Eenmaal andermaal verkocht!

12. Handigheid kan je niet leren...

Met een oversized T-shirt aan en een handdoek om mijn natte haren geslagen, sta ik voor mijn kledingkast. Ik pak een jurkje en trek die aan. Ik bekijk mezelf in de spiegel en schudt dan mijn hoofd. Het is een enorm leuk jurkje, alleen misschien wat te overdreven, dit is meer voor een feestje of voor eten in een restaurant. Straks denkt Julian nog dat ik alleen maar jurkjes draag en dat ik zo’n opgetutte tuthola ben. Ik trek het jurkje weer uit en gooi het samen met mijn handdoek achter me op mijn bed. Een zucht ontsnapt uit mijn mond en ik begin nog het een en ander uit mijn kast te trekken. Het is het allemaal net niet. Wat moet ik nou? Ik trek het oversized T-shirt weer aan en loop naar beneden op zoek naar Lana. “Laan? Je moet me helpen! Alsjeblieft…” Ik steek mijn hoofd om de hoek de woonkeuken in. Lana heeft een blauw broekpak aan en haar rode haar opgestoken in een knot. Ze zit met haar bril op haar neus een boek te lezen aan de grote keukentafel, met in de ene hand een appel en in de andere hand een potlood, waarmee ze zit te spelen. Dat noem ik nou multitasken. Ze kijkt me over haar bril aan. “Waarmee moet ik je helpen?” “Ik weet niet wat ik aan moet trekken. Het is echt heel belangrijk voor me.” Ze staat op en gooit haar appel naar Max. De Duitse herder neemt hem dankbaar aan en kwispelt enthousiast. “Nou, laat zien. Waar is het voor? Weer een date met die leuke jongen van laatst?” Ze knipoogt naar me. “Misschien.” Lana begint te kuchen. “Vertel.” Ze ploft op mijn bed en kijkt me nieuwsgierig aan. “Ik ga straks bij Julian thuis eten. Hij gaat voor me koken, echt heel lief.” Lana kijkt me zwijmelend aan. “Wat romantisch! Juul, je bent echt verliefd hè?” Ik knik, bijna beschaamd. “Hij is echt zo leuk.” fluister ik. Ze staat op van mijn bed en haalt haar hand door mijn haren. “Ik ga eens even iets leuks bij elkaar sprokkelen.” Ze snuffelt in mijn kast en stelt het een en ander samen. Uiteindelijk gaan we voor een skinny jeans met een donkerblauwe longsleeve en enkellaarsjes met hak. Als accessoire heb ik een lange ketting om en mijn haar heb ik loshangen. Ik weet het, het is simpel, maar ik vind het leuk. Julian moet het er dus maar mee doen. Lana werkt mijn make-up nog wat bij en haalt snel nog een hand door mijn haar. Ik trek mijn jas aan en sla een zachte sjaal om mijn nek. Lana geeft mijn handschoenen aan en ik doe mijn muts op mijn hoofd. Ik glimlach. “Dank je Laan.” Het is koud buiten en ik moet naar het centrum fietsen. Dat is ruim twintig minuten hiervandaan. “Juultje, je ziet er super uit.” Ze omhelst me. “Succes.” Ik grinnik. “Dat zal ik nodig hebben.” Klaar om te gaan, ga ik naar de garage toe om mijn fiets te pakken. Shit, waar is mijn fiets? Op de plek waar normaal gesproken mijn fiets staat, is nu een gapend gat. “Laan? Weet je waar mijn fiets is?” De deur wordt opengetrokken en ze verschijnt in de deuropening. Haar schouders ophalend kijkt ze me nadenkend aan. “Werd je vannacht niet thuisgebracht?” Oh ja, shit. Mijn fiets staat nog kapot bij BeDance. “Ja, klopt. Mijn fiets was kapot, dus toen heeft Julian me thuisgebracht.” Ik kijk zoekend om me heen. En nu? Met mijn handen in mijn haar probeer ik iets te bedenken. “Zou je me alsjeblieft willen brengen?” Ik bijt afwachtend op mijn lip. Anders zou ik moeten lopen en dan kom ik veels te laat bij Julian. Straks denkt hij nog dat ik er helemaal geen zin in heb om te komen. “Natuurlijk. Ik ben benieuwd waar mijn toekomstige zwager woont.” Ze knipoogt naar me. Ik vlieg haar om de hals. “Dankjewel. Dat betekent veel voor me.” Ze staat haar schoenen en jas al aan te trekken en sluit de deur dan achter zich. Ze vervolgt haar weg naar de stallen en steekt haar hoofd om de hoek. “Jesse? Ik ben even Julie wegbrengen. Joy ligt boven te slapen. Ik ben zo terug. Doeg!” Ze trekt me mee aan mijn arm. “Kom, snel wegwezen hier, voordat meneer zegt dat ‘ie niet kan.” We lopen naar haar auto en stappen lachend in.

