Gülümse. Ben gülümseyebiliyorsam sen de gülümseyebilirsin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Beraber eve geldiğimizde herkes kendi köşesine çekilmişti. Ben ise eşyalarımı topluyordum. Burada kalmamam lazımdı artık. Pek fazla birşeyim yoktu zaten. Okul kıyafetlerimi çantama tıktım. Çantamdaki yedek kıyafeti çıkarıp giydim. Yoongi'nin tişörtünü elime aldım. Çamaşır makinesine attım. Telefonumu ve çantamı alıp çıktım. Jungkook beni görünce ''Hey ! Nereye gidiyorsun ?'' dedi o sırada Yoongi saçları ıslak omuzunda havlu ile geldi.
Nefesimi kesmene gerek yoktu Yoongi.
Astım ve kalp hastasıyım ben...
''Ne oluyor ?'' dedi gözleri beni buldu ve elimdeki çantaya baktı. ''Nereye gidiyorsun sen ?'' dedi çantamı daha sıkı tuttum ve ''Yurda gitmem gerek. '' dedim o da kaşlarını çatıp ''Burada kalabilirsin. '' dedi dudaklarımı nemlendirip devam ettim. ''Yurttan atılmak istemiyorum çocuklar. Yurdum biraz katıdır. Dün gitmedim diye kesin ceza alacağım. '' dedim Jin o sırada ''Ben ve Nam Joon hariç hepsi yurtta kalıyor Kyung. Biz yurt ile konuştuğumuz için arada bir bizde kalabiliyorlar. İstersen konuşabilirim ? Bizi dinlerler. '' diyip gülümsedi. O sırada Jimin ve diğerleride ''Gitme Kyungie. '' vb. şeyler söylüyorlardı. Yoongi kendini koltuğa attı birşey demeden. ''Çocuklar... Üzgünüm. '' dedim Yoongi'ye baktığımda televizyonda kanalları dolaşıyordu. Gidiyorum diyorum tınlamıyor bile ! ODUN ! Tam çıkarken bir ses duydum.
