ga je maandag mee naar de diploma-uitreiking?” vraag ik, wanneer ik de dekens nog iets verder over me heen trek. “Natuurlijk, ik wil weleens zien hoe mijn vriendin een handtekentje krabbelt. Heb je al geoefend?” Ik schud lachend mijn hoofd. “Waarom zou ik moeten oefenen? Ik weet heus wel hoe ik mijn handtekening moet zetten hoor,” zeg ik aanvallend. Julian begint te grinniken en steekt zijn handen in de lucht als teken van genade. “Rustig maar, ik geloof je wel. Ik vroeg het me alleen af. Straks schrijf je opeens Julie Hofman in plaats van Julie Verstegen. Je weet het maar nooit,” zegt hij plagend. Ik steek lachend mijn tong uit. “Dat mocht je willen. Dan zou je me eerst ten huwelijk moeten vragen,” zeg ik, terwijl ik hem op zijn borstkas klop. Oh shit, straks denkt hij dat ik het serieus meen, dat ik wil dat hij me ten huwelijk vraagt. Ik ga overeind zitten op het moment dat mijn mobiel gaat. Perfecte redding om onder dit aparte gesprek uit te komen, zou ik zeggen. “Met Julie.” “Juultje, met mij, Florian,” zegt Florian nerveus. Ik voel en hoor dat er iets aan de hand is. “Wat is er?” vraag ik bezorgd. “Ik moet met je praten, Juul,” zegt hij op een serieuze toon. Praten, juist ja, en me dan straks weer vol op mijn bek nemen zeker. Ik dacht het niet. Eens en nooit weer. Ik weet dat hij mijn beste vriend is, maar die ene zoen heeft de boel gênant gemaakt. “Vertel het maar.” “Dit is niet iets wat ik graag over de telefoon bespreek. Waar ben je nu, dan kom ik even naar je toe.” “Ik ben bij Julian,” begin ik, “maar we kunnen anders vanmiddag wel even afspreken.” Julian kijkt me vragend aan, wanneer ik zijn naam zeg. Ik schud met mijn hoofd en richt dan mijn aandacht op mijn vingernagels. “Dan ben ik weg, Juul. Kan…” “Weg? Hoe bedoel je weg?” onderbreek ik hem. “Dat wil ik je graag straks vertellen, maar niet via de telefoon. Het duurt maar vijf minuutjes, hooguit tien.” Ik zucht. “Oké, kom dan maar hier naar toe,” zeg ik en ik geef Julian’s adres. “Dank je, Juul. Tot straks.” “Tot straks.” Ik krab op mijn neus en beëindig het besprek. “Wie was dat?” vraagt Julian nieuwsgierig, wanneer ik de telefoon naast me op bed gooi. “Florian. Hij wilt met me praten,” zeg ik kortaf. Doordat ik halfnaakt in bed zit, is mijn huid bezaaid met kippenvel. Ik sla de dekens van me af en stap uit bed. “Ik ga douchen,” meld ik Julian. “Is er iets?” vraagt hij bezorgd. Ik schud mijn hoofd en loop vechtend tegen de tranen de badkamer in.

Om mezelf een houding te geven roer ik onnodig lang in de kop koffie. Ik zit aan de bar met mijn natte haar in een rommelknot en zonder make-up op mijn gezicht. Ook heb ik een simpele sweater met een spijkerbroek aan. Het kan me even niet schelen hoe ik eruit zie. Julian komt in een net grijs pak naar me toegelopen en slaat zijn armen om me heen. “Ik voel dat er iets aan de hand is,” zegt hij en hij drukt een kus op mijn wang. “Ik heb gedoe met Florian,” antwoord ik en ik roer stug door in mijn koffie. “Oh,” zegt hij alleen maar. Meer is er ook niks te zeggen. Ik heb alleen maar ruzie met mijn beste vriend, dat is het. Hij legt zijn handen op mijn schouders en begint ze te masseren. Ik wil snauwen dat het niet hoeft, maar eigenlijk voelt het wel goed. Het ontspant me. Misschien maak ik me wel drukker om die zoen dan dat het hoeft. Misschien heeft Florian wel een hele goede verklaring. Het zou best kunnen dat hij me alleen een kus op mijn wang wilde geven om me te troosten, maar dat in plaats daarvan zijn mond toevallig op de mijne terechtkwam en onze lippen automatisch begonnen te zoenen. “Lieverd, het komt allemaal goed,” fluistert Julian in mijn oor. Ik knik. Hij heeft gelijk. Het komt uiteindelijk ook wel goed. We moeten alleen even praten en visualiseren wat er nou eigenlijk gebeurd is. Waarschijnlijk was het gewoon een verkeerde samenloop van omstandigheden. Daar heb ik wel vaker last van. Dat zit in mijn bloed. Het is gewoon genetisch bepaald dat ik ongeluk heb met zulk soort dingen. Wanneer de bel gaat, geeft Julian me snel nog een kus op mijn mond. “Ik laat jullie alleen. Ik moet naar mijn werk. Je weet alles te vinden, toch? En anders bel je maar. Succes,” zegt hij lief. Het is ook een schat. Ik glimlach naar hem. “Werk ze,” wens ik hem toe. Hij pakt zijn autosleutels en tas en drukt dan op een knopje in de gang om de schuifdeur van beneden open te doen. “Dag,” zeg ik en ik zwaai naar hem. Ik loop met de kop koffie in mijn handen geklemd naar de bank en zak erop neer. Ik focus me op de bloemen die op tafel staan en wacht totdat ik de bel hoor. Even later, iets wat uren lijkt te duren, gaat de deurbel. Ik spring op en loop naar de voordeur. “Hé,” zeg ik bijna verlegen. “Hé, Juultje,” begroet