Ik kijk om me heen. Hier moet het ergens zijn, toch? Lana stopt voor een appartementencomplex. “Hier is het denk ik. Als je iets is, bel je me maar. Veel plezier.” Ik glimlach en stap uit. Ik ben nog nooit zo zenuwachtig geweest, want hoe lang ken ik hem nou al? Juist ja, nog niet zo lang. Straks is hij een verkrachter of seriemoordenaar en loop ik zo de val in. Het liefst zou ik rechtsomkeert maken en weer veilig met Lana mee naar huis gaan, maar in plaats daarvan zwaai ik naar haar en loop ik richting de ingang van het gebouw. Gespannen druk de bel in en wacht ik totdat ik Julian’s stem hoor. “Hai, wie is daar?” klinkt er vanuit de intercom. “Ik ben het, Julie.” “Kom maar naar boven.” “Gewoon de aangebrande lucht volgen toch?” Julian begint te lachen. Er klinkt een gezoem, met als resultaat dat de schuifdeuren opengaan. Ik stap in de lift en bekijk mezelf. Waarom heb ik die muts nog op? Ik ga wat dichter naar de spiegel toe om mezelf nog wat beter te kunnen bekijken. Misschien zie ik er toch iets te saai uit. Ik veeg nog een vlekje mascara onder mijn oog vandaan en wacht totdat ik op de juiste verdieping ben. Dit duurt wel erg lang zeg. Ik haal mijn handen nog een keer door mijn haar om het voor de zoveelste keer weer in model te brengen. Hoelang sta ik nou al in deze lift? Toch al zeker twee minuten. Zolang duurt het toch niet om naar de derde verdieping te gaan?  Ik kijk geërgerd om me heen en mijn oog valt op de liftbediening. Misschien is het ook wel handig om een knopje in te drukken. Ik kan mezelf wel voor mijn kop slaan. Hoe dom ben je dan? Even serieus. Ik druk het knopje, met de drie erop, in en eindelijk begint de lift in beweging te komen. Ik voel me echt heel stom op dit moment, alleen bij mij gebeuren zulk soort dingen. De lift stopt op de derde verdieping, dus ik stap uit, de galerij op. Ik kijk om me heen en één deur staat open. Julian verschrijnt in de deuropening en wenkt me naar hem toe te komen. “Hier, Julie.” Ik begin te glimlachen. Man, wat heb ik hem gemist. Bijna rennend ga ik naar hem toe en stop een beetje verlegen voor zijn neus. Ik voel me net een hopeloze verliefde tiener. “Hé.” “Hé, heb je het kunnen vinden?” Ik knik. “Het was uiteindelijk toch niet zo makkelijk als ik gedacht had. Ik dacht dat die aangebrande lucht iets duidelijker zou zijn.” Ik grijns, net als Julian. “Dank je, dat vat ik dan maar op als een compliment.” Ik grinnik. “Ik zou zeggen, kom erin. Of wilde je gezellig voor mijn deur blijven bivakkeren? Dat mag overigens ook hoor.” Hij gebaart dat ik naar binnen kan en ik loop langs hem naar binnen. Voor een moment raakt hij mijn rug aan en er schiet een tinteling door mijn hele lijf. Een aanraking van hem doet mijn hele lijf sidderen