NOBODY / MİN YOONGİ

five

Tükennmişliğin ortasındayım her zaman ki gibi. Biraz farklı ama bu duygu. Çünkü sen yanımdasın...

1 HAFTA SONRA

Cebimdeki kalemtraş jiletinin çıkardım ve kollarımı açtım. Damara denk gelmemesine dikkat ederek çizikler atmaya başladım. 

Kimse beni sevmiyordu. Herkes benden kaçıyordu.

Ciddi anlamda yanlızdım. Hem maddi olarak hem de manevi. Konuşabilecek kimsem yoktu. 

Kollarımdan süzülen koyu sıvı beni korkutmuyordu. 

Aksine daha fazlasını istiyordum. Daha çok kan , daha çok çizik...

Amacım kendimi öldürmek değildi. Dikkat çekmekte istemiyordum.

Ben sadece kendimi rahatlatmak için bunu yapıyordum. 

Canım yanmıyordu. O an acı hissetmiyordum. 

Asıl acıyı sakinleştiğimde hissediyordum. 

Pişman oluyor muydum ? 

Belki...  

Gözyaşlarım beni nereyi çizdiğimi görmemi engellerken çatının kapısı açıldı. Gelmişti.

Min Yoongi...

''Kahretsin Kyung ! Kendine gel !''  diye beni sarstığında gözlerine baktım. 

Bu gelen Min Yoongi değildi.

Babamdı.

Bana yaptıklarını düşününce...

Kendime hakim olamadım. Onu duvara ittim ve boğazına yapıştım.