Florian, zoals altijd. Alleen klinkt hij deze keer ernstiger. “Kom binnen. Wil je wat te drinken?” Hij schudt zijn hoofd. Oh ja, hij had natuurlijk met me afgesproken dat hij maar even zou komen. Stom, ik wilde eerst niet dat hij langs zou komen. Maar nu ik zijn gezicht gezien heb, merk ik dat ik hem enorm gemist heb. Ongemakkelijk gaan we naast elkaar op de bank zitten en even zeggen we niks. Nauwelijks durf ik hem aan te kijken en ook hij vermijdt enig oogcontact. Spontaan zijn mijn vingernagels zoveel interessanter dan elk ander voorwerp. “Ze was een mooie vrouw,” verbreekt hij de stilte. Ik kijk op van mijn handen en verplaats mijn blik naar de foto van Anna. Ik knik. Ze was inderdaad mooi. “Sorry, Juul. Van die kus,” zegt Florian dan. Ik kijk hem aan. “Het spijt mij ook,” antwoord ik met een schorre stem, “we zijn eigenlijk twee stommerds.” Hij kijkt me met een klein lachje op zijn gezicht aan en knikt dan. Ik sla mijn armen om zijn nek en knuffel hem. Hij vouwt zijn armen om mijn middel en het is fijn om hem weer in mijn armen te hebben. Het is fijn om zijn herkenbare geur weer te ruiken en zijn warmte weer te voelen. “Het was echt niet de bedoeling, maar…” begint hij uit te leggen. “Maar wat?” Ik maak me los uit de omhelzing en kijk hem belangstellend aan. “Ik geloof dat ik verliefd op je ben,” zegt hij en hij kijkt beschamend naar beneden. Ik kan een openvallende mond nog net tegenhouden en opeens vallen er puzzelstukjes op de goede plaats. Ergens heb ik altijd geweten dat hij me leuk vond. Dat klinkt misschien heel erg arrogant, maar het verklaart misschien waarom ik zijn crushes nooit ontmoette. Ik ben namelijk zijn crush. Ik schud mijn hoofd. Margot zei ook altijd dat ze dacht dat Florian of gay was of op mij verliefd zou zijn. Ik geloofde dat nooit. Florian zou niet gay zijn, want daar is hij gewoon te ongay voor. Al zou hij wel homoseksueel zijn, had ik het niet erg gevonden, maar Florian is het gewoon niet. Dat wist ik vrij zeker. De tweede optie geloofde ik ook niet. Ik bedoel, kom op, we zijn beste vrienden. Het kan gewoon niet zo zijn dat je verliefd wordt op je beste vriend of vriendin. Ze zeggen wel dat veel relaties ontstaan uit goede vriendschappen, maar ik heb bij Florian nooit aan verder dan een vriendschap gedacht. “Waarom heb je het nooit verteld?” vraag ik ongelovig. “Ik was bang dat je geen vrienden meer wilde zijn, wanneer je zou horen dat ik je leuk vond. En daarnaast heb je een relatie met Julian. De manier waarop je over hem vertelde, vond ik zo geweldig. Ik zie en hoor aan je dat je van hem houdt. Jullie horen bij elkaar en dat wilde ik niet verpesten,” legt hij uit. “Flo, sorry. Sorry, dat ik bij jou kwam uithuilen. Ik heb er nooit over nagedacht dat wij meer zouden kunnen hebben dan alleen een vriendschap. Ik ben zo stom en jij bent zo lief. Je hebt zulke lieve dingen gedaan. Dank je wel, “ zeg ik en ik voel tranen in mijn ogen prikken. Hij kijkt me met betraande ogen aan. “Ik vond het juist fijn dat ik er voor je kon zijn en dat ik er nog steeds voor je kan zijn. Je bent niet voor niets mijn beste vriendin. Ik zal er altijd voor je zijn. Of ik nou verliefd op je ben of niet.” Ik glimlach en geef hem weer een knuffel. “Ik heb het je soms wel moeilijk gemaakt of niet?” vraag ik hem en hij begint te lachen. “Ja, soms was het inderdaad moeilijk, maar het was het waard, want ik zou onze vriendschap nooit willen opgeven,” beaamt hij. Ik glimlach en veeg een traan uit zijn ooghoek weg. “Ik ga weg,” gaat hij verder. “Hoe bedoel je weg?” vraag ik geschokt. “Naar Australië, er even tussenuit. Ik ga naar familie toe. Ik dacht namelijk dat een afstand wel goed zou zijn voor onze vriendschap,” vertelt hij. “En je studie dan?” Hij haalt zijn schouders op. “Het is een goed moment voor een pauze. Die studie kan ik later weer oppakken of desnoods studeer ik in Australië verder. Misschien kom ik wel een nieuwe vlam tegen,” zegt hij met een knipoog. Ik glimlach beduusd. “Dus je gaat weg? Je gaat echt weg? Maar ik ga je missen en straks blijf je daar bij je toekomstige vuurtje wonen. Dat ga ik echt niet overleven,” zeg ik beteuterd. Hij slaat een arm om me heen. “Ja, ik ga echt weg. Mijn vliegtuig vertrekt vanavond. Ik ga jou ook missen en ik kom heus wel weer terug. Desnoods neem ik haar gewoon mee. Juul, beloof me één ding?” Ik kijk hem vragend aan. “Ja?” “Word heel erg gelukkig met Julian en verpest het niet nog een keer, want dit keer kan je niet naar me toe komen.” zegt hij en hij kijkt me doordringend aan. “Nou, een tripje Australië lijkt me wel leuk. Dat staat nog steeds om mijn verlanglijstje.” We schieten in de lach en omhelzen elkaar voor voorlopig de laatste keer.