Yanlızlık içime işlediği için kendi kendime konuşuyordum.
Biraz daha iyi hissedince parkta sallanan Jikook'u gördüm. Koşarak yanına gittim.
''Hey ! NEREDESİN SEN ?! NEDEN HİÇ GELMEDİN ?!'' Diye bağırdığımda oradaki birkaç kişi bana baktı.
Sanırım fazla bağırdım.
Neyse..
''Sana demiştim Kyung Ha. O çocuğu sevmiyorum. Bu yüzden o yanındayken yanına gelmiyorum. '' dedi. ''Neden sevmiyorsun onu anlamıyorum ki !'' dedim ve ben de sallanmaya başladım. Parktaki kişi sayısı azalıyordu. Bu benim için iyiydi.
Ne kadar az insan o kadar huzur...
''Kyung biliyorsun... Beni senden başka kimse görmedi şu ana kadar... '' dedi Min Yoongi onu görmüştü ama ! ''Hayır ! Yoongi gördü. '' dedim o da bana baktı ve ''Saflaşma. Ben senin bir parçanım Kyung beni sadece sen görebilirsin. '' dedi. ''Jikook... Sen... '' dediklerini psikologta söylemişti.
''Evet Kyung. Bunu benden duyman saçma biliyorum. Ama... Ben senin hayalinde olan birşeyim. Beni kendin dışarı bıraktın. '' dedi. ''Pekala... Kanıtla. Bu çok saçma !'' dedim orada duran bir bayanı durdurdum ve ''Burada birisini görüyor musunuz ?'' dedim
Saçma biliyorum.
Ama çaresizdim.
Kimi sorduysam deli olduğumu söylemişti. Jikook bana acınası gözlerle bakıyordu.
''Buraya kadardı Kim Ha Kyung. Ben artık bir hayalet gibi birşey değilim. Değiştikten sonra görüşürüz. Dostum...'' Dedi ben ona sarıldığımda elime gelen tek şey salıncağın demiri olmuştu.
Gene ağlıyordum ve gene kimse yanımda yoktu.
Yorulmuştum.
Bu hayat , bu olaylar , bu çaresizlik , bu hastalık , bu içinde bulunduğum durum ve benim geçmeyen geçmişim beni çok yoruyordu. Ha birde !
