Part 14

7.7K 223 7
                                    

Satu, dua dan tiga. Ha? Ada tiga je? Eh! Aku rasa semalam bunga ros yang sampai banyak juga. Macam mana boleh ada tiga je ni? Aneh. Aku tengok sekeliling. Dan aku baru perasan tak ada satu pun bunga ros. Bunga yang lain banyak la. Zara lupa pesan ke? Habis yang semalam tu?

Gara-gara aneh, aku bangun dan menuju ke meja kaunter. Cari semula dokumen penghantaran bunga yang sampai semalam. Tapi tak ada. Mana Zara letak pula ni. Aku kerling jam. Zara dan akak dia pun belum sampai. Kata nak keluar kejap je.

Tergaru-garu juga kening aku saat ini. Sebab pelik ya amat. Dekat tangan aku saat ini Cuma ada tiga. Okay. Think positif. Maybe dorang pergi pesan yang baru. So, tiga bunga ni kita simpan asing okay?

Baru je aku nak gerak ke bunga yang lain, telefon aku tiba-tiba berbunyi. Tanpa melihat nama diskrin, aku menjawab panggilan tersebut sambil berlalu ke arah bunga lily.

" Helo."

" Iqa."

Aku tersenyum kecil. Suara ni. Aku tengok skrin sekilas. Patutlah. Si Syamel rupanya. Dah tiga hari aku tak jumpa dia or berbalas sms semenjak kes tu. Lagipun kami tak declare apa-apa pun. Aku pun lebih selesa jadi kawan dia.

" Ya saya. Kenapa call?"

" Tiga kuntum bunga ros tadi untuk kau daripada aku. Simpan baik-baik. Kalau tak kau kena bertanggungjawab."

Aku terlopong. What? Serius?

" Erk. Macam mana awak boleh?"

" Aku pesan dekat Zara suruh letak bunga tu asing."

Aku tersengih sinis. Mereka bersepakat rupanya. Habis yang lain? Mesti Zara sembunyikan ni. Aduhai. Tak tahan betul dorang ni.

" Motif?"

" Suka hati aku la."

Aku tertawa kecil. Banyak la dia punya suka hati. Haih.

" Okay. Tu je ke? Saya ada banyak kerja lagi ni."

" Kalau kau rasa meluat dengar suara aku, kau diam. Jangan letak phone tu. Aku saman kau kalau kau letak."

Sekali lagi aku rasa nak ketawa. Ya Allah. Apa hal mamat ni?

" Fine."

Akhirnya, aku pakai earphone je senang. Tak perlu pegang kalau nak jalan. Phone aku letak dalam poket seluar. So, sekarang memang senyap sunyi. Di sana sunyi sepi. Aku pun sunyikan diri. Tak cakap. Baik buat kerja. Tapi sesekali tu dengar juga la keluhan dia. Bunyi muzik pun ada kot.

Tiba-tiba pintu kedai ditolak dari luar. Aku terus melebarkan senyuman untuk berdepan dengan pelanggan seterusnya.

" Selamat datang."

Saat aku tengok muka pelanggan. Aku terdiam. Terus rasa nak lari dari sini sekarang juga. Kenapa dia datang? Macam mana dia tahu aku kerja dekat sini?

" Well. Afiqah Insyirah?"

Dia renung aku dengan senyuman sinis. Aku ketap bibir. Ya Allah. Lindungi aku.

" Ada apa yang boleh saya bantu Datin?"

Dia mendekati aku. Senyuman dia pun dah tiada. Saat ini juga orang dekat panggilan telefon menyoal.

" Siapa tu? Datin?"

Aku tarik nafas dalam-dalam lantas hembuskannya. Aku tetap menarik senyuman untuk Datin Yuhaira atau lebih tepat lagi mama kepada Daniel.

" Aku datang sini ada sebab."

Be My Wife?Where stories live. Discover now