Eenmaal andermaal verkocht!

16. Vreemde allergie

Snikkend ren ik de trein in. Ik voel me zo'n ontzettende stommeling. Waarom heb ik me zo snel aan hem overgegeven? Ik ben vol voor hem gegaan en op het moment dat hij even op mij moet wachten, zit de volgende griet al zijn oor te likken. Ik kan mezelf wel voor m’n kop slaan. Misschien is Julian helemaal niet zoals ik dacht. Is alles gelogen en was ik toch een tussendoortje. Je weet nooit hoe mannen zijn. Het zijn bijna allemaal zakken, kijk maar naar Jens. Die staat op nummer één in mijn klootzakkenlijstje. Ik ben er zo ontzettend klaar mee. Al dat vreemdgaan en gezeik, het doet me allemaal ongelooflijk veel pijn. Ik kijk uit het raam en besef dan echt pas dat ik in de trein ben gestapt. Waarom ben ik in de trein gestapt? Ik had net zo goed naar huis toe kunnen gaan, maar dan had Julian me kunnen vinden en daar heb ik even geen trek in. Ik ben ook zo bijdehand om zonder iets mee te nemen in de trein te stappen en ergens naar toe te reizen. Geen kleding, geen tandenborstel, nee alleen een portemonnee, telefoon, een halfvol flesje water en een leeg pakje kauwgom. Extreem handig. Ik weet trouwens niet eens waar deze trein naar toe gaat. Ik kan mezelf alweer voor m’n kop slaan. Zuchtend kijk ik nog een keer uit het raam. Normaal gesproken vind ik het heerlijk om in de trein te zitten en even niks te doen, alleen te zijn met mijn gedachtes. Op dit moment word ik helemaal gek van mezelf en vind ik de trein misselijkmakend. Er glijdt weer een sneaky traan over mijn wang en ik wrijf hem kordaat weg. “Het volgende station is het eindstation van deze trein. U kunt daar overstappen op de trein naar Amsterdam, Leeuwarden, Groningen,…” roept er een stem om. Groningen… Florian. Ik moet gewoon naar hem toe. Hij weet me altijd te troosten en ik mis hem heel erg. Hij is de enige man die geen klootzak is, op Jesse na dan, want hij is ook geen klootzak. Misschien moet ik ze maar even bellen. Ik haal mijn telefoon uit mijn zak en zie een gemiste oproep van Julian. Die naam geeft me kotsneigingen, maar ook kriebels in mijn buik. Het kriebelt eigenlijk overal van die naam. Vast woede en frustratie. Wat nou liefde? Er was helemaal geen liefde. Er biggelt weer een traan over mijn wang. Ga weg kuttranen! Ik heb jullie niet nodig. Wanneer ik weer een beetje uitgesnikt ben, bel ik naar huis. Na een paar keer overgaan, wordt er opgenomen. “Met Lana.” “Hé, Laan, ik ben naar Florian, dus ik kom vannacht niet thuis.” “Oh. Gaat het wel goed met je?” “Jawel.” snik ik in de telefoon en ik houd hem vast alsof het een reddingsmiddel is. “Lieverd, wat is er?” “Niks hoor Laan, maar ik moet gewoon even weg.” “Je kan me altijd bellen hè, schat.” Ik knik. “Dank je Laan. Geef je Jesse en Joy een kus van me?” “Zal ik doen en pas goed op jezelf hè.” “Dag.” “Dag Juul.” Ik veeg de tranen weg en stuur een whatsapp berichtje naar Rianne.

Julie: Ik voel me verschrikkelijk. Gedoe met Julian.

Rianne: Wat? Het ging toch zo goeed? Vertel!

Julie: Liever niet via wapp

Rianne: Moet ik naar je toe komen?!

Julie: ik zit in de trein naar een vriend

Rianne: ohh…

Julie: is het erg als ik morgen niet kom werken? Ik voel me werkelijk een wrak…

Rianne: lieverd neem de tijd, ik red me wel. Als er iets is wat ik kan doen, hoor ik het wel

Julie: dankje :) x

Rianne: succes x

Opgelucht stop ik mijn telefoon weer terug in mijn broekzak. Dat is dus een van de voordelen van een baas als vriendin of een vriendin als baas hebben. De trein stopt bij het eindstation en ik maak aanstalten om op te staan. Wanneer ik langs een kioskzaakje loop en de geur van eten me tegemoet komt, begint mijn maag te knorren. Misschien moet ik even iets te eten halen? Ik stap het zaakje in en koop een sandwichpakketje met tomaat en kip, een cappuccino en een tijdschrift. Tevreden met mijn veroveringen loop ik richting de trein. Als het goed is, is het nog ruim anderhalf uur reizen.