als een stuk vlees in een braadpan. Ik bekijk zijn gang, het ziet er redelijk vrouwelijk uit. Zou zijn ex dit ingericht hebben? Hij helpt me met het uit doen van mijn jas en hangt hem aan de kapstok. Er hangt een foto aan de witte muur van Julian en zijn ex? Wie heeft er nou weer een foto van zijn ex in de gang hangen? Hij leidt me naar de woonkamer. “Nou hier woon ik dus.” Het ziet er allemaal modern uit, precies wat ik verwacht had, alleen vrouwelijker. Je kunt echt zien dat dit door een vrouw is ingericht of misschien heeft Julian wel een vrouwelijke stijl, dat kan natuurlijk ook. Boven de tv hangt nog een foto. Weer van Julian en die vrouw. Het is wel een knappe vrouw, blond en sprekende bruine ogen. Alleen… klopt  er iets niet. Is Julian soms getrouwd? Ben ik zijn affaire? Zijn tussendoortje? Het makkelijke meisje, dat in de tijd dat de rechtmatige vrouw van huis is, bij hem is? Voor een weekendje? Zijn minnares. Bij het idee alleen al moet ik bijna overgeven. Hoe heb ik zo stom kunnen zijn? Julian legt zijn hand op mijn schouder. Ik schud hem van me af. Blijf van me af creep. “Hé, gaat het?” Ik schud mijn hoofd. Nee, natuurlijk gaat het niet, sukkel. Hij kijkt me niet-begrijpend aan. “Heb ik iets verkeerd gedaan?” Weer schud ik mijn hoofd. “Julie, ik snap het niet. Waarom reageer je zo?” Ik wijs naar de foto. “Wie is zij? Ik dacht dat je vrijgezel was?” vraag ik bijna schreeuwend. “Ik ben vrijgezel. Dat lieve Julie, is Anna. Dat was Anna, zij was mijn verloofde.” Nu ben ik degene die hem niet-begrijpend aankijkt. Julian gaat op de bank zitten en klopt naast zich. Ik ga naast hem zitten en kijk hem afwachtend aan. “Ik dacht al dat die vraag zou komen en dat is niet meer dan logisch. Anna is tijdens een auto-ongeluk overleden, nog geen jaar geleden.” Zijn onderlip begint te trillen. “Sorry.” Ik kijk hem met betraande ogen aan. Wauw. Ik leg mijn hand op zijn wang. “Sorry Juul.” fluister ik zachtjes. “Dat wist ik niet…” Hij pakt mijn hand. “Het geeft niet Julie, ik had het je eigenlijk eerder moeten zeggen, maar het kwam er niet van. Ik snap dat je zo reageert.” Ik sla mijn armen om zijn nek en hij plaatst zijn armen om mijn middel. “Sorry. Ik vind het zo ontzettend stom van mezelf. Ik zat me allemaal rare dingen in mijn hoofd te halen.” Hij geeft me een kus op mijn wang. “Gek wijf dat je er bent. Stiekem vind je het nu minder spannend dat we geen affaire hebben.” Ik grinnik. “Ik ben echt heel erg opgelucht dat ik niet date met een getrouwde man.” Ik kijk hem in zijn ogen. “Ja, daar ben ik ook wel blij mee.” Hij geeft me een kus. “Dat je niet met een getrouwde man date of dat ik niet met een getrouwde man date?” Ik zoen hem nog een keer, grijnzend. Julian is echt geweldig.